Πέντε ολόκληρα χρόνια πήρε στους Converge για να κυκλοφορήσουν τον διάδοχο του υπέροχου “All We Love We Leave Behind”, και η αναμονή είχε χτυπήσει κόκκινο.
Ένα album που έρχεται τόσα χρόνια μετά, εξ ορισμού έχει χαρακτήρα event και δήλωσης. Και αυτή τη φορά, η δήλωση των Converge είναι εκκωφαντική.
Οφείλω να το ξεκαθαρίσω εξαρχής: το ένατο album των Βοστονέζων δεν είναι τόσο σπαρακτικά συνταρακτικό όσο το “Jane Doe” ή τόσο συναισθηματικά οριακό όσο το “You Fail Me”, ούτε τόσο υπερβατικά φιλόδοξο όσο το “Axe to Fall”, ούτε καν τόσο στυλιστικά κρίσιμο όσο το προηγούμενό τους, αλλά ανήκει στην κατηγορία εκείνων των κυκλοφοριών που έρχονται για να επιβεβαιώσουν και να χαρτογραφήσουν την απόσταση που χωρίζει τις πραγματικά κορυφαίες μπάντες από τον υπόλοιπο συρφετό της φάσης. Είναι το πιο ώριμο και πολυσυλλεκτικό album των Converge ως τώρα, αυτό που γεφυρώνει κόσμους, τάσεις, ιδιώματα κι επιρροές, έχοντας κάτι για όλους.
Και δεν είναι διόλου αμελητέο αυτό το “κάτι”: η ολομέτωπη επίθεση του εναρκτήριου “Α Single Tear”. Η ομοβροντία αρρώστιας του “Under Duress”. H Neurosis-ική υφή και η τερματισμένη ψυχική ένταση του ομώνυμου έπους. Το mathcore ολοκαύτωμα του “Arkhipov Calm”. Η Swans σκιά που πέφτει βαριά πάνω στο “Murk & Marrow”. Η a-la Sonic Youth πειραματική διάθεση του “Trigger”. H αφύσικη αλληλουχία εμπνευσμένων thrash riffs που καταλήγει στο βίαιο breakdown του “Broken by Light”. Ο grindcore χαρακτήρας του “Cannibals” που απασφαλίζει σε λίγα μόλις δευτερόλεπτα. H μελωδικότητα και η ατμόσφαιρα παραίτησης του “Thousands of Miles Between Us”. Και φυσικά, το εξουθενωτικό βάρος του ογκώδους “Reptilian” που κλείνει τον δίσκο με sludge τρόπο τσακίζοντας όποιον έχει μείνει όρθιος.
Είναι ματαιοπονία να μιλήσω για παίξιμο, στίχους και παραγωγή. Οι Converge υπήρξαν μια μπάντα αιχμής για την οριστική σύγκλιση των metal και hardcore ιδιωμάτων την προηγούμενη εικοσαετία, και ειδικά στα δικά μου μάτια (φρονώ πως θα συμφωνήσουν πολλά παιδιά της γενιάς μου) οι ήρωες που άνοιξαν τα μυαλά των σκληροπυρηνικών ακροατών και των δύο σκηνών, χαράζοντας τον δρόμο για δεκάδες υβριδικές μπάντες που ακολούθησαν. Το ιδιοφυές στήσιμο του δίσκου, η αλάνθαστη εκτέλεση των κομματιών, η ποιητική δύναμη των στίχων, η ανώτερη αισθητική του layout, όλα είναι ανάλογα του εκτοπίσματός τους και απόλυτα συμβατά με την βαριά κληρονομιά τους στον χώρο.
Το επιμύθιο; Οι Converge συνεχίζουν να κοσμούν με την παρουσία τους την σκληρή μουσική. Δεν σταματούν να εξελίσσονται, αρνούνται να συμβιβαστούν, παραμένουν επίκαιροι και κυρίαρχοι στο στυλ που υπηρετούν, αποδεικνύοντας εμπράκτως πως πρόκειται για μια από τις σπουδαιότερες, ποιοτικότερες και ειλικρινέστερες μπάντες που ακούσαμε ποτέ, με τεράστιο και διαρκή αντίκτυπο στα ακραία ιδιώματα. Μπορεί τα μέρη στα οποία σε μεταφέρει η μουσική τους να μην είναι ευχάριστα, αλλά η εμπειρία δεν έχει αντίστοιχο. Ένα είναι σίγουρο: το “The Dusk in Us” έχει τη δύναμη να σε ξεσκίσει. To αν θα το αφήσεις να το κάνει, θα φανερώσει πολλά για την πίστη σου στην καλή μουσική.
661 
