Το ότι οι Rotting Christ είναι το πιο επιτυχημένο ελληνικό metal συγκρότημα, είναι δύσκολο να αμφισβητηθεί.
Διανύοντας την τρίτη τους δεκαετία που φέτος θα εορταστεί με το νέο δέκατο τρίτο ολοκληρωμένο album “The Heretics”, το συγκρότημα να αλλάζει λίγο το ύφος του σε σχέση με τα προηγούμενα δυο, “Κατά τον δαίμονα εαυτού” και “Rituals”, αλλά χωρίς να κάνει κάτι που απομακρύνεται τελείως από το μακρύ παρελθόν τους.
Σίγουρα, η μεγάλη βάση οπαδών των Αθηναίων blacksters θα διχαστεί με το αποτέλεσμα του “The Heretics”, αλλά αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει πως οι Rotting Christ κάνουν εκπτώσεις στην ποιότητα της μουσικής τους.
Ο Σάκης Τόλης “επιτίθεται” με όλη του την ψυχική δύναμη κατά της θρησκείας (όπως φαίνεται από το εξώφυλλο που απεικονίζει βασανιστήρια της Ιεράς Εξέτασης) και δημιουργεί έτσι ένα άτυπο, ίσως, concept album που θέτει ερωτήματα ηθικής, όπως τουλάχιστον το αντιλαμβάνομαι εγώ με τις πολλαπλές ακροάσεις του.
Η ατμόσφαιρα παραμένει μυστικιστική και παραπέμπει ίσως στο gothic παρελθόν των “Dead Poem” και “Sleep of the Angels”, ενώ κάποιοι πιο προσεκτικοί θα βρουν κιθαριστικές αναφορές στο μνημειώδες “Triarchy of the Lost Lovers”.
H παραγωγή του 13ου κεφαλαίου της ιστορίας των Rotting Christ είναι υψηλών standards με τον Σάκη Τόλη και τον Γιώργο Εμμανουήλ να αναλαμβάνουν οι ίδιοι να φέρουν σε πέρας την μυστική αποστολή, πριν την παραδώσουν για τη μίξη στο καλλιτέχνη Jens Bogren (Amorphis, Devin Townsend κ.α.) που τελειοποιεί το αποτέλεσμα και έτσι ο ακροατής ρουφάει σαν ακριβό ποτό το “The Heretics”.
Ακούγοντας μεμονωμένα τα κομμάτια που έχουν ως singles, παρουσιάσει οι blacksters, οι νοσταλγοί των “Theogonia” και “Aealo” θα μουδιάσουν περιμένοντας περισσότερο καταιγιστικές και θυμωμένες μελωδίες, αλλά προτείνω να καθίσουν να ακούσουν στην ολότητα του τον δίσκο, αρκετές φορές μάλιστα, επιτρέποντας του να τους οδηγήσει εκείνο σε ένα όμορφο σκοτεινό ταξίδι.
Με αρκετές πρόζες (εν είδει εισαγωγών περισσότερο), με γυναικεία είτε χορωδιακά φωνητικά και με τους Rotting Christ να γνωρίζουν πότε πρέπει να τοποθετήσουν παραδοσιακές black metal κιθάρες-ξύστρες και καλπάζοντα γρήγορα τύμπανα, στιγμές οι οποίες παραπέμπουν στο παρελθόν τους που ΟΛΟΙ ανεξαιρέτως αγαπήσαμε, το “The Heretics” είναι ένας συμπαγής δίσκος που δεν θα απογοητεύσει κανέναν σας (ΟΚ, υπάρχουν και εκείνοι οι απαιτητικοί που αναμένουν νέα ΘΕΟΓΟΝΙΑ).
Η είσοδος του εναρκτήριου “In the Name of God” με μια φωνή να μας εξηγεί την λογική πάνω στην οποία πατάει ο δίσκος, “προδίδοντας” εν συντομία το θέμα του album, είναι ο κατάλληλος πρόλογος για την αρχή του “The Heretics” που μπαίνει δυνατά και μας πιάνει από τον σβέρκο, έτσι ώστε να μην μπορούμε να απομακρυνθούμε από την προσεκτική ακρόαση του. Το “Vetry Zlye” ακολουθεί με τα φωνητικά της Irina Zibyna (GRAI) να ομορφαίνουν το κομμάτι, με μια όμορφη μελωδία στις κιθάρες και τα σταθερά δίκασα τύμπανα του Θέμη να σταθεροποιούν την ραχοκοκαλιά του, είναι σίγουρα το πρώτο κομμάτι που ξεχωρίζει κανείς ακούγοντας το νέο album τους.
