Ο ελληνικός στίχος στο metal είναι κάτι σπάνιο και ακόμη σπανιότερος, καλός ελληνικός στίχος. Οι Μ3ΜΦ1Σ μπορούν όμως να υπερηφανεύονται πως τα πάνε καλά και σε αυτόν τον τομέα, με την δεύτερη ολοκληρωμένη τους δουλειά “Ο ιχνηλάτης που κυνηγούσε το θάνατο” να το αποδεικνύει περίτρανα. Ο Δημήτρης Μαρσέλος συνομιλεί με τον τραγουδιστή τους, Άλκη Κεχαγιά για λογαριασμό του rockway.gr, εν όψει της εμφάνισης τους στο An Club το Σάββατο 28 Απριλίου (ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ).
-Καλημέρα από το rockway.gr. Η Μέμφιδα ήταν η πρωτεύουσα της Κάτω Αιγύπτου ως το 1300 π.χ. και η αιγυπτιακή της ονομασία Ίνεμπ Χετζ, σημαίνει “Λευκά Τείχη”. Πως εμπνευστήκατε το όνομα για το συγκρότημα;
Η Μέμφιδα ιδρύθηκε περί το 3100 ΠΚΕ από τον Μήνη, που ένωσε τα δύο βασίλεια της Αιγύπτου την Άνω και τη Κάτω Αίγυπτο. Αυτή η ένωση του παλιού με το νέο ήταν η αφορμή ονοματοδοσίας μας. Ανατολή και Δύση. Σταυροδρόμι ήχων και επιρροών που λιώνουν μαζί και γίνονται ένα. Το 3100 μας έδωσε και την ιδέα της αντικατάστασης των φωνηέντων του ονόματός μας με αριθμούς. Το θεωρήσαμε όλοι αντιπροσωπευτικό και εύηχο και το κρατήσαμε.
-Έπεσε στα χέρια μου το δεύτερο σας ολοκληρωμένο album “Ο ιχνηλάτης που κυνηγούσε τον θάνατο” και παρόλο που είμαι πάντα σκεπτικιστής με τον ελληνικό στίχο, με εντυπωσίασε η δουλειά σας. Τι διαφορές παρατηρείτε μεταξύ ξένου και ελληνικού στίχου; Είναι δυσκολότερο να μείνει ικανοποιημένος από την ποίηση σου;
Σε ότι έχει να κάνει με την γλώσσα που χρησιμοποιεί κάποιος σε ένα γραπτό κείμενο θεωρώ πως είναι σαν να βλέπουμε ένα αγαπημένο πρόσωπο μετά από καιρό και να ασχολούμαστε με το μεταφορικό μέσο με το οποίο έφτασε σε εμάς. Δεν έχει νόημα. Όταν παίρνεις στα χέρια σου αυτόν που αγαπάς ζεις την απόλαυση του να είστε μαζί και δεν έχει απολύτως κανένα νόημα το πώς φτάσατε μαζί. Έτσι κάπως γεννιούνται και οι στίχοι. Από το μυαλό κάποιου, στο χαρτί και ταξιδεύουν μέχρι τα αυτιά των ακροατών. Όλη η μαγεία βρίσκεται στο “τί” μας λένε και όχι σε “ποια” γλώσσα μας το λένε. Αμφισβητεί άλλωστε κανείς ότι γράφονται στιχουργικά αριστουργήματα σε άλλες γλώσσες πέρα της αγγλικής; Ελπίζω πως όχι. Υπάρχουν παραδείγματα από σκουπίδια, αλλά και από αριστουργήματα γραμμένα σε όλες τις γλώσσες.
