Up the Hammers XIV Day 2: Liege Lord, Hittman, Brocas Helm, Solstice, Old Season, Gatekeeper, Sanhedrin (16/03/2019) Gagarin 205 Club.
(Γράφει ο Πελοπίδας Χελάς)
Τρίτη μέρα του Up the Hammers festival και ενώ κανονικά θα έπρεπε να είμαστε κουρασμένοι, η εξωπραγματική εμφάνιση των Armored Saint έδιωξε την κούραση και μας έδωσε την απαραίτητη ενέργεια για να πάμε ορεξάτοι να παρακολουθήσουμε τις υπόλοιπες μπάντες του Σαββάτου. Έτσι φορτίσαμε τις μπαταρίες μας και κατηφορίσαμε για δεύτερη μέρα νωρίς στο Gagarin για τα απαραίτητα ψώνια (δίσκοι,ρούχα) και για να προλάβουμε να βγάλουμε καμιά φωτογραφία στο καθιερωμένο signing session με τους Liege Lord.
Από τη στιγμή που τελειώσαμε με τα ψώνια και πήραμε τις πρώτες μπύρες, πήραμε θέση για να παρακολουθήσουμε με αρκετή προσμονή τους Αμερικάνους Sanhedrin. Οι Νεορκέζοι παρόλου που είναι νέο συγκρότημα, αποτελείται από έμπειρους μουσικούς και έχουν κυκλοφορήσει δύο αξιόλογους δίσκους, με τον δεύτερο να κυκλοφορεί μόλις πριν ένα μήνα. Παίζουν heavy metal με αρκετές επιρροές από συγκροτήματα της δεκαετίας του 70. Όταν τους είχαμε ρωτήσει στη συνέντευξη που μας δώσανε (μπορείτε να την διαβάσετε ΕΔΩ) πόσο δύσκολο είναι να ξεκινάς πρώτος, η απάντηση της Erica, τραγουδίστρια των Sanhedrin , ήταν ότι τους αρέσει γιατί δίνουν τον τόνο, για μία φοβερή μέρα μουσικής.
Αυτό ακρίβώς έδειξαν από τις πρώτες νότες του “Meditation (All My Gods Are Gone) “, σοβαροί, προσηλωμένοι σε αυτό που έκαναν, αρκετά καλοί στο παίξιμό τους, για τα επόμενα σαρανταπέντε λεπτά μας συνεπήραν με τη μουσική τους. Κάποια μικροπροβλήματα στον ήχο τα ξεπέρασαν γρήγορα και μας παρουσίασαν πέντε τραγούδια από το πρώτο τους album και δύο από το “The Poisoner”.
Η Erica τράβαγε τα βλέματα του κόσμου για όλους τους σωστούς λόγους ( εξειρετική φωνή, εντυπωσιακό παίξιμο στο μπάσο) με τους Nathan Honor στα τύμπανα και Jeremy Sosville να είναι άξιοι συνεδοιπόροι. Οι Sanhedrin φάνηκαν ευχαριστημένοι από τις αντιδράσεις του κόσμου και αποχώρησαν για να έρθουν στη σκηνή οι “συγκάτοικοι” τους στη φετινή ευρωπαική τους περιοδεία, οι Gatekeeper.
Sanhedrin setlist:
Meditation (All My Gods Are Gone)
Demoness
Riding on the Dawn
A Funeral for the World
The Gateway
No Religion
Die Trying
ΟΙ epic metallers από τον Καναδά είναι ένα από τα πιο hot ονόματα στο φετινό Up the Hammers και δεν άφησαν παραπονούμενο κανέναν με την παρουσία τους. Οι οπαδοί τους υποδέχθηκαν με ιαχές από το πρώτο τραγούδι το “Grey Maiden” από το τελευταίο τους EP και υπήρχαν ήδη αρκετοί που γνωρίζαν το κομμάτι. Στη συνέχεια “Bell of Tarantia” και “Blade of Cimmeria” στο οποίο έγινε χαμός με τον τραγουδιστή Jean-Pierre Abboud να μας λέει ότι είναι χαρούμενος που βρίσκεται στη χώρα των θεών. Άλλο ένα τραγούδι από τον East of Sun δίσκο το “Swan Road Saga” και στη συνέχεια ο Abboud μας είπε ότι έχει ένα special δώρο για τους Έλληνες οπαδούς και αυτοί έπαιξαν το “Chains of Fire” των Virgin Steele.
