Η προηγούμενη ενσάρκωση των Βρετανών αυτών μας έχει απασχολήσει και στο παρελθόν με κάποια συλλογή από τις περσινές ανασκαφές της Westworld.
Με κάποιες δεκαετίες ύπαρξης και ανυπαρξίας στην πλάτη τους, αποφασίζουν να κυκλοφορήσουν το φρέσκο “Music Must Destroy”, 35 έτη μετά την τελευταία επίσημη κυκλοφορία τους.
Αν αυτό που θυμόσασταν είναι το μικρό punk/ ska/ dub ξαδερφάκι των Clash, ξεχάστε το γιατί τώρα η μπάντα έχει παραωριμάσει και τείνει, μάλλον λόγω σχετικότητας ήχου και ηλικίας, να ακούγεται σαν τις παιδικές της ή και σύγχρονες με αυτούς επιρροές τους. Συγκεκριμένα ακούγοντας το βρετανοπρεπές “Surprise” σκέφτηκα κάτι σε T-Rex ή Mott the Hoople, ενώ η ακουστική εισαγωγή του “Second Hand Child” που ακολουθεί φέρνει σε Neil Young περιόδου “Ragged Glory” ή και στους The Who προ – Quadrophenia εποχής, το “Soft City Lights” και “Kill the Pain” θυμίζει κάτι από Blondie και Stones στα “No Exit” και “Bridges to Babylon” αντιστοίχως , ενώ συνολικά ο δίσκος στον Iggy και τους κουτσουρεμένους Stooges και πάει λέγοντας .
Κανείς δε φύτρωσε σε δέντρο και προφανώς οι παρθενογενέσεις δεν υπάρχουν πλέον, γιατί τις πάτησε το τραίνο, ενώ είναι εύκολο να κυνηγάς το εύπεπτο και πιασάρικο για να βάλεις στην τσέπη και κάνα φραγκάκι, σκέφτεστε εσείς με το μικρό, κακό σας μυαλουδάκι. Το χρήμα πολλοί εμίσησαν, ενώ τη δόξα ουδείς και, φανταστείτε, ότι το AOR του “Peace Bomb” μου θύμισε μια chill dub εκδοχή των Def Leppard ή των MLB, κάτι αντιδιαμετρικά αντίθετο προς αυτό που πρέσβευαν κάποτε οι Ruts. Εντούτοις ο πολιτικός στίχος είναι ακόμη εδώ και η φλόγα, μάλλον, καίει ακόμη.
Συνεπώς ακούστε κάτι ευχάριστο χωρίς να περιπλέκετε τα πράγματα, που ούτως ή άλλως είναι απλούστερα και σταματήστε να προσπαθείτε να περάσετε την καμήλα από τρύπα καρφίτσας.
469 
