Η Σουηδία έχει αποδείξει πολλάκις κατα τη διάρκεια της πορείας της ότι δεν είναι μόνο η χώρα του Black/Death metal αλλά ακολουθεί ή και οδηγεί τη κούρσα σε κάθε μονοπάτι του Heavy Metal προσφέροντας πολύ ενδιαφέρουσες δουλειές.
Φρέσκο αίμα οι Ambush με 1 χρόνο παρουσίας στο πεδίο της μάχης του κλασικού και πατροπαράδοτου Heavy Metal. Με ένα demo και ένα EP στη φαρέτρα κυκλοφορούν δια μέσου της Higher Roller records το πρώτο full length πόνημα τους με το τίτλο Firestorm.
Ο ήχος τους μπορεί να μην είναι η επιτομή της καινοτομίας αλλά η ουσία βρίσκεται στο ότι αυτό που μας προσφέρουν καταφέρνει να ακούγεται φρέσκο και αν μη τι άλλο ευχάριστο στα αυτιά του κάθε οπαδού. Το τρίπτυχο Judas Priest, Riot και Accept δηλώνει παρόν σε κάθε ένα από τα 9 κομμάτια του δίσκου χωρίς όμως να μιλάμε για κλοπή αφού οι συγκεκριμένες “αναμενόμενες” επιρροές παντρεύονται με τα προσωπικά χαρακτηριστικά της μπάντας.
Σίγουρα αρκετός κόσμος θα τους συγκρίνει με τους Enforcer. Η βασική διαφορά τους εγκειται στο ότι ο ήχος των Ambush είναι πιο κοντρολαρισμένος και λιγότερο “χαοτικός” σε σχέση με τα αδέρφια τους. Δεν λέω ότι δεν υπάρχουν κοινά πλαίσια και χαρακτηριστικά, αλλά μέχρι εκεί.
Ο δίσκος δεν κάνει καμία κοιλιά και σε κρατάει σε μεταλλική εγρήγορση και στα 40 λεπτά της διάρκειά του. Από το εναρκτήριο Firestorm που με την a la Neon Nights αύρα του σε βάζει κατευθείαν στο κλίμα. Τευτονικές καταστάσεις στα Ambush και Hellbound που ακολουθούν ενώ το Don’t Shoot (Let them burn) θαρρείς πως ξεχάστηκε να μπεί στο Thundersteel.
Close my eyes για τη συνέχεια με το βασικό riff να παραπέμπει στο Round and Round των θεών Ratt. Η ποζεριά του δίσκου ακούει στο όνομα Molotov Cocktail αλλά περνάει τη βάση μόνο και μόνο για το τίτλο. Αμέσως μετά, Heading East με τις σημαίες του Heavy Metal να υψώνονται στον αέρα με περηφάνια. Τα riff του κομματιού προκαλούν απανωτούς οργασμούς.
Για τη συνέχεια έχουμε κατά τη ταπεινή μου άποψη το καλύτερο κομμάτι του δίσκου. Master of pain ο τίτλος με τις ταχύτητες να πέφτουν και να δημιουργουν μια ατμόσφαιρα ανατριχίλας με το main riff να μην σε αφήνει να ηρεμήσεις. Εύγε παλλικάρια μου. Για το τέλος, Natural Born Killers. Ιδανικό mid-tempo κομμάτι με εκπληκτικό refrain.
Brothers… ακούστε το δίσκο. Δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο.
986 
