Για είδη των οποίων οι οπαδοί συχνά περηφανεύονται για το σκότος που κουβαλάνε και το πόσο ψαγμένα είναι, το doom και black metal κατά τα άλλα είναι πηγμένα από μπάντες τύπου “κοίτα πόσα ναρκωτικά παίρνω” και “βρίζω τον Χριστό και τους εβραίους επειδή είμαι τόσο edgy”. Είναι λοιπόν απίστευτα αναζωογονητικό όταν μέσα στον συρφετό ξεχωρίζουν μπάντες όπως οι מזמור (Mizmor) οι οποίοι κάνουν ότι κάνουν επειδή το έχουν ανάγκη να ξεράσουν τα σωθικά τους και από αυτό πηγάζει πραγματική ακρότητα και συναίσθημα.
Πνευματικό παιδί του A.L.N. από το Oregon, οι Mizmor παντρεύουν το μαυρομέταλλο, το doom και το drone σαν μέσο κάθαρσης του δημιουργού τους, ο οποίος ψάχνει να βρει νόημα και να αντιμετωπίσει τη ζωή έχοντας χάσει την κολώνα που τον στήριζε, την πίστη του. Μεγαλωμένος σαν πιστός ευαγγελιστής χριστιανός, η μουσική των Mizmor καταγράφει την προσωπική του απώλεια, με τον πρώτο και ομώνυμο δίσκο να είναι ύμνοι σε ένα θεό στον οποίο ο A.L.N. πλέον χάνει την πίστη του και παρακαλεί για απάντηση, και το αριστουργηματικό “Yodh” του 2016 να είναι θρήνος και οργή ταυτόχρονα για την τελειωτική πλέον απώλεια του νοήματος με το οποίο ζούσε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του.
Το “Cairn” δε, είναι εδώ που πλέον λέει “δε γαμιέστε” και αποφασίζει να προχωρήσει, με το δεύτερο κομμάτι του δίσκου “Cairn to God” να χτίζει τον πέτρινο τύμβο (cairn) του θεού και με το τρίτο, “Cairn to Suicide”, να χτίζει τον πέτρινο τύμβο στην ιδέα της αυτοκτονίας την οποία παρά τον πόνο του απορρίπτει λέγοντας “ sat at the table of suicide, was served the ashen bread, starvation spread on silver platter, I decided on hunger instead,”. Παράλληλα το “Desert of Absurdity” που ανοίγει τον δίσκο παραπέμπει ανοικτά στο Μύθο του Σίσυφου του Camus, ένα βιβλίο που αντικατοπτρίζει τη νέα ζωή του δημιουργού ενώ το τέταρτο και τελευταίο κομμάτι “The Narrowing Way” δείχνει τον A.L.N. να προχωράει αποφασισμένος και να αγκαλιάζει την ομορφιά του παραλογισμού.
Βαρύ σαν θεματολογία και εξίσου βαριά είναι η μουσική, με τα σκληρά φωνητικά να αντικατοπτρίζουν στο έπακρο την συναισθηματική φόρτιση και το ισοπεδωτικό, αργόσυρτο doom και sludge να εναλλάσσεται με ξεσπάσματα οργισμένων black τρέμολο και ακουστικά σημεία να ενώνουν τις εναλλαγές δίνοντας στον ακροατή χρόνο να αναπνεύσει μεταξύ των επιθέσεων, και πιστέψτε με, με το μικρότερο κομμάτι να είναι διάρκειας 10 λεπτών (παρά μερικά δευτερόλεπτα) αυτά τα διαλείμματα βοηθάνε. Η παραγωγή δε είναι πιο φροντισμένη από ποτέ και το εξώφυλλο αριστουργηματικό, με καλλιτέχνη πάλι τον (dun dun dun) Mariusz Lewandowski, ο οποίος μάλλον έχει βάλει κάποιο στοίχημα με τον εαυτό του να γεμίσει με όσα περισσότερα εξώφυλλα του γίνεται τις λίστες με τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς.
Αν το “Cairn” είναι η καλύτερη δουλεία τους, δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί κάποιος να το πει αποφασιστικά, πιο γυαλισμένη ναι, αλλά και το πιο ακατέργαστο “Yodh” έχει τη δική του γοητεία, το μόνο σίγουρο είναι πως οι Mizmor έχουνε βγάλει 2 συνεχόμενα καθαρά 10άρια και σαν μουσικός ογκόλιθος έχουν ισοπεδώσει τους πάντες γύρω τους. Αγνοήστε τους με δική σας ευθύνη.
537 
