Ο Christian Draghi έχει απασχολήσει τους ανιχνευτές του underground με τη διαδρομή του στα doom heavy blues πεδία των Doctor Cyclops, που μετρούν πια 3 άλμπουμ, αλλά βρίσκονται στον πάγο και χωρίς ξεκάθαρες βλέψεις για το μέλλον τους. Στο μεταξύ, ο χαρισματικός μουσικός από την Παβία στήνει τον δικό του αυτοεξορκισμό με μέσο –τι άλλο;- τη μουσική του. Η κατάληξη ονομάζεται “Black Roses & Hats”, το πρώτο προσωπικό του άλμπουμ.
Το ομότιτλο τραγούδι δίνει την εντύπωση ενός ανθρώπου που προτιμά να παίξει και να χάσει, παρά να παραμείνει ασφαλής. Γιατί λοιπόν «μαύρα τριαντάφυλλα και καπέλα»; Ποιος είναι ο συνειρμός πίσω από τον τίτλο;
Το “Black Roses & Hats” αποτελεί μέρος της προσωπικής μου εικονογραφίας: αυτός ο δίσκος κρέμεται στην ασταθή ισορροπία ανάμεσα στο σκοτάδι και το φως, το παρελθόν και το μέλλον. Τα μαύρα τριαντάφυλλα είναι εκεί για ό, τι έχει φύγει και χαθεί, ενώ τα καπέλα είναι σύμβολο του καινούργιου. Είναι προσωπικά πράγματα ως επί το πλείστον, οπότε μην χαραμίζετε και πολύ τη σκέψη σας σε αυτό. Αλλά, όπως είπες, δεν φοβάμαι να παίξω το παιχνίδι και να χάσω. Το κύριο ενδιαφέρον μου είναι να ζω… Πραγματικά και βαθιά. Δεν θα μείνω πίσω όταν πρόκειται για συναισθήματα, ακόμα κι αν είναι οδυνηρό μερικές φορές, όπως ξέρετε: όσο ψηλότερα πετάς, τόσο χειρότερη είναι η συντριβή στο έδαφος!
Μοιάζει σαν να έψαξες πραγματικά βαθιά στο παρελθόν για να βρεις τον τωρινό χάρτη της έκφρασής σου. Ποιο είδος ακροατή πιστεύεις λοιπόν πως θα βρει ενδιαφέρον το άλμπουμ σου;
Βασικά οι άνθρωποι που λατρεύουν τις μελωδίες και την pop-rock μουσική της δεκαετίας του ’60. Κυρίως τους Beatles, Dylan, Bowie, Jethro Tull, Cat Stevens, αλλά και μερικές τελευταίες grunge μπάντες όπως οι Screaming Trees, ή γιατί όχι κάποιοι heavy blues fans. Γενικά, ελπίζω ότι και οι άνθρωποι που συγκινούνται από έντονα ειλικρινή συναισθήματα μπορούν να μπουν σε αυτό και να απολαύσουν το ταξίδι.
Έχεις ήδη δηλώσει με έμφαση πως αυτό το άλμπουμ ήταν μια προσωπική απόπειρα να ξεπεράσεις δυσκολίες. Πως είναι τώρα ο άνθρωπος και ο μουσικός Christian Draghi μετά την κυκλοφορία του;
Ποτέ δεν θα είμαι ήσυχος υποθέτω. Είμαι πάντα επικεντρωμένος στο επόμενο βήμα, οπότε ποτέ δεν απολαμβάνω πραγματικά το παρόν και αυτό είναι η κατάρα μου μάλλον. Φυσικά είμαι πιο ευτυχισμένος (ή λιγότερο λυπημένος) από ό, τι ήμουν εκείνη τη στιγμή που έγραψα τα κομμάτια, αλλά αγωνίζομαι ακόμα μέσα μου. Οι εσωτερικοί μας δαίμονες ποτέ δεν απομακρύνονται εντελώς, μπορούμε απλά να δεχτούμε το γεγονός ότι είναι μέρος μας και χρειάζεται να τους αντιμετωπίσουμε από καιρό σε καιρό. Υποθέτω ότι το πιο σημαντικό πράγμα που έμαθα περνώντας από αυτή την εμπειρία είναι ότι πρέπει να είμαι πιο φιλικός για τον εαυτό μου.
