Οι Stone Sour ζούσαν για σχεδόν μια δεκαετία στη σκιά των Slipknot, το – μέχρι πρότινος τουλάχιστον –κύριο συγκρότημα του Corey Taylor. Ο θάνατος του Paul Grey το 2010 συνέβαλε στο να αλλάξει αυτό και φαίνεται πως ήρθε πλέον η ώρα να κλέψουν οι τέσσερις το spotlight από τους οκτώ.
Κάπως έτσι έχουμε το πρώτο απ’ τα δύο μέρη της “House of gold & Bones” σειράς. Αυτό το τέταρτο LP των Αμερικανών, μαζί με τα έντεκα rock κομμάτια του, δείχνει να αποτελεί τη καλύτερη δουλειά τους μέχρι και σήμερα και ταυτόχρονα το ξεκίνημα μιας νέας εποχής γι’ αυτούς και ιδιαίτερα για τον πολυτάλαντο frontman τους.
Αυτό γιατί συνυπάρχει το προσφάτως ανακοινωμένο break των Slipknot με τις επιρροές που αφήνουν στο “House of Gold & Bones part 1”. Ο νέος λοιπόν δίσκος των Stone Sour μοιάζει πολύ με το έτερο band του Taylor και ιδιαίτερα στο τελευταίο τους πόνημα, το “All Hope is Gone”. Στη πραγματικότητα, τα πράγματα στα οποία διαφέρει το νέο album της τετραμελούς παρέας από την Iowa είναι η εξέλιξη της φωνής του Taylor, το πόσο εύθραυστη, αν κι επιθετική δείχνει, καθώς και η μεγαλύτερη διάθεση ποικιλίας σ’ αυτή.
Όσο για τη μουσική, είναι προφανώς περισσότερο heavy από πριν με έμφαση στις κιθάρες. Η διλογία “The Travelers” αποτελεί ίσως τις καλύτερες στιγμές του “House of Gold & Bones part 1”, αλλά και τις πιο… διαφορετικές. Υπάρχουν τα περισσότερο insightful κομμάτια – όπως “A Rumor of Skin”, “Tired”, “Influence of a Drowsy God” – άλλα αυθεντικά Stone Sour rock – όπως “Gone Sovereign”, “My Name is Allen” και “Last of the Real” – κι άλλα πιο ευαίσθητα, οι μπαλάντες – όπως “The Travelers, Pt.1” και “Taciturn” – που διαφέρουν αρκετά από αντίστοιχες “All Hope is Gone” περιπτώσεις (βλέπε “Snuff”).
Οι Stone Sour κυκλοφορούν ένα πλήρες album. Το “House of Gold & Bones part 1” είναι ένα δυνατό, κι άλλες φορές ευαίσθητο, album με άξια παραγωγή, πολύ καλές και σχεδόν κλασσικές συνθέσεις κι έναν Corey Taylor στα καλύτερα του.
510 