Αποθέωση από τον κόσμο με τον Abboud να λέει ότι κανονικά πρέπει να είναι σοβαρός επειδή τραγουδάει σε metal μπάντα, αλλά η σημερινή αγάπη του κόσμου του φέρνει ένα μόνιμο χαμόγελο. Οι Καναδοί ολοκλήρωσαν την εμφάνιση τους με το “Tale of Twins” και κλείσανε με το έπος “East of Sun”. Ο Gatekeeper έδειξαν ότι αξίζει να τους δεις, με όλους τους μουσικούς να παίρνουν άριστα για το παίξιμο τους , με τον Abboud να έχει εξελιχθεί σε αρκετά καλό frontman. Το καλό με αυτό το συγκρότημα είναι ότι δείχνει να μην έχει φτάσει ούτε στο 70% των δυνατοτήτων του με τον τραγουδιστή της μπάντας να μαθαίνει ακόμα πως να χρησιμοποιεί τη φωνή του. Είναι σίγουρο ότι το μέλλον είναι μπροστά τους.
Gatekeeper setlist:
Grey Maiden
Bell of Tarantia
Blade of Cimmeria
Swan Road Saga
Chains of Fire (Virgin Steele cover)
Tale of Twins
East of Sun
Μικρό δεκαπεντάλεπτο διάλειμμα για να ετοιμαστεί η σκηνή για τους Ιρλανδούς Old Season και 1800 ακριβώς έκλεισαν τα φώτα για την εμφάνιση των Ιρλανδών. Να πω την αλήθεια τους Old Season ούτε τους ήξερα σαν όνομα, ούτε είχα ξανακούσει τη μουσική τους, αλλά μπορώ να πω ότι έπαθα την πλάκα μου μαζί τους και όταν τελείωσε το set τους ήθελα σίγουρα και άλλο.
Οι Old Season κινούνται στον επικό χώρο με επιρροές και από doom, δημιουργήθηκαν το 2003 και έχουν κυκλοφορήσει δυστυχώς μόνο δύο δίσκους με πιο πρόσφατο το 2017. Οι Ιρλανδοί παίξαν τραγούδια από όλη την καριέρα τους ακόμα και από το πρώτο τους EP και αν εξαιρέσεις το πρώτο τραγούδι είχαν αρκετό καλό ήχο. Εδώ πρέπει να πώ ότι όλα τα συγκροτήματα αντιμετώπισαν το Σαββάτο προβλήματα με τον ήχο στην αρχή και υπήρξαν και περιπτώσεις που καταστράφηκε το τραγούδι με χαρακτηριστικό παράδειγμα των Hittman που δεν ακουγόταν ο τραγουδιστής.
Οι Old Season παικτικά ήταν άψογοι και ο τραγουδιστής τους Frank Brennan αρκετές φορές με ενθουσίασε με τη φωνή του. Οι Ιρλανδοί είχαν ένα άκρως επαγγελματικό στήσιμο και χωρίς πολλά πολλά άφησαν τις φοβερές συνθέσεις τους να μιλήσουν για αυτούς. Καλύτερη στιγμή του προγράμματος ήταν η κοματάρα “At the Hollow” με την οποία ολοκλήρωσαν την παρουσία τους και έφυγαν καταχειροκροτούμενοι από τη σκηνή. Μακάρι να τους ξαναφέρουν γρήγορα στη χώρα μας.
