CRYPT TRIP: “Haze County”

Μου φαίνεται πως το σύντομο εισαγωγικό “Forward”, ακούγεται όπως ακριβώς είναι σήμερα τα τρία παιδιά από το Dallas του Texas, που απαρτίζουν τους Crypt Trip, φωτεινό, θετικό, παιχνιδιάρικο, με την αύρα της εξοχής και την γρήγορη επιλογή του ταξιδιού.

Με την εντύπωση μιας ευπρόσδεκτης δέσμης φωτός πάνω σε λιβάδι, που γρήγορα πετά ξανά μακριά, ανοίγουν οι Τεξανοί τη νέα τους μουσική στάση. Το 2013, ο τραγουδιστής/κιθαρίστας Ryan Lee μαζί με τον μπασίστα Sam Bryant, έπαιξαν τα πρώτα ακόρντα της ιστορίας τους και σύντομα ο ντράμερ Cameron Martin κλείδωσε τη σύνθεση.

Το ομότιτλο album τους, του 2014, ήταν ένα “φαζαριστό” heavy rock ντεμπούτο με φιλτραρισμένα φωνητικά και ακουμπούσε φανερά στο stoner/doom ιδίωμα, με ψυχεδελικές πινελιές. Περίπου τέσσερα χρόνια αργότερα, στο “Rootstock” του 2018, οι διαθέσεις έχουν εμφανώς αλλάξει, με τις blues/hard επιδράσεις να εναλλάσσονται με classic rock διαδρομές. Οι ανιχνευτές της Heavy Psych Sounds δελεάστηκαν αρκούντως, και το “Haze County”, τους βρίσκει να ανοίγουν νέο κεφάλαιο στην πορεία τους.

Με εννέα συνολικά τραγούδια-τα δυο σύντομα οργανικά-οι Crypt Trip παρουσιάζονται ικανοί να διεκδικήσουν το δικό τους vintage ακρωτήρι στην αρένα της αναβίωσης και δεν πρόκειται να αφήσουν ασυγκίνητους, εύκολα, τύπους που αγαπούν τους Graveyard ή τους Kadavar. Χορηγός της απόπειρας αυτής είναι πρώτα από όλα η παραγωγή, που έγινε ολοκληρωτικά με τη χρήση υψηλής ποιότητας αναλογικών μηχανημάτων. Η ευκρίνεια, ο διαχωρισμός και η ζωντάνια του τελικού αποτελέσματος κολακεύουν το πρόσφατο “χαρμάνι” των Τεξανών.

Το 70’s hard rock τους, εμπλουτίζεται με folk rock ενέσεις που ανακαλούν το ύφος των The Byrds, αλλά και μία δυνατή δόση south rock. Πολλά από τα τραγούδια τους αναπτύσσονται οργανικά, αλλά με σφιχτοδεμένη τακτική και όχι με αίσθηση “τζαμαρίσματος”, με μία μικρή εξαίρεση στο τελευταίο “Gotta Get Away”. Ο εξέχων καλεσμένος Geoff Queen στην pedal steel κιθάρα, δίνει το δικό του χρώμα στη συνολική εντύπωση. Το “Wordshot” είναι εύκολα μάλλον το πιο συγκεντρωτικό τους τραγούδι, που αντιπροσωπεύει όλα αυτά που τους χαρακτηρίζουν σήμερα, και ταυτόχρονα ένα όμορφο ηχητικό δόλωμα.

Με την εξερεύνηση της πολυπλοκότητας του χώρου και του χρόνου ως την επιστροφή στην ίδια τη γη από όπου είμαστε φτιαγμένοι, οι Crypt Trip εκφράζουν τη στιχουργική τους αναζήτηση με ένα album, που σίγουρα βιώνεται πιο έντονα σε έναν έρημο αυτοκινητόδρομο και έναν φωτεινό ορίζοντα εξοχής.

Οι φίλοι του ήχου οφείλουν να το ακούσουν, κι αν μπορούν, μακριά από αστικό περιβάλλον. Πολύ πιθανό άλλωστε, ν’ ακούσουμε συχνά γι’ αυτούς στο μέλλον.

https://www.facebook.com/CryptTrip/



515

Avatar photo
About Γιώργος Γεωργίου 540 Articles
Συνηθίζουν να λένε, «δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι»… Αν μπορούσε λοιπόν να ιδρύσει το δικό του “Cabaret Voltaire”, στους τοίχους του θα είχε κορνίζες με φωτογραφίες του Τάκη Τλούπα και πίνακες των David Bomberg και Edward Hopper. Πάνω στο πατάρι θα είχε τις δύσκολες περιπτώσεις, αυτούς που αν τελικά μάλωναν μεταξύ τους, θα έπρεπε να γίνει σε απομόνωση. Σε ειδικό “triryche design” τραπεζάκι ο Tate με τον De Garmo, και ακριβώς απέναντι σε ευρύχωρο καναπέ ο Fish με τον Steve Hogarth. Μοναχικό τραπέζι με κηροπήγιο και θέα από μικρό παράθυρο στην ομίχλη της πίσω αυλής ο Simon Jones. Φθαρμένο ημίψηλο σκαμπό και μίνι μπαρ δίπλα του για τον Nick Cave. Σκαλιστή πολυθρόνα για τον Ronnie James Dio, και κάθισμα VIP από το Villa Park για τον μουστάκια άρχοντα των ριφ. Φουτουριστικό κουπέ για τρεις σεβάσμιους κυρίους από τον Καναδά, μην τον ρωτήσεις ποιους. Κάτω σε περίοπτη θέση στο μπαρ, τον μορφονιό Joakim Larsson, για να τραβά τις ωραίες γυναίκες, και δίπλα του τον Jim Matheos να τον συμμαζεύει με την ψυχραιμία του όταν χρειάζεται. Σε ένα μικρό τραπέζι στην πιο σκοτεινή γωνιά, η περίεργη παρέα του David Sylvian, του Neil Hannon και του Paddy McAloon. Όταν κάθονται στο μπαρ και οι νεότεροι Einar Solberg, Daniel Tompkins και Daniel Estrin, η χημεία είναι πια ιδανική. Καθόλου άσχημα κι απόψε…