TILT

Μια από τις μεγαλύτερες φετινές εκπλήξεις στον ευρύτερο χώρο του prog rock αποτέλεσαν οι Tilt με το ντεμπούτο τους, “Hinterland”. O μπασίστας του θρύλου Fish και βασικός συνθέτης των Tilt, Steve Vantsis, αποκαλύπτει όλες τις λεπτομέρειες και φωτίζει τις σκοτεινές γωνίες του “Hinterland”.

Γεια σου Steve. Μπορείς να θυμηθείς την αρχή της ιστορίας των “Tilt” με κάποιες χαρακτηριστικές λεπτομέρειες;
Οι TILT ήταν πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου, όταν δούλευα σε άλλα projects. Ήξερα ότι κάποια στιγμή τελικά θα έπρεπε να βγω από τις σκιές και να βάλω το όνομά μου σε κάτι. Μετά το γράψιμο και την ηχογράφηση του “13th Star” με τον Fish, συνέχισα να γράφω μουσική δική μου και τότε ήταν πραγματικά όταν TILT άρχισαν να κρυσταλλώνονται σε κάτι αληθινό. Ο Drummer Dave Stewart κι εγώ αρχίσαμε να δουλεύουμε σε ιδέες και σιγά-σιγά άρχισαν οι ηχογραφήσεις για το πρώτο μας EP, “Million Dollar Wound”.

Μπορείς να περιγράψεις τα βασικά στοιχεία που διαμόρφωσαν το μουσικό χαρακτήρα της μπάντας στο “Hinterland”;
Υποθέτω ότι οι “Tilt” ήταν μια έκφραση του τι δεν ήμουν σε θέση να κάνω με άλλες συνεργασίες και σχήματα που συμμετείχα στο παρελθόν. Ήταν μια ευκαιρία να εκφραστώ και να διερευνήσω πού ήθελα να πάω μουσικά χωρίς περιορισμούς. Το ΕΡ “Million Dollar Would” ήταν μια άσκηση στη σφυρηλάτηση μιας ταυτότητας για να μάθουμε τελικά τι μας ταίριαζε και τι δεν λειτούργησε. Μας προετοίμασε όμορφα για το “Hinterland”.

Το “Hinterland” ακούγεται σαν ένα άλμπουμ σχετικά με τη θρησκεία. Είναι αυτή η βασική  ιστορία των στίχων σε συντομία;
Ο τραγουδιστής PJ Dourley είναι σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνος για τους στίχους, έτσι δεν θα ήθελα να απαντήσω γι’ αυτόν. Αυτό που θα πω όμως είναι  πως για μένα το άλμπουμ  είναι περισσότερο μια παρατήρηση σχετικά με την ανθρώπινη κατάσταση σε γενικές γραμμές. Η θρησκεία είναι μόνο η μία πλευρά του, υπάρχουν και άλλοι παράγοντες που παίζουν ρόλο.

Ποιο είναι το αγαπημένο σου τραγούδι στο άλμπουμ και γιατί;
Χμμ … Είμαι λάτρης του ομότιτλου “Hinterland”, καθώς αυτή ήταν η πρώτη μελωδία που γράφτηκε αλλά μου αρέσει, επίσης, η γενική διάθεση του “Against the rain”.

Ποιες είναι οι βασικές επιρροές σου ως συνθέτης και ακροατής;
Τόσα πολλά! Εκτός από την prog μουσική μου αρέσει το industrial rock, όπως οι Nine Inch Nails και οι Ministry, τέτοιου είδους ήχοι. Μου αρέσει επίσης πολύ IDM – Boards Of Canada, Autechre, Helios, Telefon Tel Aviv, Plaid  και τα σχετικά. Αλλά έχω και μια μακροχρόνια αγάπη για την τζαζ – Weather Report, Esbjorn Svennson Trio και άλλοι όπως ο Dave Brubeck και ο Keith Jarrett. Αν είναι καλό, είναι καλό.

Πώς καταλήξατε στην ιδέα να έχετε την Tara Nowy για το βίντεο του “Against the rain”;
Πάντα ήθελα να κάνω ένα κλασσικό 80’s βίντεο για το “Against the rain” και σκέφτηκα ότι θα ήταν μια καλή ιδέα και διασκεδαστική ταυτόχρονα να περιέχει διάφορα κλισέ βίντεο μουσικής του ’80. Η σκηνή στο κλασικό βίντεο των  Marillion “Kayleigh” με τον Fish και τη μητέρα της Tara, Tammy, είναι μνημειώδης και σκέφτηκα ότι θα ήταν τουλάχιστον συμπαθητικό να γίνει η αναφορά πίσω σε αυτό. Η Tara ήθελε να μας βοηθήσει και εγώ είπα αμέσως “εντάξει τότε!”… Ήταν σπουδαία και είχαμε δύο εξαιρετικές ημέρες στα γυρίσματα στη Σκωτία. Τα μουσικά βίντεο μπορούν να φαίνονται τόσο σοβαρά μερικές φορές και ο δίσκος μπορεί να είναι αρκετά σκοτεινός σε μέρη και τελικά θα ήθελα να δείξουμε πως έχουμε και μια αίσθηση του χιούμορ επίσης.

