Όταν έφτασε στα χέρια μου η καινούργια δουλειά των συμπατριωτών μας (από τα Γρεβενά) Dark Nightmare, με τίτλο “Beneath the Veils of Winter” ήμουν πραγματικά περίεργος να ακούσω το περιεχόμενό της, μιας και το ντεμπούτο τους “The Human Liberty” μου είχε αφήσει τις καλύτερες εντυπώσεις. Τελικά κατέληξε να είναι η μόνιμη συντροφιά μου τις τελευταίες ημέρες. Όχι δεν είναι απλά καλό, είναι μαγικά εθιστικό κι εξηγούμαι ευθύς αμέσως…
Οι Dark Nightmare παίζουν κλασικό heavy power, μπολιασμένο με πολύ λυρισμό και πάθος που απορρέουν από τα θαυμάσια φωνητικά και τις μελωδικές κιθάρες και στο δίνουν να το καταλάβεις από το πρώτο κιόλας κομμάτι του άλμπουμ, “The Battlefield Calling my Name”. Πραγματικά ο Yiannis Papadimitriou (vocals and guitars) κάνει κατάθεση ψυχής. Είναι το “πυρηνικό όπλο” του σχήματος και η ειδοποιός διαφορά τους (σήμα κατατεθέν ένα πράγμα).
Στην συνέχεια “Beneath the Veils of Winter”, το οποίο έδωσε και την ονομασία του άλμπουμ. Πραγματικά λάτρεψα αυτό το τραγούδι. Επικά φωνητικά, maidenικά περάσματα στις κιθάρες, μελωδίες στα πλήκτρα να προσθέτουν πινελιές ακριβώς εκεί που χρειάζεται. Ήδη έχω εκστασιαστεί και ακόμη είμαι στο τέλος του δεύτερου μόλις τίτλου. Εισαγωγή με το riff του “Are we Free” να ακούγεται μονοφωνικά και άλλος ένας ύμνος πάλλεται από τις μεμβράνες των ηχείων. Επίκαιρο στιχουργικά καθώς θέτει τον προβληματισμό περί ελευθερίας της σύγχρονης κοινωνίας της τόσο εξαρτημένης από το χρήμα και τόσο διαβρωμένης από την πολιτική διαφθορά.
Ακόμη περιμένω να βρω μια άσχημη στιγμή, ενώ έχει ξεκινήσει το “Living a Lie”, ακόμη ένας ύμνος. Πραγματικό μεγαλείο, δεν ξέρω ποιες λέξεις να διαλέξω για να μην ακουστώ υπερβολικός. Συναισθηματικά έχω αιχμαλωτιστεί και παραδοθεί άνευ όρων ήδη. Ακουστικές κιθάρες στην εισαγωγή του “The Art of Dreaming”, ατμοσφαιρικά αρπίσματα και chorus στα πλήκτρα σε ένα κομμάτι που θα μπορούσε να ήταν λίγο μικρότερο σε διάρκεια και δεν αποτελεί τίποτε άλλο παρά μια μεγάλη μακρόσυρτη εισαγωγή στο “Sometimes”. Με τα πλήκτρα να έχουν σβήσει και τις ακουστικές κιθάρες να ξαναρπίζουν μόνες στα πρώτα δευτερόλεπτα μπαίνει το κομμάτι στο σύνηθες για το άλμπουμ μοτίβο. Με χαρακτηριστικά γεμίσματα από τα drums στις γέφυρες, και χορταστική κιθαριστική δουλειά από το μέσο και μετά. Με αυτά και αυτά, φτάσαμε στο “Tears”. Εδώ δεν έχουμε απλά μια μπαλάντα, ξέρετε από αυτές τις δακρύβρεχτες ξενέρωτες που με το ζόρι μπορείς να ανεχτείς να τις ακούσεις έστω μια φορά ως το τέλος. Πραγματικά ανατριχιάζω σε κάθε ακρόαση. Και κάθε φορά μου προξενεί την ίδια συναίσθηση ψυχικής ανάτασης, μου αποπνέει καθαρότητα και δύναμη. Πραγματικός εξαγνισμός…
Κι εκεί που ένα ταξίδι τελειώνει, ένα άλλο ξεκινάει. “The Voyage” για το κλείσιμο (τυπικά το προτελευταίο) και είναι ότι πρέπει για να μαζέψουμε την ψυχή μας εκεί από όπου είχε πετάξει με το “Tears” πριν λίγο. Με μοναδική ένσταση στον ήχο των πλήκτρων που ακούγεται κάπως “παρωχημένος” το υπόλοιπο τραγούδι καταφέρνει απλά να κλείσει ικανοποιητικά μια πάρα πολύ καλή δουλειά. To “The Wizard” (Uriah Heep) που ακολουθεί ήρθε στα αυτιά μου εντελώς εκτός “κλίματος”, σίγουρα θα προτιμούσα να τo είχαν προσαρμόσει περισσότερο στα μέτρα τους και να μην κάνουν απλά μια επανεκτέλεση του πρωτοτύπου.
Πέρα από τα φωνητικά, στα οποία αναφέρθηκα ήδη, η υπόλοιπη μπάντα αποτελείται από τους Nick Michalakakos (bass), George Karagiannis (keys), Dimos Konstantinidis (drums), ενώ τα περισσότερα μέρη του cd έχουν ηχογραφηθεί σε studios της βόρειας Ελλάδας με μια παραγωγή που δε δείχνει να υστερεί πουθενά (ακόμη και αυτή η “μουντάδα” που υπάρχει σε σημεία δείχνει περισσότερο να βοηθάει στην ατμόσφαιρα του άλμπουμ παρά να του αφαιρεί από την αξία του).
Προσωπικά το έχω ήδη εντάξει στην λίστα μου με τις καλύτερες (και μακράν αγαπημένες) δουλειές της χρονιάς που διανύουμε. Και ναι, το ότι είναι Έλληνες όχι μόνο δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο, αλλά να μας δώσει ακόμη μια αφορμή να νιώσουμε υπερήφανοι! Μόλις προστέθηκε ένα ακόμη λιθαράκι στο ελληνικό heavy metal τείχος…
And every time you smile you hide the pain,
But when the night falls it comes again…
480 
