Piano νότες magic-ες, να σκορπίζονται διάχυτες στο δωμάτιο μαζί με μια περίεργη σκοτεινιά, εκείνη που σε κάνει κάποιες φορές να ανατριχιάζεις κιόλας από φόβο, για να μην πω, τρόμο.
Οι ήχοι των Λονδρέζων/ Γάλλων με την ολοκαίνουργια παρουσία τους και το “Life Has Not Finished With Me Yet” από την μία, μας κάνουν να τους θαυμάζουμε για τις πάλι ξαφνικές εκπλήξεις που μας σερβίρουν και από την άλλη μας γυρίζουν λιγάκι πίσω κάπου στα τέλη του ‘90, μια εποχή καθόλα υπέροχη μουσικά. Όταν μετά από 16 ολόκληρα χρόνια μουσικής πορείας και 11 studio album, το μόνο που νιώθεις είναι ανυπομονησία για να ακούσεις το καινούργιο τους, τότε αυτό σημαίνει πως δεν έχει χαθεί τίποτα από την μαγεία αυτή. Το άλμπουμ αυτό είναι ποικιλόμορφο και οι περίπλοκες συνθέσεις το κάνουν να ακούγεται απλό, γιατί αυτοί είναι οι PIANO MAGIC.
Τα 13 κομμάτια με ούτε μιας ώρας διάρκειας, είναι αρκετά, για να σε ρίξουν τόσο μα τόσο στον αργό, ζοφερό ίσως κόσμο τους, αλλά θα σε παρασύρουν υπνωτικά σχεδόν με τους ambient ρυθμούς όπως και η παρουσία alternative, indie, rock ήχων αποτελειώνουν αυτό το μουσικό αίνιγμα. Οι ρυθμοί είναι πραγματικά πολύ αργοί, σκεφτείτε λοιπόν πόσο κατάλληλο μπορεί να αποδειχτεί στην πρώτη παρουσία του Φθινοπώρου, κακά τα ψέματα ενδείκνυται αποκλειστικά για σκοτάδια, εκεί που η μελετημένη φρενοβλάβεια του Glen Johnson συναντά την τόσο απίθανα γλυκιά φωνή της Angèle David-Guillou όπως στο “Sing Something” τότε πιστεύεις πως μπορεί να υπάρχουν και στοιχειά.
Οι κιθάρες, το theremin, και τα πλήκτρα σε ποτίζουν με χρώμα ανατολής δίνοντας αρκετή δόση folk. Τα έγχορδα γενικότερα στήνουν χορό και ιδιαίτερα στο “A Secret Never Told” με το σαντούρι και τις καμπάνες μπορεί να κλείσει σαν λιτανεία. “Lost Antiphony”, “The Way We Treat The Animals” και “You Don’t Need Me To Tell You” είναι απλά το ζενίθ της μελωδικότητας και του απόλυτου ταξιδιού.
Οι επιρροές τους όπως οι Dead Can Dance, Joy Division, New Order, Disco Inferno, Felt, The Durutti Column, New Order, This Mortal Coil, The Cure, Cocteau Twins, Xymox και πολλοί άλλοι του ύφους θα γίνουν μάρτυρες της δεξιοτεχνίας και του λυρισμού τους. Καθόλου τυχαίο που στην προηγούμενη κυκλοφορία τους “OVATIONS” συμμετείχε και ο Μοναδικός Brendan Perry όπως και ο Peter Ulrich (DEAD CAN DANCE).
Αυτοχαρακτηρίζονται σαν Ghostrock και μάλλον κρατούν καλά τα ηνία γιατί μέσα σε όλη τους την δισκογραφία θα ακούσεις τα πάντα, ανάλογα τι ποθείς να ακούσεις. Από ηλεκτρονικό σε σκοτεινό, από μελαγχολικό σε πειραματικό, αρκετά για να σε κάνουν που και που να κοιτάς πίσω σου.
472 
