Οι Ιταλοί heavy progsters επιστρέφουν με το 3ο τους άλμπουμ το οποίο είμαι βέβαιος πως οι φίλοι του είδους θα λατρέψουν.
Πόσο καιρό είχατε να ακούσετε δουλειά που να συνδυάζει έμπνευση και φρέσκες αέρινες ιδέες με βαριά (για το ιδίωμα) παραγωγή, κιθαριστική δουλειά που υπηρετεί την σύνθεση και όχι το εγώ του καλλιτέχνη, πλήκτρα 24άρι κλιματιστικό στον καύσωνα και φωνητικά που σε κάνουν να ξαναθυμηθείς γιατί γουστάρεις τόσο πολύ το prog metal!
12 τραγούδια που όλα έχουν να δώσουν κάτι αφήνοντας για άλλους την επιλογή skip στον player. Οι 4 μουσικοί αποτυπώνουν με μοναδική έμπνευση τις ιδέες τους στο πεντάγραμμο χωρίς αυτό να σημαίνει πως στα σημεία δεν θυμίζει πολλά ωραία πράγματα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η φωνή του Andrea Casali, o οποίος αντικατέστησε τον Titta Tani και παίζει και μπάσο, μου θύμισε Russell Allen. Τα συμπαγή riff έφεραν στο μυαλό μου Symphony X όταν ανέβαζαν ταχύτητα αλλά και ενίοτε το κλειστοφοβικό παίξιμο του Jeff Loomis, ενώ οι lead κιθάρες σχεδόν σε όλο το άλμπουμ πίνουν νερό στο όνομα του John Petrucci.
Τα πλήκτρα του Emanuele Casali είναι πολύ εκφραστικά και δεν είναι λίγες οι φορές που οι διάλογοι του με την κιθάρα του Silvio D’Onorio De Meo απογειώνουν πραγματικά τα κομμάτια. Αν υπάρχει κάτι που δεν μου άρεσε είναι τα δεύτερα φωνητικά τύπου brutal chorus τα οποία μου ακούστηκαν παράταιρα και λίγο ενοχλητικά, ευτυχώς έχει γίνει περιορισμένη χρήση τους. Το “Broken Balance” δεν είναι μια δουλειά που μπορεί εύκολα να περιγραφεί με λόγια, αλλά είναι από τις περιπτώσεις που βάζεις το χέρι σου στην φωτιά για την ποιότητά της και το ότι αξίζει να την προτείνεις σε περισσότερους ακροατές.
470 
