Dream Theater, Animals As Leaders, Minus One, Jason Richardson (2/7/2019) Gazi music hall, Αθήνα

Η κυκλοφορία του “Distance Over Time” έφερε μια χαρούμενη αναστάτωση στα ώτα των οπαδών τους που διακρίναμε ανάκαμψη και φρεσκάδα στην συνθετική αντίληψη της αγαπητής μας μπάντας (περί εκτελεστικών δυνατοτήτων δεν υπήρξε ποτέ καμιά αμφισβήτηση και από κανέναν άλλωστε). Και φυσικά τι πιο ευχάριστο από την ανακοίνωση που μας ενημέρωνε πως η περιοδεία του σχήματος θα περάσει και από την Ελλάδα κι έτσι μας δώθηκε η ευκαιρία, έπειτα από 8 χρόνια από το live στην Μαλακάσα με τους Fates Warning, να τους ξανα απολαύσουμε και να δούμε αν αυτή η στουντιακή ανάκαμψη συμβαδίζει και με γενικότερη ανάκαμψη της μπάντας.

Σε κάθε άλλη περίπτωση αυτό εδώ το live report θα αποτελούσε μια απλή διαδικασία όπου ο συντάκτης θα εκθείαζε την εκτελεστική δεινότητα των αμερικανών progsters, άντε λίγο γκρίνια για κάποιες επιλογές στο setlist (και τον ήχο προφανώς, σε σκυλάδικο τους έβαλαν να παίξουν) και γεια σας. Αμ δεεε. Το απόγευμα του Σαββάτου είχε να παρουσιάσει τόσες εκτροπές από αυτό που περίμενε να βιώσει ο οπαδός της μπάντας που με υποχρεώνει να αναφερθώ κάπως πιο εκτενώς σε επιλογές και καταστάσεις, πέρα από την αυστηρή παραμονή στην περιγραφή των όσων διαδραματίστηκαν επί σκηνής.

Το συναυλιακό γεγονός που είχε λάβει την μορφή festival το είχε αναλάβει μια εταιρεία διοργάνωσης συναυλιών που με το Dream fest έκανε το ντεπούτο της στην χώρα μας. Τα σύννεφα είχαν αρχίσει να φαίνονται στον ουρανό από νωρίς. Αλλαγή συναυλιακού χώρου από το θέατρο Άλσος (wtf!) που είχε αρχικά ανακοινωθεί, στο Gazi music hall (το γνωστό σκυλάδικο στην Ιερά οδό). Κάπου εδώ να πω πως οι Dream Theater είναι 2 φορές “άτυχοι” αφενός επειδή  έπεσαν σε άπειρη με τα ελληνικά δεδομένα εταιρεία, αφετέρου επειδή τους έφεραν πάλι καλοκαίρι (επιτρέψτε μου να ονειρευτώ την απόλυτη Dream Theater βραδιά σε κάποιο venue σαν το Academy ή το Fuzz, έξω να ρίχνει χιόνι και μέσα η 5άδα να παίζει ολόκληρο το “A Change Of Seasons” -ε, ξύπνα φιλαράκο) και το καλοκαίρι στην Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ εύκολο για ζωντανές εμφανίσεις και ειδικά sold out, σε κλειστούς χώρους.



Έστελνες ένα μήνυμα να ρωτήσεις κάτι και σου απαντούσαν στα , ας πούμε, αγγλικά. Η αρχική φωτογραφία στο facebook event είχε αποκτήσει το κόκκινο διακριτικό με την ένδειξη sold out, όμως στα δημόσια σχόλια από κάτω η Eventation έλεγε πως θα υπάρχουν εισιτήρια στο ταμείο την ημέρα της συναυλίας (προφανώς εννοούσαν vip αλλά δεν το διευκρίνησαν – τελικά η όλη κατάσταση απέδειξε ότι κόπηκαν υπεράριθμα στην αρένα, πιθανόν και την ημέρα της συναυλίας, όποιος έχει καλύτερη εικόνα επ’αυτού ας γράψει κάτι στα σχόλια). Η διαχείριση του κοινού κατά την είσοδο στον χώρο γινόταν ομαλά κι έδινε καλή πρώτη εικόνα, όλα αυτά όμως μέχρι να μπεις στο … κολαστήριο του Gazi music hall.