Old Season setlist:
A New Dawn
Scavenger
Meet Me on the Battlefield
Mortals of Mettle
A Dwindling Seed
The Void
Nevermore
At the Hollow
OLD SEASON “Nevermore” live @ UTH XIV 4K
(Γράφει ο Άγγελος Χόντζιας)
Η ώρα είχε φτάσει αισίως 19:15, όταν οι Solstice ανέβηκαν στη σκηνή του Gagarin 205. Ο κόσμος είχε γεμίσει το venue, και περίμενε πως και πώς να ακούσει το epic/doom metal των Βρετανών θρύλων.
Η ιδιόμορφη φιγούρα του Paul Kearns, ήταν σα να γέμιζε τη σκηνή. Ξεκίνημα με το “White Horse Hill” και το “To Sol A Thane” από το νέο εξαιρετικό δίσκο “White Horse Hill”. Η μπάντα ήταν αρκετά δεμένη, με τρομερό παίξιμο και οι ερμηνείες του Paul ήταν σα να ερχόταν από τα έγκατα της γης.
Φωνητικά, που σε γέμιζαν με θλίψη και έδιναν τον επικό τόνο που χρειαζόταν οι συνθέσεις. Η συνέχεια ανήκε στα “The Sleeping Tyrant” και “Death’s Crown Is Victory”, όπου το πλήθος έδωσε βροντερό παρών με sing along. Οι μεγάλες σε διάρκεια συνθέσεις των Solstice, δε τους έδωσαν τη δυνατότητα για μεγαλύτερο setlist. Έτσι, το group έκλεισε το show του με τα “Cimmerian Codex” και “Cromlech”, αφήνοντας το κοινό εκστασιασμένο και εν μέσω ζεστού χειροκροτήματος. Μία μεστή εμφάνιση, που έδειξε για ποιό λόγο οι Solstice θεωρούνται ως ένα κορυφαίο όνομα στο epic doom metal.
Solstice setlist:
White Horse Hill
To Sol A Thane
The Sleeping Tyrant
Death’s Crown Is Victory
Cimmerian Codex
Cromlech
SOLSTICE “Death’s Crown Is Victory” live @ UTH XIV
Το διάλλειμα, ήρθε την ώρα που έπρεπε. Λίγο φαγητό και ένας καφές για τη συνέχεια και φύγαμε για τους Brocas Helm.
Στις 20:30 ακριβώς, οι Αμερικανοί βετεράνοι του epic metal έκαναν την εμφάνιση τους στη σκηνή. Θυμίζοντας κάτι από Motorhead (τριάδα, με τον μπασίστα να θυμίζει Lemmy), μπήκαν φουριόζοι θέλοντας από την αρχή να επιβάλουν το γρήγορο ρυθμό τους. “Black Death”, “Drink And Drive” και “Defender Of The Crown”, “γράπωσαν” από το λαιμό τους θεατές και τους έβαλαν στο ρυθμό των Brocas Helm.
Συνέχεια με “Blood Machine”, “Ghost Story” και “Into Battle”, βάζοντας φωτιά στο χώρο του Gagarin. Οι παρευρισκόμενοι, έδειχναν να τα έχουν χαμένα αφού τα απανωτά “χτυπήματα” της μπάντας τους είχαν ζαλίσει.
Οι Brocas Helm δεν έριξαν το ρυθμό ούτε στιγμή, και τα “Dark Rider”, “Time Of The Dark” και “Fly High” ήρθαν να το επιβεβαιώσουν. Το guitar solo του Bobby Wright, ήρθε να ξεκουράσει λίγο το group για να συνεχιστεί το party από εκεί που σταμάτησε. Τα “Ravenwreck”, “Children Of The Nova Dawn” και “Drink The Blood Of The Priest”, έπεσαν σα καταιγίδα στα κεφάλια των οπαδών.
Ασταμάτητο headbanging, stage diving και sing along, έδιναν και έπερναν κάτω από τη σκηνή στις τάξεις των θεατών. Η μπάντα αποχαιρέτησε το Αθηναϊκό κοινό, με τα “Cry Of The Banshee” και “Skullfucker” δίνοντας μαθήματα πως ένα live μετατρέπεται σε εμπειρία ζωής. Εξαιρετική εμφάνιση, νομίζω από τις αποκαλύψεις του διημέρου.
