Η πρώτη μέρα του Rockwave διεξήχθηκε στην πιο ζεστή μέρα των τελευταίων χρόνων.
Σίγουρα αυτή η συναυλία φάνταζε μια περιπέτεια. Και πραγματικά, ελέω θερμοκρασίας, ήταν!
Πέντε και κάμποσο το απόγευμα και το βαρύ mid-tempo των Godsleep αντηχεί ανάμεσα στα δέντρα. Αν έχεις φάει τις ιδρωμένες συναυλίες των υπογείων με το κουτάλι, ένα live στο φως της μέρας μοιάζει στην αρχή εντελώς παράδοξο.
Κάμποσες δεκάδες κόσμου βρισκόταν στη Μαλακάσα κι ελάχιστοι εξ’ αυτών μπροστά στη σκηνή. Για αρκετούς η διαδρομή με το αυτοκίνητο ήταν ήδη μαρτύριο, οπότε ήταν μάλλον αναμενόμενη η αναζήτηση μιας σκιάς αφού η μέρα μόλις άρχιζε.
Οι Godsleep, για να επιστρέψω στα μουσικά, τίμησαν πιστά το είδος που υπηρετούν. Βρώμικα φωνητικά και τεχνίτες μουσικοί, χωρίς όμως να μπορούν να ξεφύγουν από το κάπως μονότονο των συνθεσεών τους, χαρακτηριστικό πλέον του stoner ιδιώματος.
Οι Bazooka που ακολούθησαν, ήταν η μικρή “παραφωνία” της μέρας, μιας και ήταν η μόνη μπάντα που δεν άνηκε στο δίπολο stoner/metal. Με το αδυσώπυτο λιοπύρι να λούζει τη μικρή σκηνή και κουβαλώντας ήδη στην πλάτη μας ένα set μέσα στην καρακαμπίλα, ελάχιστοι τόλμησαν ν’ αφήσουν τη σκιά στο γρασίδι για το τσιτωμένο garage punk των Bazooka.
Η εκρηκτική ερμηνεία του Ξάνθου απέναντι στον ήλιο, έσκαγε σαν κεφάλι πάνω σε τσιμέντο που βράζει. Κάπου στα μισά της εμφανισής τους, έπαιξε ένα πεντάλεπτο διάλειμμα, για ενυδάτωση και βούτηγμα κεφαλιού σε κουβά με νερό. Η επιστροφή τους έγινε με πολύ πείσμα και σφιγμένα δόντια και εν τέλει η μπάντα έδωσε τα σώψυχα της.
Ευχή ή κατάρα αυτό το live; Έχοντας ζήσει από την πρώτη γραμμή συναυλίες άλλης μπάντας που συμμετέχουν μέλη των Bazooka, πιστεύω πως η συγκεκριμένη εμφανισή δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο, αλλά ένα “respect” πρέπει να αποδωθεί. Το κοινό δεν ίδρωσε για το λόγο που έπρεπε και την επόμενη φορά επιβάλλεται να “ξεχρεώσει”.
Με τον ήλιο να κρύβεται πίσω απο τα δέντρα, το φεστιβάλ μετακόμισε στο terra stage για τους InnerWish. Κλασικό heavy μέταλ, με απανωτά σόλο και καθαρότατα φωνητικά, με το σχήμα να βρίσκεται εδώ κι ένα χρόνο στα ντουζένια του.
Η βιντεοσκόπηση του φεστιβάλ και ειδικότερα των συγκροτημάτων που έπαιζαν στο κεντρικό stage, φάνηκε πως ώθησε την μπάντα για να δώσει το κάτι παραπάνω στους οπαδούς της, παρότι την επόμενη κιόλας μέρα, οι InnerWish θα εμφανίζονταν και στο Chania Rock Festival!
Η εμφάνιση των Nightstalker ήταν αυτή που ουσιαστικά μας έδωσε την αίσθηση πως βρισκόμαστε σ’ ένα μεγάλο υπαίθριο φεστιβάλ. Ο ήλιος επιτέλους έπεσε, τόσο ώστε να δώσει νόημα στα φώτα της σκηνής. Όπως κάθε stoner μπάντα που σέβεται το κοινό της, οι Nightstalker πάτησαν γερά στο σανίδι και το κράτησαν σε εξαναγκασμένη ταλάντωση μέχρι τέλους.
Ο κόσμος άρχισε να φουντώνει και η πιτσιρικαρία που βρισκόταν μπροστά στο κάγκελο, ξεκίνησε να στριμώχνεται και να ουρλιάζει, κάνοντας τους φωτογράφους να στρέψουν για πρώτη φορά τους φακούς τους στο κιγκλίδωμα. Πιο πίσω, το γρασίδι είχε γίνει πλέον φιλόξενο για πηγαδάκια, ξάπλες και μοναχικές εκδηλώσεις έκστασης.