-Γνωρίζω πως ο Έλληνας ροκάς/μεταλάς δυσκολεύεται να ακούσει μουσική στη γλώσσα του. Είχατε αντιδράσεις για αυτή σας την απόφαση, αν αναλογιστεί και το παρελθόν όλων σας στον αγγλόφωνο ήχο;
Είχαμε τις αναμενόμενες αντιδράσεις όταν ξεκινήσαμε. Είναι απόλυτα λογικό όταν ο κόσμος σε μαθαίνει με έναν άλφα τρόπο να δυσκολεύεται να σε αποδεχτεί με έναν βήτα. Αυτό είναι πάντα στο χέρι μας να το διαχειριστούμε. Θέλει πίστη σε αυτό που κάνεις, συνέπεια και ειλικρίνεια. Την λέξη συνέπεια μακάρι να μπορούσα να την γράψω με νέον φώτα να αναβοσβήνει. Επίσης ο ροκάς/μεταλάς είναι από τις λίγες “πάστες” ακροατών που δεν τρώει αμάσητο ό, τι του πλασάρουν και το περνάει από δέκα κόσκινα, οπότε μπράβο του και καλά κάνει να είναι επιφυλακτικός και καχύποπτος. Σε αυτούς λίγο πολύ βασιζόμαστε. Γιατί οι ροκαδες/μεταλαδες είναι πιστοί και αφοσιωμένοι μόλις βρουν κάτι που αξίζει στα αυτιά τους, σε αντίθεση με άλλους ακροατές που ξεχνάνε καλλιτέχνες, όπως αλλάζουν σταθμούς στο ραδιόφωνο.
-Πιστεύεις πως είναι εξαγώγιμη η ελληνόφωνη μουσική; Σε άλλες γλώσσες, εκτός αγγλικής, έχουμε δει πολλά επιτυχημένα συγκροτήματα.
Δύσκολη ερώτηση, και παρότι οι αδελφότητες στα αμερικανικά κολέγια χρησιμοποιούν ελληνικό αλφάβητο -οπότε έχουμε ένα αβαντάζ (γέλια..), εξαγώγιμο δεν γίνεται οτιδήποτε παρά μονό ό,τι έχει προσωπική πρωτότυπη ταυτότητα. Δεν μπορείς να πουλήσεις πίτσα στον Ιταλό, ούτε μπέργκερ στον Αμερικάνο. Θέλω να ελπίζω πώς ναι, είναι εφικτό. Ο χρόνος θα το δείξει!
-Κρύβεται μια κεντρική ιδέα πίσω από τους στίχους του δίσκου ή κάθε κομμάτι είναι ένα αυτοτελές διήγημα;
Προσπαθώ να κρατώ όσο το δυνατόν γίνεται το κάθε κομμάτι αυτόνομο. Όπως κάθε μελωδική γραμμή πρέπει να είναι μοναδική, έτσι και οι στίχοι. Παρόλα αυτά ο χαρακτήρας του κάθε καλλιτέχνη δίνει ένα συγκεκριμένο “χρώμα” στα έργα του.
-Στο “1312” υπάρχουν και πιο “παραδοσιακά” όργανα. Ήταν απαραίτητη η προσθήκη τους για την εξιστόρηση της ιστορίας;
Η προσθήκη της κρητικής μαντούρας ήταν κάτι το οποίο μας εξέπληξε μόλις την ηχογραφήσαμε. Νιώθαμε πως χρειάζεται κάτι έξτρα και τολμήσαμε να το δοκιμάσουμε. Κούμπωσε αμέσως. Έπρεπε να δεις τα μούτρα μας στο control room όταν ήρθε ο Γιάννης Γκορτσίλας να ηχογραφήσει. Χαμογελούσαν μέχρι και τα αυτιά μας.
-Πόσο χρόνο πήρε η ηχογράφηση του δίσκου; Είναι δύσκολο να πετύχεις το επιθυμητό αποτέλεσμα; Γνωρίζω πως κοστίζει πολύ, και χρηματικά και ψυχολογικά, μια παραγωγή.
