Κάθε φορά η ίδια ιστορία με τους κυρίους. Στο τέλος της ακρόασης να εμφανίζεται στο κεφάλι μου με neon γράμματα η επιγραφή “Τι είναι prog; Μην είν’ οι κάμποι; Μην είναι τα βουνά;”, κάτι που λίγο-πολύ συνέβη και με τις τρεις προηγούμενες δουλειές τους.
Η αναφορά λοιπόν για τους Θεσσαλονικείς progsters Mother Turtle οι οποίοι σαν άλλοι ’70s καλλιτέχνες θα κυκλοφορήσουν έπειτα από μόλις έναν χρόνο από το εξαιρετικό “Zea Mice”, ένα ακόμη σύνολο προοδευτικής παρελθοντολάγνας μουσικής η οποία διατηρώντας τους αισθητικούς δεσμούς με τις προηγούμενες δουλειές τους, εντούτοις δείχνει και ένα νέο προσωπείο που αποτελεί και το παρόν της μπάντας.
Μια ξεκάθαρη διαφορά είναι η απουσία στίχων καθώς αυτή τη φορά ο Κώστας Κωνσταντινίδης (κιθάρες) αποφάσισε να βάλει τη λυρική πτυχή στον πάγο, αφήνοντας τον λόγο στα όργανα (αν και υπάρχουν διάσπαρτα φωνητικά ανάμεσα στις δομές των κομματιών τα οποία κάθε άλλο παρά συνηθισμένα είναι και θα εξηγήσω παρακάτω τι εννοώ). Επίσης είναι αισθητή η απουσία της πολυφωνίας που προσέφερε ο Γιώργος “Μόνο Rush ρε μουνιά!” Θεοδωρόπουλος με τα keyboards καθώς ο συμπαθής μουσικός δεν συμμετείχε στο “Three Sides To Every Story” λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων. Βέβαια πληκτροφόρα στοιχεία υπάρχουν αλλά αυτά τα έχει αναλάβει ο Κωνσταντινίδης είτε μέσω φυσικών keys είτε μέσω ενσωματωσης synth στις κιθάρες του.
Και μια που αναφέρθηκαν οι εξάχορδες, κιθαριστικώς το “Three Sides To Every Story” είναι πολύ διακριτικό, τουλάχιστον ως προς τις δομές πάνω στις οποίες χτίζονται τα κομμάτια, αν και στα solo σημεία κάνουν πολύ έντονη ηχητικά την παρουσία τους. Φανερή η αγάπη του προς τον μεγάλο Andrew Latimer (Camel), κάτι που δεν έκρυψε και ποτέ άλλωστε, με fusion αισθητική η οποία εγκολπώνει το σύνολο των στοιχείων της 70’s prog rock νοοτροπίας την οποία ενστερνίζονται εξ αρχής οι Mother Turtle. Με τη συνοδεία φυσικά των δυο εξαιρετικών μουσικών συνοδών του ρυθμικώς, του Γιώργου Φιλοπέλου (μπάσο) και Γιώργου Μπαλτά (drums) οι οποίοι δημιουργούν σχεδόν παραισθησιογόνο background με απρόβλεπτες γέφυρες και αιθέρια φόντα πάνω στα οποία γράφονται οι όχι και τόσο “γλυκούλικες” μελωδικές γραμμές.
Το “Three Sides To Every Story” όπως ανέφερα διαφέρει αρκετά σε σχέση με το παρελθόν τους και ο συνδετικός κρίκος με το παρόν είναι μάλλον τα “πάγια δεδομένα” της μπάντας και δη η αδιάλλακτη prog αισθητική, ο διαρκής πειραματισμός ο οποίος εδώ είναι εντονότερος από ποτέ και το έξυπνο χιούμορ το οποίο ίπταται το ίδιο σε prog επίπεδα. Τι να πρωτοαναφέρω; Το καταπληκτικό artwork του Συνοδινού Μοσχίδη το οποίο αν είχε αποκαλυφθεί το 1970 θα κοβόταν το γάλα της αγελάδας του “Atom Heart Mother”; Τον μονόλογο του “Zigu Zigu” ο οποίος αυτοδιερωτάται αν πρέπει λόγω της υπάρξεώς του να συνεχίσουμε να το θεωρούμε instrumental κομμάτι; Τη σχέση του τίτλου του “Notwatch” με το μετσοβίτικο μοιρολόι που ακούγεται από την Φανή Δημοπούλου ή το λογίδριο του ίδιου του Κιμ Γιονγκ Ουν στον επίλογο του “A Christmas Postcard From Kim”;
Μουσικώς ο ακροατής θα συναντήσει fusion κλιμακωτό τζαμάρισμα και Pink Floyd-ικό επίλογο (κάπου ανάμεσα στο “Atom Heart Mother” και στο “Dark Side Of The Moon”) στο “Zigu Zigu”, Frank Zappa / Camel υπόβαθρο στο “Notwatch” εν μέσω ψυχεδέλειας και Black Sabbath-ικό επίλογο και ορισμός του King Crimson prog στο “A Christmas Postcard From Kim” με τα φωνητικά “απροσδιόριστης” φύσεως (όχι για μένα, αλλά δεν το αναλύω για να ρωτήσει αν θέλει ο φίλτατος αναγνώστης τους φυσικούς αυτουργούς – και είμαι σχεδόν σίγουρος ότι θα του πέσει το σαγόνι αν μάθει την προέλευσή τους), τρία μεγάλης διάρκειας δοκίμια στα οποία απλώνονται οι ιδέες, με μουσική ευπαρουσίαστη και απολύτως εναρμονισμένη ηχητικά με το χωροχρονικό πνεύμα στο οποίο δρα το trio χάριν και στη διαυγέστατη παραγωγή του Κώστα Κοφίνα στα Blueberry studios του.
Με λίγα λόγια και για να περιγράψω το album όπως το νιώθω, η εικόνα που μου άφησε στο νου η ακρόαση του “Three Sides To Every Story” είναι σαν να διοργάνωσε party ο Erwin Schrodinger, με “κλού” της βραδιάς τους Pink Floyd οι οποίοι ανέλαβαν τη διασκέδαση των προσκεκλημένων και τον Frank Zappa να γελάει στη γωνία γιατί έριξε LSD στην τούρτα χωρίς να το ξέρει κανείς. Εναλλακτικά, ο Peter Sellers να τα πίνουν σε bar με τον Ροζ Πάνθηρα αναλύοντας πως έγινε και παντρεύτηκε ο Κωνσταντινίδης (κατ’ ομολογίαν του, πρόκειται περί θαύματος και τείνω να συμφωνήσω γιατί τόσο τρελές γυναίκες σπάνια τις συναντάς). Αυτά για τη Μαμά Χελώνα, άριστοι στο είδος τους για άλλη μια φορά.
https://www.facebook.com/MotherTurtleBand/
552 