Το “Heaven and Hell And Fire” είναι το κομμάτι που θα μπορούσε να βρίσκεται σε έναν από τους προηγούμενους δίσκους τους και ακούγεται σατανικά οικείο στα αυτιά μας, κουβαλώντας το μοναδικό κιθαριστικό trademark του Σάκη. Το “Hallowed be Thy Name” που ακολουθεί, φέρει έντονη μαύρη gothic ατμόσφαιρα και το επόμενο “Dies Irae” (το όνομα παραπέμπει στον λατινικό ύμνο του 13ου αιώνα που περιγράφει την Τελική Κρίση) συνεχίζοντας στην ίδια ατμόσφαιρα, η οποία σε γενικές γραμμές διέπει ολόκληρο τον δίσκο και δημιουργεί μια εξαίσια συνοχή.
Φτάνουμε τώρα, στο μεγαλύτερο επίτευγμα αυτού του δίσκου που θα μνημονεύεται στο μέλλον ως κάτι το εξαιρετικό για το σύνολο της ελληνική μουσικής ιστορίας, αφού το “I believe” είναι μια συγκλονιστική απαγγελία αποσπάσματος της “Ασκητικής” του μεγαλύτερου σύγχρονου Έλληνα συγγραφέα, Νίκου Καζαντζάκη που παρέα με την ύπαρξη φωνητικών που θυμίζουν ηπειρώτικο μοιρολόι, τιμάει με σθένος και σοβαρότητα την ελληνική πολιτιστική κληρονομιά. Την κόντρα του συγγραφέως με την Εκκλησία, δεν χρειάζεται να την αναφέρουμε στο παρόν κείμενο, αλλά όσοι δεν γνωρίζουν την ιστορία, ας κάνουν τον κόπο να τη μάθουν και να διαβάσουν τα βιβλία που έκαναν τον Καζαντζάκη τόσο μισητό στην θρησκευτική ιεραρχία.
Η φωνή του Dayal Patterson, ο οποίος κρατούσε την πένα που μετέφερε την ιστορία της μπάντας στο βιβλίο “Non Serviam: The Official Story of Rotting Christ”, ακούγεται να μας εξηγεί πως “εκείνη που μας πείθουν να πιστέψουμε σε ανοησίες, μπορούν να μας πείσουν να πράξουμε θηριωδίες” και έτσι, ξεκινάει το καλύτερο κομμάτι, κατ’ εμέ, του “The Heretics”, “Fire God and Fire” με τον Σάκη να φτύνει εθιστικές φωνητικές γραμμές πάνω από μια από τις ομορφότερες μελωδίες του δίσκου.
Συνέχεια με το “The Time Has Come” που επίσης χρησιμοποιεί χορωδιακά μέρη στην εισαγωγή του, και ίσως είναι το πιο αδύναμο σημείο του album, το οποίο ενδεχομένως μας προετοιμάζει για έναν ακόμη δυναμίτη με τον τίτλο “The New Messiah”, ενώ το album θα κλείσει με το “The Raven” που είναι ένα φόρος τιμής στον μεγάλο Αμερικανό λογοτέχνη, Edgar Allan Poe, ρίχνοντας με πολύ ατμοσφαιρικό τρόπο την αυλαία του “The Heretics”.
H Season of Mist περιγράφει τον δίσκο ως Atmospheric Dark Metal και νομίζω πως η ταμπέλα αυτή είναι πλήρως περιγραφική για το ποιόν του νέου album των μεγάλων Rotting Christ.
Μπορεί το “The Heretics” να μην είναι η καλύτερη συνθετική στιγμή στην 30ετή πορεία της μπάντας, αλλά είναι ένα άχαστο σκοτεινό ατμοσφαιρικό ταξίδι με το οποίο πολλοί από εμάς θα ταυτιστούν, αν έχουν βέβαια, την υπομονή να μην το απορρίψουν με την πρώτη ακρόαση, αδικώντας το με μια αχρείαστη σύγκριση με παλαιότερα album. Θα είναι σαν να συγκρίνει την σοκολάτα με την μακαρονάδα με κιμά. Δυο διαφορετικά πράγματα που θα σε κάνουν ευτυχισμένο όταν τα λάβεις σε σωστή στιγμή!
Υ.Γ. Εισιτήρια για Πάτρα αγοράσθηκαν και τα γενέθλια μου θα τα περάσω με αγαπημένους αφισιονάδος των Christ, απολαμβάνοντας μια από τις συνηθισμένες τερατώδεις εμφανίσεις τους.
780 
