EXPLORING BIRDSONG: “The Thing With Feathers” EP

Ακούγοντας κανείς για πρώτη φορά το ντεμπούτο EP του τριμελούς σχήματος των Exploring Birdsong από το Liverpool, για δυο πράγματα θα αναρωτηθεί. Πρώτα από όλα, το αυτί του θα ψάξει επίμονα για την κιθάρα: μην παιδεύεσαι άδικα, δεν υπάρχει, καθώς έχουμε να κάνουμε με ένα ιδιαίτερο “guitarless” σχήμα. Το δεύτερο, βασανιστικό κόλλημα είναι η προσπάθεια να θυμηθείς ποια οικεία φωνή σου φέρνει άμεσα στο μυαλό η ερμηνεία της νεαρής Lynsey Ward. Είναι τελικά η υπέροχη, επιδραστική φωνή της Julianne Reagan των All About Eve, που σημάδεψε τα 80’s και έκανε τη δική της σχολή που, ίσως και ακούσια, ρίχνει τη σκιά της πάνω στα φωνητικά της νεαρής ερμηνεύτριας.

Εδώ, έχουμε λοιπόν να κάνουμε με τρεις φρέσκους απόφοιτους του Institute Of Performing Arts του Liverpool, που αποφασίζουν άμεσα να πέσουν στα βαθιά νερά της δικής τους δημιουργίας και ο καρπός της πρώτης απόπειρας είναι το EP με τον τίτλο παρμένο από το ποίημα της Emily Dickinson, “Hope”.

Η Lynsey, πέρα από τη θέση πίσω από το μικρόφωνο, οδηγεί με τα keyboards τις συνθέσεις και συνοδεύεται από τον μπασίστα Jonny Knight, που ενισχύει κι αυτός παράλληλα τα θέματα των πλήκτρων, και τον ντράμερ Matt Harrison.

Με μια ενιαία αίσθηση έξι συνθέσεων, τεσσάρων τραγουδιών και δυο σύντομων περασμάτων, του “Hope” που μας εισάγει στο EP, και του ομότιτλου κάπου στο μέσο του, το τρίο από το Liverpool μοιάζει να έχει χαράξει από καιρό το στόχο του και τις αντίστοιχες διαθέσεις. Με δεδομένη την ιδιαιτερότητα του ήχου, που οδηγείται από τα θέματα του πιάνου και των πλήκτρων, τα τραγούδια τους παρουσιάζονται να υποκαθιστούν την απουσία της κιθάρας, με θέματα αλλά και «ριφ» να ενσαρκώνονται από τα πλήκτρα. Ένα ολοζώντανο και πολύ ενδιαφέρον rhythm section συνοδεύει και ενισχύει το συνολικό ήχο, που στις στιγμές των κορυφώσεων των τραγουδιών δίνει την όμορφη και αρμονική εντύπωση μιας μικρής ορχήστρας. Ταυτόχρονα, με την έντεχνη, νεοκλασική prog rock αισθητική, συνυπάρχει και μια indie pop ευκολία που οφείλεται κυρίως στην ελκυστική φωνή της Lynsey. Η μουσική τους είναι μελωδική και ευαίσθητη με παροδικές εντάσεις και αγωνίες, αλλά και υπέροχα φωτεινά αποσπάσματα κορυφώσεων.

Αν και σε ολόκληρη διάρκεια του EP, η συνθετική συνέπεια και η ομοιομορφία των διαθέσεων σε κερδίζουν και αποκαλύπτουν μια σεβαστή ωριμότητα, το παιχνίδι κερδίζεται οριστικά στην κλιμακωτή κορύφωση του “The Baptism” και αμέσως μετά στο πιο ατμοσφαιρικό και βαθύ “The Downpour” που οδηγείται εκπληκτικά από το παχύ, επαρκές χρώμα της φωνής της Lynsey. Το “Deliverance” που συμπληρώνει το μενού σαν bonus track, αποκλίνει αισθητά του γενικού κλίματος, όντας πιο ανάλαφρο και παιχνιδιάρικο, και σίγουρα θα εντυπωσιάσει εύκολα τους περισσότερο τεχνοκράτες ακροατές.

Δεν είναι τελικά περίεργο που οι “Exploring Birdsong” έχουν ήδη τραβήξει την προσοχή του ανάλογου μουσικού τύπου της χώρας τους (και δεν μιλάμε για τους ευκολότερους και προθυμότερους υποστηριχτές νέων μουσικών), και έχουν ήδη δυο υποψηφιότητες για τα Progressive Music Awards του 2019. Σεβόμενος το δελτίο τύπου της Long Branch Records που κυκλοφορεί το EP τους, και θέλοντας να δυναμώσουν οι συντεταγμένες της μουσικής τους, θα συμπληρώσω πως υπάρχουν σε αυτή στοιχεία και εντυπώσεις από ονόματα όπως Steven Wilson, Rush, Kate Bush, Sleep Token και Agent Fresco.

Κι αν αυτό είναι απλά ένα ξεκίνημα, δεν βλέπω την ώρα για τη συνέχεια.

Exploring Birdsong – The River

698

Avatar photo
About Γιώργος Γεωργίου 540 Articles
Συνηθίζουν να λένε, «δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι»… Αν μπορούσε λοιπόν να ιδρύσει το δικό του “Cabaret Voltaire”, στους τοίχους του θα είχε κορνίζες με φωτογραφίες του Τάκη Τλούπα και πίνακες των David Bomberg και Edward Hopper. Πάνω στο πατάρι θα είχε τις δύσκολες περιπτώσεις, αυτούς που αν τελικά μάλωναν μεταξύ τους, θα έπρεπε να γίνει σε απομόνωση. Σε ειδικό “triryche design” τραπεζάκι ο Tate με τον De Garmo, και ακριβώς απέναντι σε ευρύχωρο καναπέ ο Fish με τον Steve Hogarth. Μοναχικό τραπέζι με κηροπήγιο και θέα από μικρό παράθυρο στην ομίχλη της πίσω αυλής ο Simon Jones. Φθαρμένο ημίψηλο σκαμπό και μίνι μπαρ δίπλα του για τον Nick Cave. Σκαλιστή πολυθρόνα για τον Ronnie James Dio, και κάθισμα VIP από το Villa Park για τον μουστάκια άρχοντα των ριφ. Φουτουριστικό κουπέ για τρεις σεβάσμιους κυρίους από τον Καναδά, μην τον ρωτήσεις ποιους. Κάτω σε περίοπτη θέση στο μπαρ, τον μορφονιό Joakim Larsson, για να τραβά τις ωραίες γυναίκες, και δίπλα του τον Jim Matheos να τον συμμαζεύει με την ψυχραιμία του όταν χρειάζεται. Σε ένα μικρό τραπέζι στην πιο σκοτεινή γωνιά, η περίεργη παρέα του David Sylvian, του Neil Hannon και του Paddy McAloon. Όταν κάθονται στο μπαρ και οι νεότεροι Einar Solberg, Daniel Tompkins και Daniel Estrin, η χημεία είναι πια ιδανική. Καθόλου άσχημα κι απόψε…