N’ TRIBE: “Root ‘n’ Branch”

Την άνοιξη του 2018 η δισκογραφική εταιρία NorthPoint Productions, ζήτησε από τρία μέλη των Royal Hunt, τον ιδρυτή κημπορντίστα/κιθαρίστα Andre Andersen, τον κιθαρίστα Jonas Larsen, και τον τραγουδιστή του γκρουπ στην περίοδο 1989-1994, Henrik Brockmann, να συμπράξουν για την ηχογράφηση ενός αυθεντικού, ακυκλοφόρητου τραγουδιού από το ντεμπούτο τους, με την ευκαιρία της επανακυκλοφορίας του.

Η χημεία μεταξύ τους, που επανενεργοποιήθηκε άμεσα και έντονα, καθώς και η απόλαυση της διαδικασίας,  έφεραν την ιδέα της δημιουργίας των N’ Tribe, μιας ουσιαστικά σύντομης γραφής του “Nordic Tribe”.

Η επιδίωξη και φιλοσοφία των τριών μουσικών είναι να συμφιλιώσουν στη δουλειά τους την αύρα και το αίσθημα του κλασικού rock των 70’s στη σύγχρονη εποχή, με σημερινό ήχο. Με στόχο να κάνουν άμεσα αίσθηση, και έχοντας τη συνδρομή πολύπειρων σκανδιναβών μουσικών, ανοίγουν λογαριασμό με το κοινό προσφέροντας ένα EP με τέσσερα τραγούδια, που αποτελεί και το ορεκτικό για τη συνέχεια.

Τρεις νέες δικές τους συνθέσεις, αρχικά, σχηματοποιούν το πεδίο δράσης τους, που εμφανώς στηρίζεται σε πρώτης κλάσης άμεσες μελωδικές γραμμές στα φωνητικά, που μεταφέρονται παράλληλα από όμορφα, πιασάρικα ρυθμικά θέματα με την κιθάρα και τα πλήκτρα να αλληλεπιδρούν. Είναι ολοφάνερη η ικανότητα των εθιστικών θεμάτων και η σωστή διαδοχή. Στο εναρκτήριο “Staring Down The Barrel” που αρχίζει αφήνοντας το ρυθμό να σέρνει τις εντυπώσεις σε ένα street attitude με απόχρωση southern rock, οι όμορφες διαδοχικές μεταστροφές φέρνουν πιο μελωδικές διαθέσεις και χρώματα, εμπλουτίζοντας μια διαδρομή που παραμένει διαρκώς χαρακτηριστική.

Το “Down on my Knees”είναι πιθανά και το τραγούδι που θα πάρει ευκολότερα όμηρους τους ακροατές, με τα συστατικά του να συμπληρώνουν ιδανικά μια υπέροχη σύνθεση: οι στιγμιαίες φλαμένγκο υποψίες, η εθιστική ταξιδιάρικη προωθητική μελωδία του, η ευαισθησία των φωνητικών γραμμών, η κρουστή, επιτακτική συνοδεία στο σόλο, όλα συνεργάζονται και σε ρίχνουν σε μια επαναληπτική, ηχητική παγίδα.

Τα χαρίσματα της σύμπραξης των μουσικών που έχουν ήδη σχηματοποιηθεί, συνεχίζουν να στήνουν άλλο ένα τραγούδι που στοχεύει άμεσα στη μνήμη, και το “What Goes Around Comes Around”, δεν έχει μόνο ρεφρέν που θα σου γίνει αυτοκόλλητο, αλλά και το παιχνίδι του ρυθμού θα σε ξαναφέρει εύκολα κοντά του.

Η πιστοποίηση της επιδίωξης της σύνδεσης με το παρελθόν, μέσα από ένα φρέσκο ήχο, έρχεται με μια απόδοση του κλασικού “Paint It Black”, ντυμένου με το δικό τους κοστούμι, που κλείνει εύστοχα αυτό το πετυχημένο ορεκτικό.

Οι N’ Tribe έχουν ρίξει το δόλωμα και, πέρα από τους φίλους των Royal Hunt που θα δοκιμάσουν και θα μείνουν, όσοι έχουν στα ψηλότερα ράφια προτίμησης το όμορφα και λεπτομερώς κεντημένο μελωδικό hard rock, που έχει και τη στόφα του κλασικού, ανοίγουν ένα νέο κεφάλαιο στις επιλογές τους.

N’TRIBE – Staring Down the Barrel

658

Avatar photo
About Γιώργος Γεωργίου 540 Articles
Συνηθίζουν να λένε, «δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι»… Αν μπορούσε λοιπόν να ιδρύσει το δικό του “Cabaret Voltaire”, στους τοίχους του θα είχε κορνίζες με φωτογραφίες του Τάκη Τλούπα και πίνακες των David Bomberg και Edward Hopper. Πάνω στο πατάρι θα είχε τις δύσκολες περιπτώσεις, αυτούς που αν τελικά μάλωναν μεταξύ τους, θα έπρεπε να γίνει σε απομόνωση. Σε ειδικό “triryche design” τραπεζάκι ο Tate με τον De Garmo, και ακριβώς απέναντι σε ευρύχωρο καναπέ ο Fish με τον Steve Hogarth. Μοναχικό τραπέζι με κηροπήγιο και θέα από μικρό παράθυρο στην ομίχλη της πίσω αυλής ο Simon Jones. Φθαρμένο ημίψηλο σκαμπό και μίνι μπαρ δίπλα του για τον Nick Cave. Σκαλιστή πολυθρόνα για τον Ronnie James Dio, και κάθισμα VIP από το Villa Park για τον μουστάκια άρχοντα των ριφ. Φουτουριστικό κουπέ για τρεις σεβάσμιους κυρίους από τον Καναδά, μην τον ρωτήσεις ποιους. Κάτω σε περίοπτη θέση στο μπαρ, τον μορφονιό Joakim Larsson, για να τραβά τις ωραίες γυναίκες, και δίπλα του τον Jim Matheos να τον συμμαζεύει με την ψυχραιμία του όταν χρειάζεται. Σε ένα μικρό τραπέζι στην πιο σκοτεινή γωνιά, η περίεργη παρέα του David Sylvian, του Neil Hannon και του Paddy McAloon. Όταν κάθονται στο μπαρ και οι νεότεροι Einar Solberg, Daniel Tompkins και Daniel Estrin, η χημεία είναι πια ιδανική. Καθόλου άσχημα κι απόψε…