Οι Σουηδοί Amon Amarth, είναι μια μπάντα για την οποία μπορείς να πεις με σιγουριά, ότι οι οπαδοί της χαρακτηρίζονται από αφοσιωμένοι έως τελείως hooligans.
Επανέρχονται με το 9ο full-length album τους, “Deceiver Of The Gods”, ένα πολύ καλό σύνολο μουσικής βασισμένης στο κλασσικό heavy metal, διανθισμένο με την death metal αύρα που πάντα προσδίδει το σχήμα στις δημιουργίες του, από το “Once Sent From The Golden Hall” ντεμπούτο του ακόμη.
Η προσωπική μου άποψη είναι ότι, από το “With Oden On Our Side” του 2006 και παρά τις εξίσου αποθεωτικές κριτικές που έλαβαν και τα δύο album που ακολούθησαν (“Twilight Of The Thunder God” του 2008 και “Surtur Rising” του 2011), οι Amon Amarth είχαν σχετικά τελματώσει, παράγοντας μεν καλούς δίσκους, αλλά κατά κάποιο τρόπο στατικούς, με λίγες στιγμές πραγματικής έξαρσης στη ροή τους. Και ομολογώ ότι παρέμεινα αρκετά επιφυλακτικός για το τι να περιμένω από το νέο τους τόλμημα. Και οι απαντήσεις, μετά από έναν σεβαστό αριθμό ακροάσεων, ήταν σαφείς. Ναι, οι Σουηδοί έχουν αλλάξει τάση έκφρασης, είναι πιο ενδιαφέροντες και τιμούν με το παραπάνω τα ίδια τους τα standards.
To “Deceiver of The Gods” είναι πάνω απ’ όλα, βαρύ κι ασήκωτο. Το ομότιτλο τραγούδι, είναι και το εναρκτήριο του δίσκου. Και αυτό, καθώς και το “As Loke Falls”, το κομμάτι που ακολουθεί, καθιστούν σαφές ότι η νέα δουλειά είναι προσανατολισμένη στις κιθάρες. Heavy Riffs, επικά, δυνατά drums και την βάρβαρη φωνή του Johan Hegg να εξυμνεί μύθους και θρύλους ηρωικών εποχών.
Αν και οι ταχύτητες είναι ως επί το πλείστον mid-tempo σε όλη τη διάρκεια του cd, η μπάντα έχει διάσπαρτες groovάτες στιγμές, με μανιασμένα melodic death ξεσπάσματα, κυρίως ως ρυθμική επένδυση κατά τα Maidenικής κοπής,solo. Σε κομμάτια όπως τα “Under Siege”, “Father Of The Wolf”, “Coming Of The Tide” καθώς και στον επίλογο “Warriors Of The North”, οι Amarth εκχέουν τις μελωδίες τους και το αποτέλεσμα είναι πολύ συμπαθητικό.
Εξαιρετικά, με υψηλές δόσεις καφρίλας τα “Shape Shifter” και “Blood Eagle”, είναι στην ουσία τα “party songs” του δίσκου, πολύ πιασάρικα, με riffs που θα σου κολλήσουν για καιρό στο νου, καθαρό heavy metal επί της ουσίας που με την αντίθεση των death φωνητικών σε συνεπαίρνουν σε υψηλά επίπεδα πωρώσεως.
Το μοναδικό, αν και όχι κακό, κομμάτι που υστερεί σε σχέση με τα υπόλοιπα, είναι το “We Shall Destroy”, μια στακάτη μεν σύνθεση, αλλά με σχετικά περιορισμένο ενδιαφέρον. Δεν έχει και τόση σημασία γιατί, στο track που ακολουθεί, στο καταπληκτικό “Hel”, βρίσκουμε μια θεόρατη (και κυριολεκτικά και μεταφορικά) προσωπικότητα να συμμετέχει. Πρόκειται για τον Μεγάλο Messiah Marcolin (Candlemass, Memento Mori, συμμετοχές σε Therion, Mercy, Satariel) ο οποίος κολλάει άψογα στο τραγούδι, ένα doomοειδές δημιούργημα και ένα από τα καλύτερα τραγούδια που άκουσα γενικώς στη χρονιά που διανύουμε, σε όλο το φάσμα του metal.
Άξια αναφοράς η παραγωγή του Andy Sneap. Καθαρότατη, μπασάτη και συμπαγής και με πολύ βάθος. Δεν υπάρχει ούτε ένα δευτερόλεπτο που να ακούγεται άνευρο ή “ανάλαφρο” και θεωρώ τον ήχο στις κιθάρες, από τους καλύτερους που έχει βγάλει ποτέ ο γνωστός αυτός παραγωγός, στις διάφορες κυκλοφορίες στις οποίες έχει αναμιχθεί. Άκου αυτές τις μικρές MWOBHM σφήνες και θα συλλάβεις τον εαυτό σου να χαμογελά σχεδόν μηχανικά.
Οι Amon Amarth δεν πρόκειται να σοκάρουν κανέναν με το νέο τους album. Δεν καινοτομεί και αυτό δεν αποτελεί έκπληξη, συνυπολογίζοντας την παγίωση αυτού του στυλ από την ίδια την μπάντα, από το ξεκίνημα της. Άλλα δεν μπορείς να μην τους καταλογίσεις την τιμιότητα και την σταθερότητα που δρουν μέσα στον κόσμο της μουσικής βιομηχανίας και το ότι κάνουν, το κάνουν καλά.
Το “Deceiver Of The Gods” δεν ήρθε να σε εκπλήξει. Ήρθε να σου ρίξει μια γερή κλωτσιά στα ανυποψίαστα κωλομέρια σου. Και το μόνο που έχω να πω είναι: το κατάφεραν.
656 