Ένας πολύ σημαντικός άνθρωπος μου είπε: “Φρόντισε τον εαυτό σου σαν φίλο, όχι σαν εχθρό”. Αυτό με άγγιξε βαθιά, καθώς συνειδητοποίησα ότι ήρθα σχεδόν σε ένα σημείο όπου μισούσα τον εαυτό μου. Το άτομο που μου είπε αυτό, είναι το ίδιο του “A Friend in a Bar” του τραγουδιού μου, σε περίπτωση που σε ενδιαφέρει. Αυτός που «μου δίδαξε την τέχνη να ασχοληθώ με τον εαυτό μου». Έτσι, για να συνοψίσω: ο Christian Draghi είναι τώρα ο ίδιος ανήσυχος τύπος που ήταν πάντα, αλλά πιο φιλικός στον εαυτό του.
Βλέποντας τις φωτογραφήσεις για την προώθηση του άλμπουμ, βλέπω έναν άνθρωπο που συνδέεται βαθιά με τη φύση και τη ζωή που αποπνέει. Πως νιώθεις για το δέσιμο με το μέρος που γεννήθηκες και αποτελεί αυτό μέρος της έμπνευσης και του τρόπου που ζεις;
Μεγάλωσα στην ύπαιθρο, στους ψηλούς λόφους των πρώτων Απέννινων, και πάντα είχα μια βαθιά σχέση με την άγρια φύση. Έρχεται σε επαφή με το πιο αγνό μέρος του πνεύματός μου. Η φύση μου προκαλεί αναμνήσεις από την παιδική ηλικία, οπότε όταν είμαι νευρικός ή αισθάνομαι ότι είμαι στα όρια, πάω εκεί και με βοηθά να ηρεμήσω. Φυσικά είναι μια βαθιά βοήθεια με την έμπνευση, καθώς επιτρέπει στο μυαλό μου να χαλαρώσει και να ανοιχτεί ελεύθερα. Έγραψα πολλά τραγούδια (κυρίως στίχους) ενώ περπατούσα στα χωράφια ή κάτω από ένα ποτάμι.
Μοιάζει να έχεις σκιαγραφήσει συγκεκριμένους χαρακτήρες με τη μουσική σου στα κεφάλαια αυτού του άλμπουμ. Μπορείς να ρίξεις λίγο παραπάνω φως σε κάποιους από αυτούς;
Οι χαρακτήρες δεν είναι τόσο πολλοί: είμαστε βασικά εγώ και δύο γυναίκες, μία από το παρελθόν και μία από το παρόν. Είναι πραγματικά τόσο απλό.
Θεωρείς τον εαυτό σου έναν συνθέτη που αντλεί έμπνευση από τη μουσική του παρελθόντος, ή βρίσκεις ενδιαφέρον και στη σημερινή, σύγχρονη μουσική;
Οι περισσότερες από τις επιρροές μου προέρχονται από το παρελθόν. Δεν ακούω μουσική σύγχρονη, εκτός από μερικούς τραγουδιστές-τραγουδοποιούς που ακούω από καιρό σε καιρό … όπως οι Ben Caplan, Tina Dico, Laura Marlin … Αλλά γίνεται περιστασιακά. Μουσικά μιλώντας, τα καλά πράγματα κολλάνε στη δεκαετία του ’70. Ακόμα και όταν γράφω τραγούδια το μυαλό μου πηγαίνει πίσω σε εκείνη την εποχή. Δεν μπορώ ακόμα να βρω κάτι τόσο έντονο και διεγερτικό όσο αυτή ήταν η μουσική. Κάθε φορά που ψάχνω κάτι καινούριο, συνειδητοποιώ ότι υπάρχουν ακόμη τόνοι συγκροτημάτων / τραγουδοποιών από τη δεκαετία του ’60-’70 που δεν άκουσα ποτέ … και πριν δώσω προσοχή σε κάποια σύγχρονα πράγματα, αισθάνομαι σαν να πρέπει πρώτα να περάσω το προηγούμενο «μάθημα»…
Είναι, λοιπόν, οι “The Winetellers Band” μια κάπως μόνιμη κατάσταση, και έχεις σκοπό να προωθήσεις το άλμπουμ με ζωντανές εμφανίσεις;
Η μπάντα “Winetellers” έχει διαφορετικά σχήματα: η πλήρης μπάντα με τύμπανα, μπάσο και άλλο κιθαρίστα, δηλαδή τέσσερα μέλη μαζί με μένα στην κιθάρα, αλλά και η ακουστική μορφή duo, εγώ και ο Riccardo Maccabruni στο πληκτρολόγιο, την κιθάρα ή το ακορντεόν. Το δίδυμο είναι ο πιο εύκολος τρόπος να κινηθούμε τώρα, καθώς δεν είναι μια καλή στιγμή, τουλάχιστον στην Ιταλία, για πλήρη συγκροτήματα, δεν υπάρχει τόσο μεγάλο ενδιαφέρον για ανεξάρτητη μουσική εκεί έξω.
