Οι Θεσσαλονικείς Sleepin’ Pillow είναι ένα από τα ανερχόμενα rock σχήματα της χώρας και τον τρίτο τους ολοκληρωμένο πόνημα, “The past is already here”, το αποδεικνύει. Για μια ακόμη φορά, εκείνοι παίρνουν το δρόμο προς την πρωτεύουσα για να το παρουσιάσουν ζωντανά (δελτίο τύπου) και απαντούν τις ερωτήσεις του Δημήτρη Μαρσέλου…
-Καλησπέρα, ένα χρόνο μετά την προηγούμενη συνάντηση μας στις σελίδες του rockway.gr. Τι έχει αλλάξει μέσα σας από τότε;
Ένα χρόνο μετά, τίποτα δεν έχει ουσιαστικά αλλάξει. Είμαστε ενεργοί και δημιουργικοί περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Ηχογραφήσαμε τον καινούργιο μας δίσκο, τον μιξάραμε, δουλέψαμε πολύ στις πρόβες και βγαίνουμε για εμφανίσεις.
-“The past is already here” ακούγεται σαν να είναι η πνευματική συνέχεια του ΕΡ “The world is over…”. Τι πραγματεύονται οι στίχοι του;
Οι στίχοι, είτε ευθέως είτε πλαγίως, δηλώνουν το αυτονόητο που μοιάζει ξεχασμένο. Η ζωή είναι κύκλος, οι ιστορίες επαναλαμβάνονται, οι άνθρωποι είναι και θα είναι εκτός συγκλονιστικού απροόπτου ίδιοι. Ίδιες ανάγκες, ίδιες σκέψεις, ίδια όνειρα. Αλλάζει μόνο το πλαίσιο,τα ένστικτα παραμένουν ως έχουν.
-Για μια ακόμη φορά στο εξώφυλλο υπάρχει ένα πορτρέτο. Τι θέλει να μας δείξει αυτή τη φορά; Πως κολλάει με το περιεχόμενο του δίσκου;
Το πορτραίτο στο εξώφυλλο παραπέμπει για όσους μας παρακολουθούν από το “Αpples on an orange tree”’ κι ως εκ τούτου μας άρεσε πολύ σε σχέση με τον τίτλο του νέου άλμπουμ. Είναι ένα εξαιρετικό έργο της φίλης Μαριάννας Ιγνατάκη.
-Στο “The Past…” η μουσική σας ακούγεται πιο φωτεινή από το προκάτοχο ΕΡ, αν και από ό,τι φαίνεται στιχουργικά είναι πολύ φιλοσοφικό. Τι σας έκανε να βγείτε στο “ξέφωτο”;
Δεν υπήρξαμε ποτέ στο σκοτάδι.’ Η κι αν υπήρξαμε συνέβη στα όρια της κανονικότητας. Όλοι έχουμε σκοτεινές και φωτεινές πλευρές. Το ίδιο και με τους στίχους. Άλλοτε πιάνουν ταχύτητες κι άλλοτε βάθη. Καμιά φορά και ύψη.
-Ποιον στίχο του δίσκου θα διαλέγατε για να διεγείρετε τη φαντασία των αναγνωστών μας;
Δεν ξέρω για τη φαντασία του καθενός. Ο τίτλος του δίσκου τα λέει όλα.
-Αν και οι Sleepin’ Pillow συνεχίζουν να βλέπουν την μουσική με ένα παρόμοιο τρόπο με εκείνον του Steven Wilson, αυτή τη φορά είναι έντονα τα folk στοιχεία και μια ψυχική σύνδεση με τον Χατζιδάκι ενδεχομένως. Σας γεννήθηκε η ανάγκη να δείξετε πως υπάρχει μια “εθνική” ταυτότητα που μπορεί να εκφραστεί ακόμα και με γλώσσα κάποιου άλλου;
Καλές είναι οι εθνικές ταυτότητες στα πλαίσια του να αγαπάς το σπίτι σου, τη γειτονιά σου ή την πόλη που μεγάλωσες. Η τέχνη όμως, η μουσική, σε προάγει σε πολίτη ολόκληρου του κόσμου, σου μαθαίνει ν αγαπάς όλες τις φυλές, όλα τα στενά κι όλους τους δρόμους της γης κι όλα τα πλάσματα στον αέρα στη στεριά και στη θάλασσα και να υπάρχεις και να χτυπά η καρδιά σου κει όπου η ζωή δημιουργεί και δημιουργείται. Τον Χατζιδάκι τον αγαπάμε γιατί είναι το μεγάλο πνεύμα της μουσικής κι όχι γιατί ήταν Έλληνας.
-Στο τέλος του ορχηστρικού “Acheron” ακούγεται μια φωνή που μας ρωτάει αν θέλουμε να μιλήσουμε για το θάνατο. Εσείς φοβάστε το θάνατο; Μπορεί ο θάνατος να σταματήσει τη μουσική;
Το αθάνατο πνεύμα δε φοβάται το θάνατο. Ο θάνατος έχει ηττηθεί από την τέχνη από καταβολής κόσμου. Το ίδιο ισχύει και για τον Jiddu Krishnamurti. Η βιολογία δε τον άγγιξε ποτέ.
-Ετοιμάζεστε για εμφανίσεις σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη σύντομα, αλλά θα ήθελα πρώτα να ρωτήσω για τις επισκέψεις σας στο εξωτερικό με την παρέα του Γιάννη Αγγελάκα. Πώς ήταν η εμπειρία αυτή; Ανοίχτηκαν νέοι δρόμοι για εσάς;
Ήταν υπέροχα, τόσο το ταξίδι όσο και οι εμφανίσεις. Παίξαμε για τους Έλληνες που ζουν στο Βερολίνο και στη Βαρκελώνη. Τώρα,αν ανοίχθηκαν δρόμοι,είναι νωρίς να το αξιολογήσουμε. Το μόνο σίγουρο είναι ότι μας δέχτηκαν με αγάπη.
-Τι να περιμένουν οι θεατές/ακροατές σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα; Θα υπάρξουν εκπλήξεις;
Δεν ξέρω τι μπορεί να περιμένει ο καθένας κάθε φορά που έρχεται να μας δει σ ένα live. Φαντάζομαι τα αυτονόητα. Θα παίξουμε το νέο μας δίσκο και παλαιότερα τραγούδια με όλη μας την αγάπη και όλη μας την ενέργεια. Δεν ξέρω τι άλλο μπορούμε να κάνουμε.
-Τελικά, πως γίνεται ο καλός ύπνος με ένα ή δύο μαξιλάρια; Μετράει η ποσότητα τελικά;
Ο ύπνος με δυο μαξιλάρια είναι πάντα καλύτερος και δεν είναι θέμα ποσότητας, είναι θέμα επιλογής.
-Για τέλος, θα ήθελα μια ευχή για όλους μας για τη νέα χρονιά…
Να σταματήσει ο πόλεμος.
231 