Πώς θα περιγράφατε τη μουσική σας κατεύθυνση ως μπάντα και τι είδους μουσική προτιμούν οι υπόλοιποι στους Tilt;
Μισώ τις ταμπέλες σε οποιαδήποτε μουσική. Μας θεωρώ μια rock μπάντα… για κάτι πέρα από αυτό θα αφήσω τους άλλους να αποφασίσουν. Πάρα πολύς χρόνος δίνεται σε αυτό- ποτέ δεν έχω καταλάβει. Ως μια μπάντα που όλοι έχουν αρκετά διαφορετικά γούστα και επιρροές, μόνο θετικά μπορώ να σκεφτώ και να νιώθω γι’ αυτό.

Τι είδους συμβουλή θα έδινες σε μια μπάντα από νέους μουσικούς που αρχίζει τώρα;
Δημιουργήστε το δικό σας ήχο. Μην προσπαθήσετε να μιμηθείτε ό,τι είναι εκεί έξω, αναφερθείτε σε κάτι ίσως, αλλά μην αντιγράφετε. Υπάρχουν τόσες πολλές μπάντες εκεί έξω που είναι ακριβή αντίγραφα. Απλά χάνονται στον γενικό θόρυβο.

Ποιο είναι το πιο εντυπωσιακό πράγμα που μπορείς να θυμηθείς από το διάστημα που δούλευες ή έπαιζες με τον Fish;
Η πρώτη περιοδεία που πήρα μέρος ήταν το 1997 για το “Sunsets On Empire”, ήταν στην πραγματικότητα κάτι που μου άνοιξε τα μάτια. Εγώ δεν ήξερα πραγματικά τι να περιμένω και περιοδεύαμε για μήνες ως το τέλος του χρόνου. Ήμουν σχετικά νέος και περνούσαμε σπουδαία. Υπήρχαν τόσες σημαντικές  στιγμές. Μια 5 λεπτών μόνιμη επευφημία πριν καν παίξουμε έστω μια νότα στο Μόντρεαλ του Καναδά ήταν αξέχαστη. Φοβόμουν να παίξω μετά από αυτό, μην τυχόν τους απογοητεύσουμε!

Έχετε κάποια σχέδια για περιοδεία ή ζωντανές εμφανίσεις στο άμεσο μέλλον;
Έχουμε… Αλλά θα είμαστε επιλεκτικοί. Υπάρχουν κάποιες προτάσεις ήδη και θα δούμε τι θα συμβεί αλλά σε κάθε περίπτωση θέλω να παίξουμε αυτό το άλμπουμ ζωντανά, νομίζω ότι θα είναι φανταστικά…

218

Avatar photo
About Γιώργος Γεωργίου 540 Articles
Συνηθίζουν να λένε, «δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι»… Αν μπορούσε λοιπόν να ιδρύσει το δικό του “Cabaret Voltaire”, στους τοίχους του θα είχε κορνίζες με φωτογραφίες του Τάκη Τλούπα και πίνακες των David Bomberg και Edward Hopper. Πάνω στο πατάρι θα είχε τις δύσκολες περιπτώσεις, αυτούς που αν τελικά μάλωναν μεταξύ τους, θα έπρεπε να γίνει σε απομόνωση. Σε ειδικό “triryche design” τραπεζάκι ο Tate με τον De Garmo, και ακριβώς απέναντι σε ευρύχωρο καναπέ ο Fish με τον Steve Hogarth. Μοναχικό τραπέζι με κηροπήγιο και θέα από μικρό παράθυρο στην ομίχλη της πίσω αυλής ο Simon Jones. Φθαρμένο ημίψηλο σκαμπό και μίνι μπαρ δίπλα του για τον Nick Cave. Σκαλιστή πολυθρόνα για τον Ronnie James Dio, και κάθισμα VIP από το Villa Park για τον μουστάκια άρχοντα των ριφ. Φουτουριστικό κουπέ για τρεις σεβάσμιους κυρίους από τον Καναδά, μην τον ρωτήσεις ποιους. Κάτω σε περίοπτη θέση στο μπαρ, τον μορφονιό Joakim Larsson, για να τραβά τις ωραίες γυναίκες, και δίπλα του τον Jim Matheos να τον συμμαζεύει με την ψυχραιμία του όταν χρειάζεται. Σε ένα μικρό τραπέζι στην πιο σκοτεινή γωνιά, η περίεργη παρέα του David Sylvian, του Neil Hannon και του Paddy McAloon. Όταν κάθονται στο μπαρ και οι νεότεροι Einar Solberg, Daniel Tompkins και Daniel Estrin, η χημεία είναι πια ιδανική. Καθόλου άσχημα κι απόψε…