Ρε πως τα φέρνει η ζωή καμιά φορά… Και πόσο άδικη γίνεται…
Είσαι ο Daniel J Finch και κάπου το 2011 δημιουργείς τους Devilment. Μετά από λίγο έρχεται ο Dani Filth στην μπάντα και βλέπεις όλες τις πόρτες να ανοίγουν. Υπογράφεις με συνοπτικές διαδικασίες στη Nuclear Blast και κυκλοφορείς το πολύ πετυχημένο ντεμπούτο “The Great And Secret Show”. Είσαι σε δημιουργικό οργασμό και γράφεις ακόμα 25+ κομμάτια για το επόμενο album της μπάντας και… Καμπουμ! Βγάζεις μια ανακοίνωση ότι θες να κάνεις κάτι καινούργιο και τελικά ηχογραφείς το παλιό… Χμμμ… Δυο Dani στην ίδια μπάντα δε χωράνε μάλλον…
Κι εσύ είδες και απόειδες, πήρες τα γραπτά σου, μάζεψες καμιά 10αριά φωνές και είπες “εγώ θα τα κυκλοφορήσω”. Βρήκες ένα όνομα με το Devil μέσα, βρήκες εταιρεία (την Coffee Jingle Records) και κυκλοφόρησες στις 2 Σεπτεμβρίου αυτό που θα ήταν το 2ο Devilment.
Όποιος έχει ακούσει το “The Great And Secret Show” ξέρει πάνω κάτω τι να περιμένει. Η θεατρικότητα είναι παρούσα, αλλά τα φωνητικά του Dani λείπουν. Τα growls και τα screams είναι παρόντα πάντως, με αρκετή επιτυχία μάλιστα. Τα καθαρά φωνητικά σε σημεία που γκρουβάρουν δίνουν ποικιλία στο album και θυμίζουν κάτι από Machine Head. Εκεί που ακούς λοιπόν κλασικά black metal riff, το album σε φέρνει τούμπα με τα grooves του, που σε στέλνουν κατευθείαν στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Τρανό παράδειγμα το “Can You Hear Me”. Εκκίνηση με καρακλασικό ρυθμικό death metal ήχο και ξαφνικά μια black metal ριφάρα στο ρεφρέν να σε στέλνει αδιάβαστο. Ακούστε αυτό και θα είναι σα να πήρατε μια γεύση από όλο το δίσκο. Ή σχεδόν όλο το δίσκο. Γιατί στα δυο τελευταία κομμάτια, η μουσική γίνεται σχεδόν ηλεκτρονική με industrial στοιχεία και εμένα προσωπικά με ξένισε.
Εν κατακλείδι, αρκετά καλά τα κατάφερε ο κύριος Finch. Δε ξέρω σε πόσα αυτιά θα φτάσει η μουσική του μέσω των The Devil’s Music. Πιθανώς σε λιγότερα από όσα θα έφτανε με τους Devilment. Δε ξέρω επίσης πως θα ακούγονταν με την προηγούμενη μπάντα τα τραγούδια του και αν θα ήταν καλύτερα ή χειρότερα. Ξέρω όμως ότι μιλάμε για ένα πολυδιάστατο album που μπορεί να ενώσει (ή να διχάσει ακόμα περισσότερο) οπαδούς διαφορετικών ειδών της σκληρής μουσικής. Ο χρόνος ας κρίνει τη μουσική του Διαβόλου.
470 