Μπήκα στον χώρο νωρίς το απόγευμα για να μπορέσω να παρακολουθήσω όλα τα σχήματα, η θέση μου ήταν στο vip light (εξώστης) και γι’αυτό δεν έχω ιδία άποψη για τα όσα έγιναν στο πίσω μέρος της αρένας. Είναι όμως τέτοιος ό όγκος των σχολίων και των παραπόνων που ακολούθησαν απέξω αλλά και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τις επόμενες ώρες, που είναι κάτι παραπάνω από σαφές πως όσοι είχαν την ατυχία να παρακολουθήσουν την συναυλία από εκεί αντιμετώπισαν τα περισσότερα προβλήματα με σοβαρότερο όλων τον κίνδυνο να υπάρξουν θύματα σε περίπτωση που χρειαζόταν κάποια άμεση εκένωση του χώρου λόγω πχ σεισμού, πυρκαγιάς, τρομοκρατικής ενέργειας κλπ. Περισσότερα σχόλια για το θέμα των προβλημάτων εκτός σκηνής θα κάνω στο τέλος του άρθρου μου αφού πρέπει κάποια στιγμή να ξεκινήσω να περιγράφω και το πως εξελίχθηκε η βραδιά καλλιτεχνικά.

Η επιλογή του 27χρονου Jason Richardson να ανοίξει την βραδιά με είχε προϊδεάσει θετικά, αλλά φτάνοντας στον χώρο (κι ενώ είχε ήδη ξεκινήσει) αντίκρυσα στην τεράστια (αλλά ιδιαίτερα χαμηλή σε ύψος) σκηνή, 4 (!) drum set (όσα δηλαδή και οι μπάντες που θα εμφανίζονταν), στο ένα εξ αυτών καθόταν κι έπαιζε ο (τρομερός) ντράμερ του Richardson, ενώ ο ίδιος κινούνταν στο διάστημα από το μέσο της σκηνής ως τέρμα δεξιά (όπου είχαν τοποθετηθεί τα δικά τους τύμπανα). Στην μισή ώρα που κράτησε στο σύνολο η εμφάνιση, έγινε η γιορτή του προηχογραφημένου. Μάλιστα στα κομμάτια που είχαν και φωνητικά (πάντα προηχογραφημένα) το όλο θέαμα μου έφερε στο νου κάτι από αισθητική ελληνικού πρωινάδικου που παίζει playback από πίσω ολόκληρη ορχήστρα και ο/η “καλλιτέχνης” τραγουδά στον καναπέ.



Ο ίδιος ο Richardson άφησε πολλά στόματα, επίδοξων και μη κιθαριστών, να χάσκουν με τις εκτελεστικές του δυνατότητες αλλά το όλο θέαμα δεν είχε ουσία. Καλή ευκαιρία λοιπόν να αναζητήσουμε την κατάλληλη θέση, να επεξεργαστούμς τον γύρω χώρο, να δροσιστούμε μιας και η ζέστη είχε αρχίσει να γίνεται αισθητή από νωρίς. Η ακουστική του χώρου είναι δύσκολη για να πας με μεγάλες προσδοκίες και ο ήχος που άκουγα από την εμφάνιση του Richardson έφερνε μπροστά καθαρά την κιθάρα του, σαφώς και τα προηχογραφημένα ακούγονταν καλά, όλα όμως ήταν αρκετά χαμηλά. Ο Jason λίγο πριν φύγει από την σκηνή ανέφερε τα προβλήματα που αντιμετώπισαν με την κλοπή του εξοπλισμού τους στο ταξίδι τους και αν κατάλαβα καλά, την βοήθεια που έλαβαν από τους Animals As Leaders για να το ξεπεράσουν και να εμφανιστούν.



Οι Κύπριοι Minus One που ακολούθησαν ακολουθώντας ένα χρονοδιάγραμμα που τιμά την διοργάνωση (όλα τα σχήματα εμφανίστηκαν στις ώρες που είχαν ανακοινωθεί) είχαν την τύχη να παίξουν μπροστά σε μεγάλο κοινό το οποίο συγκεντρώθηκε κατά το μεγαλύτερο ποσοστό από νωρίς στο venue. Πρώτη μου επαφή με το υλικό τους. Ικανοί μουσικοί αλλά αταίριαστοι με το όλο ύφος της βραδιάς, από ένα σημείο και μετά με κούρασαν, τουλάχιστον μέχρι να φτάσει το τέλος της εμφάνισης τους κατά το οποίο έπαιξαν ένα μέρος του “Bohemian Rhapsody”. Μεγάλο ρίσκο, δεν με ενυπωσίασαν, αλλά σίγουρα κατάφεραν να με τραβήξουν από την πλήξη στην οποία είχα περιέλθει με την ακρόαση του δικού τους υλικού το οποίο πάσχει από κρίση ταυτότητας.