Η μετάβαση στο εξωτερικό δεν είναι εύκολη και με μια νέα δουλειά, πρέπει να περιμένω να γίνουν κάποια πράγματα στον τύπο και να δούμε πόσο ενδιαφέρον μπορώ να προκαλέσω. Αλλά σίγουρα θα παίξω. Έχω πολλές συναυλίες προγραμματισμένες στην Ιταλία από τον Μάρτιο μέχρι τον Απρίλιο, και ίσως θα προσπαθήσω και για μερικές ακόμα στη Γερμανία. Αλλά με την ακουστική μορφή, καθώς περισσότερο δεν μπορώ να αντέξω οικονομικά αυτή τη στιγμή.
Αν υπάρχει μόνο ένα τραγούδι που κρύβει στην ψυχή του το πρόσωπο που είσαι σήμερα, ποιο είναι αυτό και γιατί;
Όλα τα τραγούδια μιλάνε για μένα και αντιπροσωπεύουν ιδιαίτερες στιγμές του προσωπικού μονοπατιού που περπάτησα τα τελευταία τρία χρόνια … μερικά συνδέονται περισσότερο με το παρελθόν, όπως τα “When The Silence Screams”, “Memories” ή “Rest Of The Day”… μερικά είναι περισσότερο για το παρόν, όπως το “Cherry Top” ή το “Here Comes The Rain”… Ίσως το “A Friend in a Bar”, το τελευταίο κομμάτι, είναι αυτό που προσπάθησα να κάνω μια δήλωση σχετικά με την προσωπική μου κατάσταση … αλλά δεν είμαι σίγουρος αν αυτό οδηγεί πραγματικά σε ένα σταθερό σημείο: κλείνει ένας πλήρης κύκλος με την ιστορία του άλμπουμ, αλλά όχι με την προσωπική μου, καθώς συνεχίζω να κινούμαι όπως το νερό ρέει. Θα έλεγα ότι όλα τα τραγούδια μοιάζουν με ρεύματα που ρέουν στον κύριο ποταμό που λέγεται “Christian Draghi”.
Πως είναι η οικονομική κατάσταση σήμερα στην Ιταλία, και πόσο δύσκολο είναι για κάποιον να βιοποριστεί με τη μουσική;
Όπως σου είπα, είναι δύσκολο για τους μουσικούς εδώ. Πρώτα απ ‘όλα η γενική αντίληψη γύρω από τη μουσική είναι ότι δεν είναι δουλειά. Υπάρχει μεγάλη έλλειψη κανόνων και νόμων γύρω από αυτόν τον κόσμο. Το να ζεις από τις συναυλίες δεν είναι δυνατό για τους underground καλλιτέχνες. Πρέπει να δεις το πράγμα σε όλη τη διαδρομή: οι περισσότεροι από τους ανθρώπους που ζουν με τη μουσική είναι πολύ ευέλικτοι και περιλαμβάνουν άλλες δραστηριότητες όπως η διδασκαλία ή ίσως η παραγωγή, ή να είσαι session μουσικός στο στούντιο…
Και τελευταία, αλλά εξίσου σημαντική ερώτηση: ποιο είναι το μέλλον των Doctor Cyclops;
Δεν μπορώ πραγματικά να μιλήσω με σιγουριά γι ‘αυτό … αυτή τη στιγμή λέμε πως κάνουμε ένα διάλειμμα. Βασικά έχουμε διχαστεί, μουσικά μιλώντας. Εγώ και ο Francesco ξεκινήσαμε τους Doctor Cyclops και γράφαμε τα πάντα μαζί. Σήμερα μας αρέσουν διαφορετικά πράγματα. Ξεκίνησε ένα death metal project και έχει επικεντρωθεί σε αυτό, ενώ εγώ κινήθηκα προς την αντίθετη κατεύθυνση, θα έλεγα. Αυτή τη στιγμή δεν είμαστε «συμβατοί», μουσικά, μεταξύ μας. Δεν μπορώ να πω αν θα βρούμε και πάλι ένα σημείο ταύτισης. Αν δεν συμβεί αυτό, δεν θα υπάρξει κανένας τρόπος να κάνουμε πάλι μαζί μουσική. Ο χρόνος θα δείξει. Θα παίξουμε ένα φεστιβάλ αυτό το καλοκαίρι, στο “Metal Days” στη Σλοβενία, όπου μας έχουν καλέσει. Θα δούμε τι θα συμβεί εκεί! “Ποτέ δεν ξέρεις…”
https://christiandraghi.bandcamp.com/releases
265 
