Οι Σουηδοί Faith, αν και ήταν κομμάτι του μεγάλου doom κύματος της χώρας στις αρχές τις δεκαετίας του 1980, μαζί με συγκροτήματα, όπως οι Candlemass και οι Count Raven, κατάφεραν μόνο να βγάλουν στη φόρα κάποια demos και ένα EP εκείνον τον καιρό.
20 χρόνια μετά, το 2003, επιστρέφουν με το ομώνυμο “Faith” και φτάνουμε φέτος στο τέταρτο ολοκληρωμένο τους album, “Decades of despair”.
O δίσκος ανοίγει με το ομότιτλο 11-λεπτο “Decades of despair” και μας μεταφέρει σε έναν κόσμο σκοτεινό, γεμίζοντας μας με συναισθήματα απόγνωσης, όπως φανερώνει και ο τίτλος του. Οι ρυθμοί είναι αυτοί που έχουμε συνηθίσει από μπάντες τύπου St.Vitus, με τη φωνή να είναι λίγο πιο “χαρούμενη” σε χροιά και η απόδοση της μπάντας είναι δυναμική.
Το “Iscariot” που έρχεται αμέσως μετά, είναι μία από τις καλές στιγμές του album, με το κομμάτι να αλλάζει μορφή στα 4 λεπτά με τον Christer Nilsson να ουρλιάζει και ήχους από άλλη διάσταση να δημιουργούν μια ατμόσφαιρα τρομακτική.
Η χρήση του βιολιού και της nyckelharpa (παραδοσιακό σουηδικό έγχορδο) δίνει και έναν τόνο folk, που δημιουργεί εντύπωση διαφοροποίησης από τα πεπατημένα μονοπάτια της διεθνούς doom σκηνής.
Στο “Hwita” γίνεται και χρήση γυναικείων φωνητικών που μιλούν τη σουηδική και δίνουν ακόμα μια άλλη διάσταση στις folk επιρροές στη μουσική των Faith, που αφήνονται ελεύθερες στο “Boeves psalm” ένα καθαρά σουηδικό παραδοσιακό ορχηστρικό.
Οι συνθέσεις όλες όμορφες και σε διάρκεια μεγάλη σαν κάθε καλό doom και η ατμόσφαιρα αλλάζει σε κάθε τραγούδι και κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον.
Το highlight είναι η συμπαθητική απόπειρα διασκευής του μνημιακού “What a wonderful world” του Louis Armstrong. Ο Nilsson, με απαλές δεύτερες φωνές συνοδεύεται από πιάνο και τελειώνει αισιόδοξα ένα δίσκο, που είχε την απόγνωση στον τίτλο του.
Δεν χάνετε να δοκιμάσετε και αν σας αρέσει η γεύση, τρώτε!
440 