Την μια στιγμή νομίζεις πως ακούς μια hard rock/ glam μπάντα και την άλλη φλερτάρουν έντονα με την pop. Επίσης δεν ξέρω αν έφταιγε η μίξη του ήχου τους στην κονσόλα του Gmh , ή αν έτσι παίζουν πάντα από επιλογή, αλλά το pop στοιχείο επικρατούσε έντονα ακόμη και εδώ. Πολύ μπροστά η φωνή, μέτρια κιθάρα δίπλα στο μπάσο σχεδόν, μέτρια τύμπανα (ωραίος ο τυπάς παρεπιπτόντως, κόντεψε να ξεπεράσει τον frontman σε κινητικότητα και επαφή με το κοινό). Μια δουλεμένη μπάντα, πολύ ικανός τραγουδιστής, αλλά δεν με άγγιξαν οι συνθέσεις τους, πολύ πιθανόν σε άλλους ανθρώπους να αρέσουν, δεν μπορώ να φανταστώ όμως πως αυτοί οι άλλοι άνθρωποι είναι η πλειονότητα των οπαδών των Dream Theater.



Για εμένα η βραδιά ξεκίνησε με το που πάτησε πόδι στην σκηνή το τρίο των Animals As Leaders (αμήν και πότε). Με καταγωγή από την Washington ταξίδεψαν ως την Αθήνα και με επίκεντρο τον απίστευτο κιθαρίστα Tosin Abasi, εξαπέλυσαν την μουσική τους επίθεση στο ελληνικό κοινό με το εναρκτήριο λάκτισμα του “Tempting Time” κι όλα έδειχναν μαγικά, όπως ήταν αναμενόμενο, μέχρι 5 περίπου λεπτά αργότερα, ότι είχαν ξεκινήσει να παίζουν το ”Arithmophobia” και ένα τεχνικό θέμα όχι μόνο τους ανάγκασε να σταματήσουν, αλλά τους κόστισε και περίπου 5 λεπτά αναμονής μέχρι να διορθωθεί το θέμα στο πετάλι του ντράμερ  Matt Garstka (αν δεν ακολουθούσε ο Mangni θα έγραφα χαλαρά ο καλύτερος ντράμερ που έχω δει ζωντανά το τελευταίο διάστημα).



Έπειτα από τις επαναλαμβανόμενες ιαχές “animals” από μερίδα του κοινού, αλλά και απόπειρα του έτερου κιθαρίστα Javier Reyes να σπάσει την σιωπή της ανάπαυλας παίζοντας κάτι ρυθμικό ανάμεσα σε συρτάκι και χασαποσέρβικο, όλα πήραν ξανά το δρόμο τους. Αυτή τους η ατυχία πρέπει να μας κόστισε ένα τραγούδι από το set τους, αλλά και αρκετό από τον τσαμπουκά με τον οποίο μπήκαν οι AAL αρχικά.



Η εισαγωγή του “Arithmophobia” ακούγεται ξανά και η μηχανή των Abasi – Garstka – Reyes θερίζει! Συγχρονισμένοι σαν ελβετικό ρολόι, τεχνικά θέματα που εναλλάσονταν συνέχεια, αλλαγές στους χρόνους, δυναμικά riff, εξωγήινα lead, με αρκετά καλό ήχο (τουλάχιστον από εκεί που παρακολουθούσα εγώ), έκαναν το set τους να περάσει νεράκι και το “CAFO” με το οποίο μας αποχαιρέτησαν μου άφησε γλυκόπικρες εντυπώσεις, κυρίως λόγω του έντονου αισθήματος πως απείχαμε πολύ ακόμη από τον κορεσμό. Σίγουρα μας οφείλουν μια headliner εμφάνιση. Μας αποχαιρέτησαν καταχειροκροτούμενοι και με τα σχόλια του Abasi αυτό που μας ενώνει όλους που βρισκόμασταν εκεί είναι η αγάπη για τους DT αφού και για εκείνον υπήρξαν η βασικότερη επιρροή. 

