Τα έντονα συναισθήματα της ζωής μας, πάντοτε αποτελούσαν εφαλτήριο για δημιουργία, είτε με την συγγραφή ενός βιβλίου ή με την πραγματοποίηση ενός μουσικού κομματιού. Έτσι και η Solveig Matthildur, με την αγάπη που έτρεφε για την “do it yourself” σκηνή και μέσα από την συνεργασία που είχε με το goth-wave trio της Kaelan Mikla, κατόρθωσε να πάρει εκείνα τα στοιχεία που της έλειπαν, ώστε να μπορέσει να αποδώσει το προσωπικό της όραμα.
Το “Constantly In Love”, είναι εκείνο το album που κατορθώνει να “παντρέψει” όλες τις επιρροές, τα κοινά σημεία από Zola Jesus, μαζί με τους “ξεχασμένους” δίσκους από Portishead και Massive Attack, αφήνοντας την επιβλητική φωνή της τραγουδίστριας να ακροβατεί σε trip-hop ήχους και ηλεκτρονικές downtempo συνθέσεις. Φυσικά, όλα τα παραπάνω έχουν μία “ελαφριά” πινελιά από post-punk αισθητική, κυρίως από τους Γάλλους Hante, αλλά και τους Velvet Underground (της πρώιμης περιόδου).
Ο κόσμος που “χτίζει” η Solveig Matthildur, δημιουργεί ένα σύννεφο από deep reverb και απόμακρα beats και τα synth ολοκληρώνουν την ηχητική “απόγνωση”, σε υποβάλλουν σε προβληματισμό, όπου, χωρίς εξηγήσεις, αποδέχεσαι τον πόνο και την συνεχή απόγνωση.
Το “Constantly In Love”, είναι η “προσωπική λύτρωση” της Solveig Matthildur, αφού αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα. Η ατμόσφαιρα χτίζεται λίγο λίγο και το “ποιητικό τζαμάρισμα”, δίνει το βάθος και την ομορφιά, μιας δημιουργίας που σου “παίρνει την ανάσα”. Γίνεσαι μάρτυρας, στην αποκάλυψη του εσωτερικού σου κόσμου. Άλλωστε ο πόνος, είναι ένα φαρμάκι που μπορείς να το πιεις μέχρι τέλους.
Οι υποτονικοί και συνάμα “υπνωτικοί” ρυθμοί, έχουν σκοπό να δώσουν έμφαση στην μελωδία και το σκοτάδι, που γαληνεύει και σε τυλίγει σε ένα cold-wave “χορό”, που υμνεί την αγάπη και την “απώλεια” του χωρισμού. Οι κιθάρες σιγοντάρουν την θρηνητική φωνή της Solveig Matthildur και το “στακάτο” beat χτίζει μία ιστορία αγάπης, με εικόνες “ωμής φθοράς”, ένα τριαντάφυλλο που δεν θα ανθίσει πότε.
Τα τραγούδια του album, είναι αριστοτεχνικά τοποθετημένα ώστε να υποστηρίξουν αυτήν την προσμονή για το ανεκπλήρωτο, σίγουρα όμως αυτά που ξεχωρίζουν είναι τα “My Desperation”, “Μy Father Taught Me How To Cry”, “Dystopian Boy” και το εξαιρετικό “The End”, με την μελαγχολικά, νοσταλγική διάθεσή του.
Συνοψίζοντας, μιλάμε για δίσκο που στον χώρο του cold-wave, θα προκαλέσει αίσθηση και είμαι σίγουρος ότι οι φίλοι του συγκεκριμένου ιδιώματος, θα το έχουν “τσεκάρει” κατάλληλα. Συνιστάται, κυρίως για μοναχικές, βραδινές ακροάσεις, που δεν θα απογοητεύσουν κανέναν. Άλλωστε έρχεται από την Ισλανδία με αγάπη!
https://www.facebook.com/solveigmatthildur/?hc_location=group
1001 