Brocas Helm setlist:
Black Death
Drink And Drive
Defender Of The Crown
Blood Machine
Ghost Story
Into Battle
Dark Rider
Time Of The Dark
Fly High
Guitar Solo
Ravenwreck
Children Of The Nova Dawn
Drink The Blood Of The Priest
Cry Of The Banshee
Skullfucker
BROCAS HELM “Skullfucker” live @ UTH XIV 4K
(Γράφει ο Γιάννης Φράγκος)
Καθώς η ώρα για την εμφάνιση των Hittman πλησίαζε, χτυπούσα τα δάχτυλά μου νευρικά στο κάγκελο του μπαλκονιού ψελίζοντας ακόμη τους στίχους του “Skullfucker”, ο απόηχος του οποίου δεν έλεγε να σβήσει ακόμη από το μυαλό μου…
Δεν μπορώ να κρύψω, ακόμη και τώρα, πως η αναμονή για τους αμερικανούς υπήρξε έντονη. Από αυτά τα ωραία συναισθήματα που όλοι όσοι ασχολούμαστε με την μουσική έχουμε βιώσει. Ακούς μια μπάντα και την μουσική της από μικρός, έχεις κάνει απίστευτες συνάψεις επάνω στους ήχους των κομματιών και ξαφνικά έρχεται η στιγμή να παρακολουθήσεις αυτό το σχήμα λίγα μέτρα μπροστά σου.
Έφεραν το ρεπερτόριο με τις “παλιατζούρες” στις αποσκευές τους, αλλά ακούστηκαν πιο φρέσκοι και από τις πρωινές δροσοσταλίδες. Μας κέρασαν όμως και 3 νέα τραγούδια (ναι θα επιστρέψουν κάποια στιγμή και δισκογραφικά), ότι δεν ακούσαμε από το ντεμπούτο ήταν νέο κομμάτι. Συγκεκριμένα παρουσίασαν τα “The Ledge”, “No Time To Die” και “Total Amnesia” (το οποίο μάλιστα είχαν την παράξενη ιδέα να το παίξουν προς το τέλος, εκεί που συνήθως οι μπάντες εκμεταλλεύονται το encore με τα πιο δυνατά χαρτιά τους).
Ας μην γελιόμαστε όμως. Πέρα από κάποια θέματα στον ήχο, με “παραστάτη” το mute στο μικρόφωνο του Dirk Kennedy με το καλημέρα στο ξεκίνημα του “Metal Sports” (τον κάλυψε με αξιοζήλευτη επιτυχία το κοινό) η εμφάνιση των Hittman ήταν υποδειγματική. Οι Νεουρκέζοι ήρθαν φορμαρισμένοι και η κατάσταση της φωνής του Kennedy έφερε τα σαγόνια μας σε γνωριμία με το πάτωμα του Gagarin.
Μέχρι να ξεκινήσει το “Dead On Arrival” που ακολούθησε, είχαμε μπει όλοι πλέον στο νόημα. Η αναμονή άξιζε το κάθε δευτερόλεπτο. Το δίδυμο Bacchi – Kristen φρόντισε να κρατήσει τα επίπεδα της κιθαριστικής δουλειάς του μνημειώδους “Hittman” εγγύς στα στουντιακά του επίπεδα, ακόμη και αποδίδοντάς το στην σκηνή του αριθμού 205 της Λιοσίων.
Όταν τα φώτα χαμήλωσαν για το “Behind The Lines” είχαμε την ευκαιρία να διαπιστώσουμε και το φωνητικό εύρος του Dirk προς τα χαμηλά (όχι ότι έμεινε και για πολύ ώρα εκεί βέβαια). Το εισαγωγικό riff του “Breakout” καλύφθηκε από τις ιαχές του κοινού που τραγουδούσε την μελωδία του, όπως και το ρεφρέν. Όσο περνούσε η ώρα η μπάντα γινόταν και καλύτερη, ενώ το κοινό ακολουθούσε στο sing along όπως τα zombie την μυρωδιά των φρεσκοχυμένων μυαλών.
