Μετά από 3 ακροάσεις, που με δυσκολία τις κατάφερα, ένα τεράστιο ποτήρι χυμό μπανάνα φουλ στο παγάκι, και με την ελπίδα να πέσει λίγο η θερμοκρασία, έβαλα μπρός να κάνω αυτήν την παρουσίαση, με την υπόσχεση στον εαυτό μου πως θα είμαι αμείλικτη από δω και μπρος σε κάθε είδους κλώνο μουσικής ξεπατικοτούρας.
Πάει καιρός που ένα ρημάδι progressive άλμπουμ να καταφτάσει στα αυτιά μου και να κάνει τον κάθε πόντο του “είναι” μου να ανατριχιάσει, να ξεσηκωθεί, και άντε στην καλύτερη να ενθουσιαστεί. Μα γιατί τέτοιες εμμονές, τέτοιες μανίες; Σαν το ποδόσφαιρο και την πολιτική ένα πράμα. Να διαιωνίζουμε κάποιους προγενέστερους, έτσι για να σωθεί η φαμίλια. ΟΧΙ, λοιπόν. Όταν κάτι έχει την σφραγίδα του γνήσιου, του πρώτου και του μοναδικού, η παραμικρή προσπάθεια αναβίωσης και προσομοίωσης τείνει να οδηγήσει στην καταστροφή και μάλλον στην εξαφάνιση, εκτός και αν, τα προγνωστικά προειδοποιήσουν και η αποφυγή καταστεί δυνατή.
Όταν ο Daniel, συνάντησε τον Collin, είπαν να φτιάξουν μια μπάντα τους AFFECTOR, και βέβαια τι άλλο από progressive metal/rock, (κοίτα να δεις που οι ορολογίες αρχίζουν να με τσιτώνουν), αυτό όμως που δεν υπολόγισαν ήταν πως τελικά όση διάθεση ή ελπίδα και να έχεις αν είναι να σου βγει, θα σου βγει.
Έχουμε 2012, και μου το παιδεύεις αυτό το ντεμπούτο από το 2006; Γιατί τόσο πολύ; Γιατί τόσο περίπλοκο; Γιατί τόσο μπέρδεμα; Γιατί να μου θυμίζεις κάτι άλλο; Όταν μαζέψεις από σχήματα όπως Neal Morse, Symphony X, Spock’s Beard, Transatlantic, PlanetX, και βέβαια και τον καλό μας Jordan Rudess, από Dream Theater, ΟΛΑ θυμίζουν μια ποικιλία στο 10!
Δεν λέω, υπάρχουν μπάντες που έχουν special guests και βγάζουν αλμπουμάκια καθόλα αξιόλογα και εμπνευσμένα, και εδώ μολονότι έχουμε special guests, Alex Argento, Jordan Rudess (Dream Theater), Derek Sherinian (Black Country Communion/Planet X), και Neal Morse, τι ακούμε τελικά; Μια Dream Theaterική αναπαραγωγή. Εμένα λοιπόν αυτό όχι μόνο δεν με ευχαριστεί, αλλά με απογοητεύει κιόλας γιατί με οδηγεί σε σκέψεις και προβληματισμούς μήπως τελικά η μουσική παραγωγή έχει επέλθει σε τέλμα; Δεν θέλω άλλο να ακούω πολλά κομμάτια με ατέλειωτους χρόνους που με κάνουν να ξεχνώ πως αρχίζουν, που η υπερβολή μου ζαλίζει το κεφάλι, και η “δήθεν” έμπνευση υπερβάλει επικίνδυνα. Δεν θέλω άλλο DREAM THEATER, κάτι καινούργιο απλό και με φαντασία και καινοτομία μπορώ να έχω; Δεν θέλω να μπαίνει μια εισαγωγή εκπληκτική και μετά να με προσγειώνει απίθανα βάναυσα, κατά την διάρκεια του το άλμπουμ, να κουράζομαι και να πλήττω και κατά το τέλος πάλι να μου ρίχνεις λίγα σποράκια για να με ξεγελάσεις. Δεν θέλω άλλους προφήτες και “Harmagedon” να μου πουν για το τέλος του κόσμου, θέλω να πάω “αδιάβαστη”, να ευχαριστηθώ τα πάντα μέχρι την τελευταία στιγμή.
Ένα μόνο μεγάλο μπράβο για την συμμετοχή της Polish Orchestra Sinfonietta Consonus η οποία όπου εισχώρησε, έκανε το άλμπουμ να ακούγεται μαγικό, αλλά για πολύ λίγο όμως. Λυπάμαι AFFECTOR γιατί όπως είπε και ο Γουλιέλμος Β’, “Δεν υπάρχει ευνοϊκός άνεμος γι’ αυτόν που δεν ξέρει πού πηγαίνει”. Μετά από αυτό, έχω ανάγκη να πάω να κάνω μια βουτιά στην θάλασσα, να χαλαρώσει το σύστημα λιγάκι, και σε παρακαλώ αρχισυντάκτη μου, το επόμενο άλμπουμ να είναι… JAZZ!
760 