ANIMALS AS LEADERS “CAFO” live



Animals As Leaders setlist:
Tempting Time
Arithmophobia
Ectogenesis
The Brain Dance
The Woven Web
CAFO



Όταν άδειασε η σκηνή και εμφανίστηκαν οι τεχνικοί των theater για να καάνουν την δουλειά τους συνειδητοποίησα για πρώτη φορά πόσο δύσκολη θα ήταν η βραδιά από άποψη συνθηκών για τους αμερικανούς. Αν και η υγρασία ήταν αισθητή από νωρίς, τότε ήταν που ξεκινούσε να γίνεται αφόρητη ειδικά για όσους ήταν κάτω.

Κάπου στο βάθος άκουγα τους Kraftwerk όσο οι οθόνες γέμιζαν από ανδροειδή ρομπότ μέχρι που η 5άδα εμφανίστηκε στην σκηνή μετά από ολιγόλεπτη προβολή της εισαγωγικής ταινίας/μουσικής στο πίσω μέρος της σκηνής που ταιριαστά υποστήριζε το concept του πρόσφατου album τους “Distance Over Time”. Λεπτομέρεια θα σκεφτεί κανείς, αλλά εντυπωσιακή ήταν και η υλοποίηση της ιδέας να μεταφερθεί το θέμα του εξωφύλλου στην βάση της υποδοχής του μικροφώνου του LaBrie.



To “Untethered Angel” υπήρξε το πρώτο κομμάτι που έδωσαν στην δημοσιότητα οι Theater πριν κυκλοφορήσει το album, συνεπώς αναμενόμενη επιλογή για το ξεκίνημα. Ο ήχος έχει αναβαθμιστεί αισθητά από ότι είχαμε ακούσει ως εκείνη την στιγμή αναγκάζοντας με να τον αξιολογήσω τουλάχιστον ικανοποιητικό. Φυσικά διαβάζοντας έπειτα τα σχόλια και των ανθρώπων που παρακολουθούσαν από κάτω κατανοώ πως υπήρξαν ακόμη και άνθρωποι που δεν άκουγαν καθόλου, οπότε γίνεται κατανοητό πως υπήρχε μεγάλη διακύμανση ανάλογα με το  από που παρακολουθούσε ο καθένας.

Επιστροφή στην σκηνή όπου το “A Nightmare To Remember” μέσα από το “Black Clouds & Silver Linings” του 2009 αποτελεί ήδη την δεύτερη επιλογή για την βραδιά. Όλα είναι όπως τα περιμέναμε, εκτελεσμένα με τρομακτική ευχαίρεια και ακρίβεια με εξαίρεση των James LaBrie που έχει αρχίσει αισθητά να δείχνει ο αδύναμος κρίκος, ο ημίθεος ανάμεσα στους θεούς. Βέβαια ο ίδιος λίγες στιγμές αργότερα και αφού ζήτησε να σταματήσουν το κάπνισμα (είχε προηγηθεί σχετική ανακοίνωση της διοργάνωσης νωρίτερα από τα μεγάφωνα, αλλά μάταια, περισσότερος σχολιασμός επ’αυτού στον επίλογο του άρθρου που ακολουθεί) καθώς όπως μας ανέφερε αντιμετώπιζε ήδη μια φλεγμονή και δεν ήθελε να προκληθεί και δεύτερη.



Επιστροφή στο “Distance Over Time” και η εκτέλεση του “Fall Into The Light” αποτέλεσε μια από τις πιο ιδιαίτερες στιγμές της βραδιάς, ιδιαίτερα στην ανταπόκριση του κοινού στο κιθαριστικό κομμάτι του Petrucci καθώς ακολουθούσε τραγουδώντας την βασική μελωδία, φέρνοντας το ξαφνιασμένο χαμόγελο στο πρόσωπο του συμπαθεστάτου Ιωάννη. Τα φωτιστικά μέρη, οι προβολές πίσω, το στήσιμο της σκηνής, όλα συνηγόρησαν στο να παρακολουθήσουμε ένα εντυπωσιακό αλλά μικρό show με περίεργες επιλογές στα 10 κομμάτια που τελικά απάρτησαν το setlist.

