SOTO: “Origami”

Δεν είναι και το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο να αναφέρεις με λεπτομέρειες το βιογραφικό του 54χρονου πια Jeff Scott Soto. Στην πραγματικότητα έχεις να κάνεις με τριψήφιο αριθμό άλμπουμ με τη φωνή του κυρίου Soto σε αυτά.

Με μια καριέρα που έχει ήδη αγγίξει τα 35 χρόνια, και όντας μια από τις πιο χαρισματικές φωνές της γενιάς του, η χροιά του Πορτορικανού ερμηνευτή συνεχίζει να διατηρεί το μεγαλύτερο μέρος της αξίας του. Είναι βέβαια κοινό μυστικό πως για τους περισσότερους που έχουν βιώσει τη διαδρομή από την αρχή, οι βασικότερες επιστροφές στη φωνή του Soto έχουν να κάνουν συνήθως με τα άλμπουμ των Malmsteen και Talisman, και όχι αδικαιολόγητα.

Επειδή όμως η ζωή συνεχίζεται, και πέρα από τη μεγάλη αίσθηση που έκανε ο βετεράνος frontman με την πρόσφατη δουλειά των Sons Of Apollo, δεν μοιάζει να υπάρχει κούραση και ανάγκη ανάπαυλας γι’  αυτόν, έχουμε το τρίτο άλμπουμ των SOTO.

Με μια σύγχρονη απόδοση του μελωδικού hard rock που έχει υπηρετήσει και γνωρίζει τόσο καλά, ο Soto με τη μπάντα του δεν διστάζει να δυναμώσει τις εντάσεις και να ανεβάσει ταχύτητες σε κάποια τραγούδια, με τη βοήθεια των μουσικών που είναι όλοι τους εντυπωσιακοί σαν εκτελεστές, με πρωταγωνιστές τον Tony Dickinson στο μπάσο, και τον Jorge Salan στις κιθάρες. Τιμώντας τη μνήμη του αδικοχαμένου David Z. έχουν διατηρηθεί οι δικές του μπασογραμμές σε δυο τραγούδια που είχε προλάβει να ηχογραφήσει, το “Detonate”, και τη διασκευή έκπληξη στο “Give In To Me”του Michael Jackson, που αποτελεί μια ιδιαίτερη στιγμή στο άλμπουμ.

Η αλήθεια είναι πως το “Origami” ξεκινά εξαιρετικά με το χαρακτηριστικότατο “HyperMania”, που μετά την ηλεκτρονική εισαγωγή, μετατρέπεται γρήγορα σε ένα εθιστικό hard rock single, ενώ και το ομότιτλο που το διαδέχεται, συνεχίζει με την ίδια ποιότητα. Συνολικά όμως, υπάρχουν αυξομειώσεις στο ενδιαφέρον που δεν γίνονται ιδιαίτερα αισθητές κυρίως λόγω της ζωντάνιας της μπάντας και της φρεσκάδας στην απόδοση των τραγουδιών. Στα highlights, αναμφισβήτητα το υπέροχο “Torn”, με αυτή την εσωτερικότητα και ευαισθησία που κάνουν τη φωνή του Soto να απογειώνεται από τη σιγουριά του υλικού, το μελωδικό και με ενδιαφέρουσα εξέλιξη ιδιαίτερα στο μέσο του“BeLie”, και το καλογραμμένο “Vanity Lane”, με όμορφα γυρίσματα στις φωνητικές μελωδίες που μεταφέρουν συνέχεια το τραγούδι. Επίσης, με δεδομένη την funky παράδοση του Soto, μόνο πόντους προσθέτει στο “Afterglow” το ρυθμικό μέρος των πνευστών με το break στο μέσο του.

Κάνοντας ταμείο στο φινάλε του “Origami”, μάλλον παραμένουμε στη γνώριμη ενδιάμεση κατάσταση που μας αφήνει συνήθως τις περισσότερες φορές τα τελευταία χρόνια, ενός μέσου σεβασμού που τον προωθεί η αξιοπρέπεια της δουλειάς του, χωρίς όμως να νιώσουμε πως κατάφερε να μας ταρακουνήσει. Όσο οι ταγμένοι οπαδοί του σίγουρα θα σκάψουν περισσότερο και η επανάληψη θα τους φέρει πιο κοντά στο υλικό, θα περιμένουμε να μας πείσει πως πέρα από τη χρήση της μοναδικής φωνής του, δεν προσθέτει απλά, έστω και έγκριτα, νέα κεφάλαια στο βιογραφικό του.

487

Avatar photo
About Γιώργος Γεωργίου 540 Articles
Συνηθίζουν να λένε, «δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι»… Αν μπορούσε λοιπόν να ιδρύσει το δικό του “Cabaret Voltaire”, στους τοίχους του θα είχε κορνίζες με φωτογραφίες του Τάκη Τλούπα και πίνακες των David Bomberg και Edward Hopper. Πάνω στο πατάρι θα είχε τις δύσκολες περιπτώσεις, αυτούς που αν τελικά μάλωναν μεταξύ τους, θα έπρεπε να γίνει σε απομόνωση. Σε ειδικό “triryche design” τραπεζάκι ο Tate με τον De Garmo, και ακριβώς απέναντι σε ευρύχωρο καναπέ ο Fish με τον Steve Hogarth. Μοναχικό τραπέζι με κηροπήγιο και θέα από μικρό παράθυρο στην ομίχλη της πίσω αυλής ο Simon Jones. Φθαρμένο ημίψηλο σκαμπό και μίνι μπαρ δίπλα του για τον Nick Cave. Σκαλιστή πολυθρόνα για τον Ronnie James Dio, και κάθισμα VIP από το Villa Park για τον μουστάκια άρχοντα των ριφ. Φουτουριστικό κουπέ για τρεις σεβάσμιους κυρίους από τον Καναδά, μην τον ρωτήσεις ποιους. Κάτω σε περίοπτη θέση στο μπαρ, τον μορφονιό Joakim Larsson, για να τραβά τις ωραίες γυναίκες, και δίπλα του τον Jim Matheos να τον συμμαζεύει με την ψυχραιμία του όταν χρειάζεται. Σε ένα μικρό τραπέζι στην πιο σκοτεινή γωνιά, η περίεργη παρέα του David Sylvian, του Neil Hannon και του Paddy McAloon. Όταν κάθονται στο μπαρ και οι νεότεροι Einar Solberg, Daniel Tompkins και Daniel Estrin, η χημεία είναι πια ιδανική. Καθόλου άσχημα κι απόψε…