Λίγα πράγματα είναι γνωστά για το τρίο από το Reading, καθώς μας προσφέρουν μόλις το δεύτερο άλμπουμ τους, μετά το ντεμπούτο του 2017, που είχε τον τίτλο “These Paths Are Tread”. Τα μουσικά υπονοούμενα που αφήνει η τριχοφυΐα τους επιβεβαιώνονται, καθώς κάθε μουσάτος τύπος που σέβεται τον εαυτό του οφείλει να περιπλέξει το όνομά του με χαρακτηρισμούς όπως stoner, doom, sludge, groove.
Μετά από υποθέσεις, πιθανότητες, ευχές, προτροπές και εικασίες, έφτασε επιτέλους η νύχτα που οι ανήσυχοι μουσικοί από το «Νησί» θα φανέρωναν στο ελληνικό κοινό τον πλήρη οπλισμό τους, και ουσιαστικά τη δική τους αλήθεια επί σκηνής. Η ιστορία “TesseracT” και metal κοινό της χώρας μας είναι ήδη περίεργη, πονεμένη, και ίσως περισσότερο από όλα άδικη. Όμως επειδή όλα κάποια στιγμή έχουν ένα τέλος και αυτή είναι μια ξεχωριστή στιγμή ευδαιμονίας και όχι περιττής γκρίνιας, ας αφοσιωθούμε ολοκληρωτικά στο συναρπαστικό μέρος της ιστορίας μας.
Αν σκεφτεί κανείς πως η διαδρομή των Αυστραλών Teramaze, του «μωρού» ουσιαστικά του κιθαρίστα/συνθέτη Dean Wells, μετρά ήδη 26 χρόνια, μόνο ένα θαύμα θα μπορούσε πια να αλλάξει τη μοίρα τους και να διευρύνει το κοινό που θα περιμένει ανυπόμονα την επόμενη δουλειά τους.
Έχοντας μια φιλόδοξη επιδίωξη να ολοκληρώσει, σφραγίζοντας παράλληλα και την αφηγηματική εξέλιξη μιας μουσικής τριλογίας που άρχισε με το άλμπουμ “Courting The Widow”, του 2015, και συνεχίστηκε με το “The Bride Said No”του 2017, ο σουηδός συνθέτης και ερμηνευτής κλείνει τον κύκλο με το “The Regal Bastard”.
Κάπου στο 2003, στα προάστια του Milton Keynes, ο κιθαρίστας Acle Kahney συμμετέχει σε διάφορα φόρουμ ανταλλαγής μουσικών ιδεών και απόψεων ενός κοινού που πρωταρχικά έχει εκτιμήσει με το παραπάνω φρέσκιες ιδέες και νέους ήχους από γκρουπ όπως οι Meshuggah και οι Textures.
Δεν είναι και το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο να αναφέρεις με λεπτομέρειες το βιογραφικό του 54χρονου πια Jeff Scott Soto. Στην πραγματικότητα έχεις να κάνεις με τριψήφιο αριθμό άλμπουμ με τη φωνή του κυρίου Soto σε αυτά.
Η Σουηδία τραβάει άλλο ένα κρυφό χαρτί από την ανεξάντλητη τράπουλά της.
Ήταν σχεδόν αναμενόμενο πως, μετά την τριλογία του με τους “Operation: Mindcrime”, το επόμενο βήμα για τον Geoff Tate ήταν να παραδώσει τη σύνθεση σε άλλους. Οι εμβρυακές δοκιμές έγιναν με τους Avantasia του Tobias Sammet, με τα κολακευτικά σχόλια για την εν μέρει φωνητική αναγέννηση του Tate να αποκαλύπτουν την πραγματικότητα πως κάπου ούτε κι ο ίδιος πίστευε πραγματικά στο υλικό του. Άλλωστε, έχοντας αναλωθεί σε μια μανιέρα που σαν σύλληψη και αντίληψη είχε ενδιαφέρον, αλλά η συνθετική μεταφορά της ήταν πολύ αδύναμη και στηριζόταν σε ήχους, και με κακή παραγωγή, έμοιαζε το επόμενο βήμα να είναι αποκλειστικά εκτελεστικό.
Η κινητήρια δύναμη πίσω από την ακόρεστη διάθεση του Daniel Tompkins να διερευνά τον απέραντο χώρο του λεγόμενου “ambience”, βρίσκεται κατά πολύ στην απόφαση που πήρε πριν από περίπου δέκα χρόνια, να γίνει ένας ολοκληρωμένα ερμηνευτής-μουσικός, να ασχολείται και να συντηρείται, δηλαδή, αποκλειστικά από τη μουσική.
Είναι, χωρίς την παραμικρή αμφιβολία, οι πρώτοι Δανοί που άλωσαν τα ραδιόφωνα του κόσμου, όταν στο τρίτο τους άλμπουμ, “No Fuel Left For The Pilgrims” του 1989, το super single “Sleeping My Day Away” έμελλε να τους σημαδέψει τόσο, ώστε για τη συντριπτική πλειοψηφία του hard rock κοινού, οι D.A.D. παρέμειναν για μια ζωή το συγκρότημα του ενός τραγουδιού.