Το τελευταίο μας άλμπουμ ήταν ο Γολγοθάς του Joe FK – κιθαρίστα και παραγωγού μας- γιατί ηχογραφήθηκε μέσα σε σχεδόν ενάμιση χρόνο – μπορεί και δυο χρόνια, η μνήμη μου δεν είναι το φόρτε μου – με εντελώς διαφορετικά όργανα, μικρόφωνα και ενισχυτές. Όταν ήρθε η ώρα να τα ζυγοσταθμίσει για να μπουν όλα στον ίδιο δίσκο μάτωσε. Και είναι ηρωικό αυτό που έκανε. Άλλοι θα τα παρατούσαν και θα ζητούσαν να τα ξαναηχογραφήσουμε, αλλά αυτός επέμεινε για να διατηρηθεί το πρωτότυπο “χρώμα” τους και κατάφερε να τα βάλει σε ένα ίδιο δρόμο για να μπορέσουν να ακουστούν το ένα πλάι στο άλλο. Το χρηματικό θα το αγνοήσω γιατί όπως συνηθίζω να λέω σε κουβέντες φίλων, αν τα λεφτά που είχαμε δώσει στη μουσική, τα δίναμε σε προσωπικά γούστα, τώρα θα ήμασταν instafamous. Μαλδίβες, Καραϊβική, κοκτέιλ και πλατσουρίσματα σε πισίνες. Αλλά για εμάς οι διακοπές και η καύλα μας είναι το στούντιο.
-Στη σελίδα του bandcamp δηλώνετε πως όλα χρηματοδοτούνται από τις προσωπικές οικονομίες χωρίς τη βοήθεια εταιριών και λοιπών χρυσοθήρων, παίρνοντας μια ξεκάθαρη DIY θέση. Είχατε προβλήματα με γεράκια της μουσικής βιομηχανίας στο παρελθόν;
Αυτή την ερώτηση περίμενα να μου την κάνουν καιρό, μιας και επικρινόμαστε για αυτή την επιλογή μας από επαγγελματίες του χώρου, οι οποίοι προφανώς δεν γνωρίζουν το τι έχει προηγηθεί με συναδέλφους τους. Σίγουρα δεν πρέπει να τους τσουβαλιάζουμε όλους. Σίγουρα υπάρχουν καλοί και κακοί σε κάθε γαμημένο επάγγελμα, αλλά αυτό με την μουσική βιομηχανία είχε ξεφύγει πέρα από κάθε έλεγχο. Όταν χρυσοπληρώνεις ηχογραφήσεις και παραγωγές στο εξωτερικό (δεκάδων χιλιάδων ευρώ, για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης) για να δεχτεί η χ ψ δισκογραφική να κυκλοφορήσει το άλμπουμ σου και με υποχρεωτικό όρο να αγοράσεις την ίδια σου την δουλειά με 50% έκπτωση, και διαβάζεις πωλήσεις στα statement, και βλέπεις να κόβονται δεύτερες και τρίτες χιλιάδες δίσκων σου χωρίς να μπαίνει ούτε ένα cent στον λογαριασμό σου, ε τότε κάτι πάει στραβά. κάτι πάει πολύ στραβά. Πόσο ξύλο πρέπει να φάει κάποιος μέχρι να αλλάξει τακτική; Δεν αλλάξαμε παιχνίδι, απλώς το παίζουμε πλέον με τους δικούς μας όρους.
-Στις 28 Απριλίου επιτέλους, κατεβαίνετε στην Αθήνα για να αλώσετε το An club. Τι να περιμένουμε όσοι θα είμαστε εκεί το βράδυ εκείνο;
Να περιμένετε να έρθουμε – γιατί κάποιοι από εμάς οδηγάνε χαρακτηριστικά αργά…( γέλια). Η βραδιά σάς υπόσχομαι θα έχει τους εξαιρετικούς UNDER THE SUN, τους εκρηκτικούς JAW BONES θα έχει χαμόγελα, δυνατή μουσική, αλκοόλ και ιδρωμένες αγκαλιές. Τι άλλο να ζητήσει κανείς?
-Για επίλογο θέλω μια στροφή στίχους για να ζεστάνουμε το κλίμα ώσπου να σας δούμε από κοντά!
“Πίσω απ τα τείχη που βλέπω είναι καμένη γη
Μέσα μας πνίγει το μένος, πόλη απόρθητη
Κι όπως το χάος σκορπά προς κάθε διεύθυνση
Κάτω απ’τις στάχτες ανθίζει μόνο η άρνηση
ΓΑΜΩ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΑΥΤΟ, ΚΑΨΤΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ”
890 