Τέταρτο κομμάτι έπαιξαν το “Peruvian Skies” μέσα από το αγαπημένο “Falling Into Infinity” του 1997. Ο ακατάπαυστα χαμογελαστός Jordan Rudess περιέστρεφε ποζεράδικα το “πιανάκι” του γύρω γύρω καθώς έπαιζε τις νότες και τους ambient ήχους που πριν 22 χρόνια είχε γράψει ο, κατά ένα ποσοστό και συμπατριώτης μας, Derek Sherinian (αυτό ήταν το πρώτο και τελευταίο του album με την μπάντα). Πολύ καλός live μουσικός, στο στούντιο/συνθέσεις μας τα χαλάει κάπως…



Την επιστροφή στο πρόσφατο album τους σήμανε η εισαγωγή του “Barstool Warrior”. O John Myung αποτελεί, μαζί με τον Steve DiGiorgio, τους προσωπικούς μου αγαπημένους μπασίστες. Ένας εξαιρετικός μουσικός και συνάμα μια τόσο μετρημένη και ταπεινή παρουσία στην σκηνή, πραγματικά παρακολουθώντας τον κανείς να παίζει επάνω στην σκηνή αντιλαμβάνεται την πεμπτουσία αυτού που λέγεται Dream Theater. Κι αν οι LaBrie και Rudess έδειχναν κάπως διεκπεραιωτικοί, το δίδυμο Petrucci – Myung αντιστάθμιζε τα πράγματα.

Η συνέχεια ανήκε στο  “In The Presence Of Enemies, Part I” μέσα από το “Systematic Chaos” του 2007. Μια ελάχιστη παύση εδώ, καθώς ακριβώς σε αυτό το σημείο θυμάμαι χαρακτηριστικά να κυλάει μια μεγάλη στάλα ιδρώτα από το μέτωπο μου στο μάτι μου κι έπειτα να στάζει στο μάγουλό μου, ενώ η μπλούζα μου από ώρα είχε κολήσει επάνω μου. Κι όλο αυτό ενώ δεν είχα κινηθεί καθόλου, δεν με ακουμπούσε κανείς και είχα το κλιματιστικό αρκετά κοντά μου. Για τα επόμενα 9 λεπτά απολαύσαμε ένα μοναδικό μουσικό μεγαλείο, αλλά δεν μπορώ να μην παρατηρήσω την απόδοση του LaBrie η οποία ήταν εμφανώς πτωτική κομμάτι με το κομμάτι (πιθανότατα το θέμα υγείας που αντιμετώπιζε είχε επιβαρυνθεί σημαντικά από τον καπνό στον χώρο).



Ο ίδιος θα αποχωρήσει από την σκηνή για να ακολουθήσει το instrumental “The Dance Of Eternity”, κομμάτι που προέρχεται μέσα από το album “Metropolis part II: Scenes From A Memory” το οποίο κυκλοφόρησε το 1999. Κι εδώ ήρθε η στιγμή να γράφω δύο λόγια για τον μουσικό που με αυτή την εμφάνιση άλλαξε την αρχική, άοσμη πρώτη αίσθηση που απέκτησα όταν τον είδα να παίζει με τους Theater το 2011 στην Μαλακάσα, λίγο μόλις καιρό μετά την “πρόσληψή” του. Ο Mike Mangini υπήρξε ο άνθρωπος που τράβηξε επάνω του το βλέμμα μου σχεδόν όσο και ο Petrucci, ενώ ακόμη και τις στιγμές που ήθελα να παρακολουθήσω κάτι άλλο που γινόταν κάπου αλλού στην σκηνή, το παράδοξο παίξιμο του με τα ψηλά τοποθετημένα πιατίνια (που ομολογώ πως περισσότερο με άγχωνε παρά με εντυπωσίαζε για κάποιο λόγο) και η εκπληκτική δύναμη και ταχύτητα και δύναμη με την οποία διαχειριζόταν το set του, τραβούσε σαν μαγνήτης να στρέψω το οπτικό μου πεδίο προς εκείνον.

Το θερμοκήπιο του Gazi music hall μόλις είχε γίνει μάρτυρας ενός πολλαπλού μουσικού οργασμού που έφερε στα αυτιά μας η δαιδαλώδεις εκτέλεση αυτού του έπους. Κάπου εκεί εμφανίζεται ξανά στην σκηνή ο James LaBrie καθώς είχε έρθει η στιγμή που θα ακούγαμε το “Lie” το οποίο προέρχεται μέσα από το διαστημικού βεληνεκούς “Awake” που κυκλοφόρησε πίσω στο μακρινό 1993. Χτυπηθήκαν τα πατώματα, αναστέναξαν τα μπαλκόνια, τραγούδησε μέχρι και ο Γιάννης ο μουγκός (Kevin γύρνα πίσω, ή έστω πάρε και τον Jordan εκεί που είσαι).



