Με τέτοιο όνομα συγκροτήματος και τέτοιο τίτλο album, από ανθρώπους που ζυμώθηκαν μουσικά στους ανυπέρβλητους Type O Negative, δεν περιμένεις κάτι στιχουργικά αισιόδοξο.
Η παρέα των Sal Abruscato (κιθάρα, φωνή) και Johnny Kelly, και οι δυο πρώην τυμπανιστές των γότθων Type O Negative, επιστρέφουν περίπου 6 χρόνια μετά τη δισκάρα “Let my Soul to Waste” με το νέο τους “καταστροφικό” album “When The World Becomes Undone”.
Για την παύση αυτή, αιτία ήταν η επανένωση των Life Of Agony, των οποίων ο Abruscato είναι ένας από τους ιδρυτές, και η παραγωγή comeback δίσκου αυτών. Αφού οι υποχρεώσεις του με τους LOA ολοκληρώθηκαν, μάζεψε μια ομάδα που εκτός από τον τυμπανιστή Johnny Kelly, περιλαμβάνει τον κιθαρίστα Joe Taylor (Lita Ford, Doro Pesch, Corey Glover, Cycle of Pain), τον επίσης κιθαρίστα Eddie Heedles και τον μπασίστα Eric Morgan.
Το εκπληκτικό εξώφυλλο με το νεκροζώντανο άλογο/μασκότ των A Pale Horse Named Death και το εξαιρετικό εναρκτήριο 6-λεπτο ομότιτλο άσμα, σε προδιαθέτει ευχάριστα για την συνέχεια.
Η γοτθική ατμόσφαιρα στις κιθάρες που παραπέμπουν στο Type O παρελθόν του Sal είναι το υπόβαθρο των APHND, πάνω στο οποίο οικοδομούνται όροφοι με σαμπαθικού doom και πιο alternative ήχων που θυμίζουν Alice in Chains και φυσικά, την άλλη μπάντα του Abruscato, Life of Agony.
H παραγωγή συνεχίζει στο κλίμα του προκάτοχου “Let my Soul to Waste”, αφού και μουσικά το “When The World Becomes Undone” είναι μια φυσική ακολουθία αυτού. Όπως ο ίδιος ο Abruscato δήλωσε η μπάντα κλείστηκε στο studio όλο το χειμώνα ξεψειρίζοντας ιδέες που φτάνουν μέχρι το 2014 και επέλεξαν τις 13 καλύτερες για να στελεχώσουν το νέο album.
Τα κομμάτια που φτάνουν συνολικά τη μια ώρα, είναι όλα στο ίδιο κλίμα και με εξαιρετική ηχητική δομή που δεν πετάει εκτός διάθεσης ούτε στιγμή, αποτελώντας έτσι ένα απολαυστικότατο άκουσμα για όλες τις ώρες. Τα post-apocalyptic στιχουργικά θέματα έρχονται ιδανικά σε αντίθεση με τις μελωδίες που τείνουν να ακουμπήσουν την αισιοδοξία, με τα πλήκτρα να κρεμάνε τους ιστούς τους όπου εμφανίζονται, κρατώντας τις σε ένα ανεκτό, για την ισορροπία του πράγματος, επίπεδο.
Κομμάτια που θα ακούς όλη μέρα υπάρχουν με καλύτερο όλων κατά τη γνώμη μου το “Lay with the Wicked” και κάθε κομμάτι έχει τη δική του ομορφιά, ενώ να υπογραμμιστεί πως δεν υπάρχουν filler songs στο “When The World Becomes Undone”. Μου δόθηκε η εντύπωση πως ο τρίτος δίσκος των APHND είναι πιο ρομαντικός από τους προηγούμενους και ίσως πιο κοντά στην παρακαταθήκη της παλιοπαρέας του αείμνηστου Peter Steele. Ίσως να μην είναι όσο εντυπωσιακός ήταν ο προηγούμενος δίσκος, αλλά μιλάμε για ένα δημιούργημα 100 σκάλες ανώτερο από οτιδήποτε άλλο θα ακούσεις στο ίδιο ύφος. Ακροβατεί περίφημα μεταξύ του παραδοσιακού doom metal και της grunge νοοτροπίας, με καταπληκτική ενορχήστρωση και ερμηνεία των μελών της μπάντας. Επιπλέον, μπορεί ο Sal Abruscato να μην είναι ο καλύτερος τραγουδιστής του κόσμου, αλλά ο τρόπος που χρησιμοποιεί τη φωνή του και ο τρόπος με τον οποίο τοποθετείται στη μίξη των τραγουδιών, υπερτονίζει τα πλεονεκτήματα του και κάνει την ακρόαση ακόμα πιο φανταστική.
To ιδανικό ξεκίνημα του “When The World Becomes Undone” μετά από μια εισαγωγή με καμπάνες και κλάματα, δίνει σκυτάλη στο γκαζωμένο single “Love the Ones you Hate” και στο πιο γκραντζάνο “Fell in my Hole” που αφήνει τη θέση του σε μια ατμοσφαιρική γέφυρα, που τρόπον τινά χωρίζει σε επεισόδια την ιστορία μας (αν είναι ενιαία βέβαια). Μετά τα 6-λεπτα “Vultures” και “End of Days” ακολουθεί μια ακόμη γέφυρα που σε βοηθάει να σκηνοθετήσεις την ιστορία μέσα στο μυαλό σου. Βήματα ακούγονται στο δάσος, ενώ οι φωνές κάποιας τελετουργίας πλησιάζουν και μαζί με αυτές ακούγονται οι φιμωμένες κραυγές κάποιας θυσιαζόμενης κορασίδας και ξάφνου όλα σταματούν. Αργά αργά μπαίνει η επόμενη μελωδία στο “We all Break Down”, με το αγαπημένο μου “Lay with the Wicked” να ακολουθεί. Ένα σπαρακτικό κομμάτι με τίτλο “Splinters” εμφανίζεται, πριν όλα τελειώσουν με το “Dreams of the End” να είναι ένα 7-λεπτο αργόσυρτο doom έπος που σε φέρνει αγκαλιά με την τελευταία ανάσα της Γης και σαν ταινία βλέπεις ξανά, όσα άκουσες όταν πρωτοπάτησες το play. Το outro στο τέλος είναι ο ήχος κάποιας κηδείας, που μπλέκεται με τιτιβίσματα πουλιών και κάποια σειρήνα να σκούζει στο βάθος, σαν συνέχεια της εισαγωγής και για την ολοκλήρωση όλου του αριστουργηματικά δομημένου δίσκου.
Το “When The World Becomes Undone” είναι μια έντονη συναισθηματική εμπειρία. Μια ωδή στον κόσμο που σιγοπεθαίνει. Μια ωδή στον άνθρωπο που δεν έχει αντιληφθεί το άσχημο αποτύπωμα που αφήνει και μια ύστατη προσπάθεια να βρει κάτι από το οποίο να πιαστεί.
Πιάσε λίγο χώμα με την παγωμένη σου χούφτα και σκέπασε ευλαβικά το γυμνό σαρκίο που κείτεται βαθιά μέσα στην αγκαλιά της Γης. Ίσως αυτό να είναι το δικό σου!
Στα αυτιά σου το μόνο ιδανικό soundtrack είναι οι A Pale Horse Named Death!
609 