Η μπάντα παρουσίασε ένα set με τραγούδια από όλη την πορεία της, κλείνοντας, αναπόφευκτα, με το Children of the Sun, το οποίο τραγουδήθηκε από όλους.
Η συνέχεια μεταφέρθηκε στη vibe stage με τους 1000mods. Με το σκοτάδι να έχει πέσει για τα καλά, η ατμόσφαιρα είχε αλλάξει εντελώς, προς το καλύτερο. Η μπάντα πολύ δεμένη και με απίστευτα γεμάτο ήχο, παρουσίασε ένα set που ξεσήκωσε το κοινό τους.
Έχοντας πλέον κι αυτοί μπει στην ελίτ της εγχώριας desert/ stoner σκηνής, παρουσίασαν το μπολιασμένο με Kyuss υλικό τους κι εισέπραξαν το χειροκρότημα που τους αξίζει για μια ακόμη φορά.
Λίγο μετά τις 23.00 οι σκοτεινοί ήχοι που σήμαιναν την εισαγωγή του set των Rotting Christ, επιτάχυναν το βήμα μας για το terra stage. Η εμφάνιση μετά από λίγα λεπτά της μπάντας στη σκηνή έριξε τον μικρόκοσμο του φεστιβάλ στο σημείο μηδέν, αποδεικνύοντας το πόσο μεγάλο συγκρότημα είναι.
Αν θα έπρεπε να χρησιμοποιήσω μόνο μια λέξη για να περιγράψω την εμφάνιση των Rotting Christ, αυτή θα ήταν “επαγγελματική”. Με τόσες εκατοντάδες συναυλίες στην πλάτη τους σίγουρα ξέρουν να αντιμετωπίσουν το κοινό τους. Φωτισμοί, φωτίες κι εκτοξευτές καπνού, αλλά περισσότερο, μια πολύ δουλεμένη σκηνική παρουσία, ήταν τα κύρια οπτικά συστατικά του σετ τους.
Αυτή ήταν η πρώτη φορά που είδα τους Rotting και παρόλα τα διθυραμβικά σχόλια που άκουσα και διάβασα για την εμφανισή τους, σίγουρα θα προτιμούσα να τους είχα δει χρόνια πριν, σε κάποιο σκοτεινό μαγαζί.
Προσωπικά, θεωρώ πως ορισμένα είδη μουσικής, όπως το black, εμπεριέχουν κάποιου είδους μυσταγωγία, κάτι που δεν μπορεί να επιτευχθεί σε φεστιβάλ ή συναυλίες με εκατοντάδες ετερόκλητους μουσικά οπαδούς.
Όπως και να έχει, η ατμόσφαιρα που δημιούργησε η μπάντα ήταν αρκετά υποβλητική, αλλά έχω την αίσθηση πως απευθυνόταν σε ένα ευρύτερο κύκλο οπαδών, πολλοί από τους οποίους είμαι σίγουρος πως έμειναν με το στόμα ανοιχτό.
“Αθήνα, είσαι έτοιμη για ξύλο;”. Η ρητορική, προφανώς, ερώτηση του Σάκη ήταν αρκετή για να ποτίσει το ξέφωτο της Μαλακάσας με έφλεκτο υλικό. “1… 2… 3… Ξύλοοο!!!”. Αυτό ήταν το έναυσμα για ένα επικό circle pit, με καμιά εκατοστή άτομα να σχηματίζουν μια σκοτεινή ανθρώπινη δίνη μπροστά στη σκηνή.
Με το τέλος του set όλο το κοινό απαίτησε ρυθμικά encore. Οι Rotting Christ σαφώς προετοιμασμένοι απέδωσαν δύο ακόμα τραγούδια, κλείνοντας με το εμβληματικό Non Serviam.
Η πρώτη μέρα του Rockwave Festival, για τον γράφοντα, ήταν αρκετά πετυχημένη, μιας και συγκέντρωσε μερικές από τις πιο πετυχημένες εγχώριες μπάντες, οι οποίες απέδωσαν τα μέγιστα κι ευχαρίστησαν όσους μπήκαν στον κόπο να έρθουν στη Μαλακάσα. Ευελπιστώ σε αντίστοιχη μέρα του χρόνου, αρκεί να αποφύγουμε τον καύσωνα!
κείμενο/ photos: Γιώργος Αργυρόπουλος
611 