Δύο πράγματα δεν περίμενα κι όμως συνέβησαν. Το πρώτο ήταν το να διαλέξουν να παίξουν το “Pale Blue Dot” από την τελευταία τους δουλειά πριν το encore (έπος δε λέω, αλλά… αλλά) και το δεύτερο ήταν το να παίξουν το As I Am στο κλείσιμο (έγινε λίγο χαμός από κάτω) και να φύγουν γράφοντας συνολικά περίπου 86 λεπτών εμφάνισης. Ναι σε άλλους τα έχουμε συνηθίσει αυτά και λέμε και ευχαριστώ, εδώ όμως μιλάμε για τους Dream Theater αν μη τι άλλο! Ήταν πραγματικά απροσδόκητο το ότι άφησαν απέξω ολόκληρο το “Images And Words”. Σαν να δείχνεις σε κάποιον ξένο την Αθήνα και να μην τον πας καθόλου στην Ακρόπολη ένα πράγμα. Όπως και να έχει, η ιστορία γράφτηκε και δεν ξεγράφεται. Προφανώς αυτός ήταν και ο λόγος που το όλο εγχείρημα πήρε την μορφή mini fest, να δικαιολογήσει εν μέρει την μιρή διάρκεια του set και με εναλλακτικό τρόπο να προσφέρει περισσότερη μουσική σε αυτούς που θα προσέλθουν.

DREAM THEATER “Fall Into The Light” live



Dream Theater setlist:
Untethered Angel
A Nightmare To Remember
Fall Into The Light
Peruvian Skies
Barstool Warrior
In The Presence Of Enemies, Part I
The Dance Of Eternity
Lie
Pale Blue Dot
(encore):
As I Am

DREAM THEATER “Lie” live



DREAM THEATER “The Dance Of Eternity” live



Ας μαζέψουμε λοιπόν κάπως τα πράγματα για να φτάσω επιτέλους και σε έναν επίλογο. Ας ξεκινήσω συνοψίζοντας τα θετικά. Είδαμε επιτέλους ξανά Dream Theater. Ακόμη παίζουν τέλεια, ίσως τελειότερα από ότι οποιοδήποτε άλλο σχήμα στον πλανήτη. Όχι, δεν περιλαμβάνω πλέον και τον James LaBrie στην παραπάνω δήλωση, ο οποίος κάπου έδειχνε να μην μπορεί να ακολουθήσει τους υπολοίπους.

Είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε επιτέλους τους Animals As Leaders και παρά τα τεχνικά θέματα που αντιμετώπισαν και την 5λεπτη διακοπή, τουλάχιστον εμένα με άφησαν με τις καλύτερες εντυπώσεις. Στα θετικά θα προσθέσω και την μαζική ανταπόκριση του κοινού στο κάλεσμα των Dream Theater. Η καλή προπώληση ώθησε στην αλλαγή του συανυλιακού χώρου ο οποίος επίσης αποδείχθηκε ακατάλληλος για την περίσταση.



Από εκεί και πέρα ελπίζω η διοργάνωση να επεξεργαστεί τα όσα συνέβησαν και να προσαρμοστεί στην ελληνική πραγματικότητα. Επίσης ελπίζω και ο έλληνας να προσαρμοστεί κάποια στιγμή στην πραγματικότητα και να σταματήσει να καπνίζει σε κλειστούς χώρους, είτε πρόκειται για συναυλιακό γεγονός, χώρο εστίασης ή άλλο.

Αυτό που με ενόλησε περισσότερο από όλα είναι το ενδεχόμενο να έχουν κοπεί υπεράριθμα εισιτήρια και να υπήρχε σοβαρός κίνδυνος τραυματισμών (δεν θέλω να μελετήσω χειρότερα σενάρια) αν προέκυπτε πυρκαγιά, κάποιος σεισμός ή ακόμη και κάποια τρομοκρατική ενέργεια και έπρεπε ο χώρος να εκκενωθεί γρήγορα. Μπορεί θέματα ο καλός ή ο κακός ήχος, η απόδοση των μουσικών κλπ να είναι πράγματα που συζητάμε και ανταλλάσουμε απόψεις πολλές φορές και για να περνάει η ώρα, όμως τα θέματα που αφορούν σε σημαντικά κενά ασφαλείας δεν θα έπρεπε να συζητιούνται στα άρθρα των ezine, των περιοδικών και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, αλλά στα γραφεία των εισαγγελέων.

Φωτογραφίες: Μάνος Καλαφατέλης

Βίντεο: Γιάννης Φράγκος

702