Ο Kennedy προλόγισε το πρώτο από τα νέα κομμάτια με τίτλο “The Ledge” προσπαθώντας να δικαιολογήσει την καθυστέρηση στην ολοκλήρωση του νέου album στην επιθυμία τους να γίνουν όλα με σεβασμό στους οπαδούς των Hittman, αφού θέλουν να παραδώσουν έναν δίσκο που θα θέλουμε κι όχι έναν που δεν θα αποδεχθούμε. Στα δικά μου αυτιά, το “The Ledge” αποτελεί ένα κλασικό mid-tempo us metal κομμάτι, ιδιαίτερα μελωδικό, το οποίο ναι, σίγουρα αξίζει να φέρει το λογότυπο της μπάντας.
Με το που ακούστηκαν οι πρώτες νότες του “Will You Be There” παραλίγο να φύγω κάτω από το μπαλκόνι. Μπήκαν στην κληρωτίδα μαζί η δύναμη, ο λυρισμός, το πάθος, η ένταση, η γκρουβιά και μας κλήρωσε πώρωση και ενέργεια. Και φυσικά ήμασταν εκεί! Τραγουδήσαμε και χτυπηθήκαμε. Θυμάστε το κιθαριστικό δίδυμο για το οποίο σας έλεγα παραπάνω; Ε, στα διπλά lead προς το τέλος τα έδωσε όλα.
Το δεύτερο από τα 3 νέα κομμάτια έχει τον τίτλο “White Heat Red Hot”, ωπ, λάθος! “No Time To Die” λέγεται και πρόκειται αναμφίβολα για απότιση φόρου τιμής στους πρώιμους Judas Priest. Το κομμάτι ήταν καλό, δεν ήταν όμως Hittman…
Επιστροφή στο γνώριμο υλικό με το “Backstreet Rebels” και η χορωδία του Gagarin ξαναπιάνει δουλειά. Ο Dirk έδειξε να έχει συνέχεια θέματα με το monitor του, φέρθηκε όμως διακριτικά αφήνοντας μόνο τους πολύ παρατηρητικούς να το αντιληφθούν. Πραγματικά ο χρόνος μέχρι να φτάσουμε στο encore πέρασε σαν αστραπή.
Όπως έγραψα και παραπάνω, οι αμερικανοί κράτησαν το τελευταίο ακυκλοφόρητο κομμάτι τους για το τελείωμα. Το “Total Amnesia”, αναμενόμενα πιο δυναμικό και γρήγορο από τα άλλα δυο, αλλά δεν νομίζω να έπεισε και πολλούς, σίγουρα το πιο αδιάφορο της τριάδας.
Η εμφάνιση έκλεισε με τα “Secret Agent Man” και “Caught In The Crossfire”, στο οποίο δεύτερο το κοινό του Up The Hammers αποχαιρέτησε το σχήμα έτσι όπως του άρμοζε, μέσα στον κακό χαμό υποχρεώνοντας τον Dirk Kennedy να αναζητήσει την συσκευή του τηλεφώνου του για να αποθανατίσει τις στιγμές. Οι Hittman μας “χρωστάνε” ένα νέο άλμπουμ και μια επιστροφή στην Αθήνα όπου αυτή την φορά θα έχουν τον ήχο που τους αξίζει, χωρίς απρόοπτα και σκαμπανεβάσματα…
Το ζήσαμε όμως και αυτό! Ευχαριστούμε Up The Hammers!
Hittman setlist:
Metal Sport
Dead On Arrival
Behind The Lines
Breakout
The Ledge
Will You Be There
No Time To Die
Backstreet Rebels
(encore:)
Total Amnesia
Secret Agent Man (Johnny Rivers cover)
(encore 2:)
Caught In The Crossfire
HITTMAN “Will You Be There” live @ UTH XIV 4K
(Γράφει ο Αντώνης Ξενάκης)
Το ρολόι έδειχνε 23.15 και η τελευταία γουλιά μπύρας έξω από το Gagarin 205 διαδέχτηκε το “τσαφ” από το επόμενο γεμάτο κουτάκι που ανοίχτηκε μέσα στον χώρο. Ήταν το απαραίτητο δροσιστικό μεταξύ του ανεπανάληπτου set των Hittman και της ισοπεδωτικής εμφάνισης των Liege Lord όπως αποδείχθηκε για μια ακόμα φορά.
