Ένας άγγελος πέφτει στη γη προκειμένου να βρει την προσωπικότητά του και να γνωρίσει μέσα από τους ανθρώπους έννοιες όπως η ανθρωπιά ακόμα και ο πόνος.
Πλέον μοναδικός του στόχος είναι να βοηθήσει την ανθρωπότητα να ανακαλύψει την απόλυτη ισορροπία μεταξύ καλού και κακού. Για τις πράξεις του αυτές, ο Εωσφόρος στέλνει ένα σκυλί από την κόλαση για να τον πολεμήσει. Αυτή την μάχη λοιπόν, καθώς και τις αμφιβολίες απέναντι στην ίδια του την πίστη, μας παρουσιάζουν μέσα από το δεύτερο μέρος της ιστορίας τους “The Rise Of the Nightstalker”, οι Βέλγοι melodic black metallers Sercati. Αρκετά όμως με το concept του άλμπουμ. Ας εστιάσουμε στην αφήγηση μέσα από τις ίδιες τις συνθέσεις.
Οι Sercati μας παραδίδουν ένα αρκετά ευκολοάκουστο άλμπουμ με όμορφες ενορχηστρώσεις… αλλά μέχρι εκεί. Δεν ξέρω αν φταίνε τα δικά μου black metal ακούσματα και δεδομένα αλλά εδώ πέρα η μελωδία σα να υπερκάλυψε τα black στοιχεία. Απλές συνθέσεις ντυμένες με τις νότες του πιάνου, της ακουστικής και ενός κουαρτέτου εγχόρδων κάνουν αυτή την αφήγηση ξεκούραστη χωρίς όμως κάτι το ξεχωριστό και ιδιαίτερο και καθιστούν το άλμπουμ ως μία καλή αρχή για εκείνους που θέλουν να εξερευνήσουν περισσότερο το μελωδικό και συμφωνικό black metal ήχο. Γιατί με μπάντες όπως οι Dimmu Borgir, οι Carach Angren, οι Graveworm ή οι Catamenia να σε πλαισιώνουν, είναι δύσκολο να συναγωνιστείς και να βγεις δυνατά στο προσκήνιο, αναφερόμενος πάντα στο συγκεκριμένο συγκρότημα.
Λυπάμαι παιδιά αλλά η ιστορία του Nightstalker δεν με έπεισε δυστυχώς. Θα επιλέξω λοιπόν να ακούσω κάτι από την δισκογραφία των Limbonic Art ή των Opera IX, περιμένοντας μία πιο δυνατή και εντυπωσιακή συνέχεια της όποιας ιστορίας σας.
497 