Πέντε ολόκληρα χρόνια είχαν περάσει από την τελευταία εμφάνισή τους στο Κύτταρο και η δίψα ήταν μεγάλη για ένα τέτοιο συγκρότημα. Τα φώτα έσβησαν, η εισαγωγή ακούστηκε από τα ηχεία και πριν καλά καλά το καταλάβουμε η πρώτη σφαλιάρα ήρθε με το “Fear It Self”. Καταλάβαμε όλοι πως ήρθαν με άγριες διαθέσεις και μας το τεκμηρίωσαν με τα “Eye Of The Storm”, “Cast Out”, “Dark Tale” και την διασκευή στο “Kill The King” που έπαιξαν στην συνέχεια.
Ο κακός χαμός γινόταν μέσα στο Gagarin 205 με τις ορέξεις των αμερικανών να χτυπούν κόκκινο, τον ήχο να σκίζει σαν ξυράφι και τον ιδρώτα μας να ρέει περισσότερο και από τις μπύρες που είχαμε πιει. “Transgression”, “Rapture”, “Feel the Blade” εν συνεχεία και προσωπικό αγαπημένο “Rage of Angels” όπου ένιωθα να σβήνουν τα πάντα γύρω μου και να κλείνει ο λαιμός μου, σαν κάποιος να με έσφιγγε.
Τίμησαν όλη τους την δισκογραφία με μια μικρή έμφαση στα “Master Control” και “Freedom’s Rise” και ήταν λες και μας δώριζαν τον παράδεισο. “Speed of Sound”, “Guitar Solo”, “Vials of Wrath”, “Cold Sweat” (Thin Lizzy cover), η ώρα πέρναγε χωρίς καν να το αντιληφθούμε και το “Master Control” ήρθε για να αποτελειώσει την καταστροφή που γινόταν. Μια ολόκληρη Λιοσίων βούλιαξε κάτω από τα ουρλιαχτά των παρευρισκομένων και κανείς δεν έβγαινε ατσαλάκωτος από τις μπροστινές σειρές.
Φτάνοντας προς το τέλος του set, τα πράγματα δεν ηρέμησαν καθόλου. “Prodigy – Wielding Iron Fists”, “Fallout” και κατά παραγγελία του Μανώλη Καραζέρη, όπου και καλά έκανε και δεν άφηνε το συγκρότημα να κατέβει από το stage, έπαιξαν ξανά το “Master Control”. Χαμός, σφαλιάρες, ιδρώτας, ξελαρύγγιασμα.
Άλλη μια εμφάνιση των Liege Lord έφτασε στο τέλος της, ισοπεδωτική και ανεπανάληπτη, αντάξια της ιστορίας τους.
Το Up The Hammers Festival έχει μεγαλώσει πάρα πολύ, είναι το σημαντικότερο και καλύτερο φεστιβάλ Heavy Metal που γίνεται στην χώρα μας και ευχαριστούμε από καρδιάς τον Μανώλη που κάνει τα όνειρα μας πραγματικότητα.
Liege Lord setlist:
Intro – Fear Itself
Eye of the Storm
Cast Out
Dark Tale
Kill the King (Rainbow cover)
Transgression
Rapture
Feel the Blade
Rage of Angels
Speed of Sound – Guitar Solo
Vials of Wrath
Cold Sweat (Thin Lizzy cover)
Master Control
(encore:)
Prodigy
Wielding Iron Fists
Fallout
(encore 2:)
Master Control
LIEGE LORD “Master Control” (encore 2) live @ UTH XIV 4K
Φωτογραφίες: Πέτρος Πεταλάς / Petros Elathan Photography
Βίντεο: Γιάννης Φράγκος
657 
