Από τις μπάντες που απέκτησαν μια cult υπόσταση κατά την “χρυσή” εποχή του ελληνικού metal, που την εστιάζω από τα mid ’90s μέχρι και τα mid ’00s, οι Elysian Fields είδαν το όνομά τους να μεγαλώνει όταν ξαφνικά σίγησαν πάνω στο peak τη δημιουργικότητάς τους, μετά το “Suffering G.O.D. Almighty” του 2005.
Ο χρόνος κύλησε και η επαναφορά τους έγινε σχετικά “αθόρυβα” (ok, ζούμε και σε εποχές πλέον υπερκορεσμού και υπερπροσφοράς), με το νέο, πέμπτο album “New World Misanthropia”. Μια επιστροφή αξιοπρεπέστατη που δικαιολογείται απόλυτα.
Πρόκειται για ένα πλουραλιστικό μελωδικό black δημιούργημα. Μουσική συμφωνικού background που κάλλιστα θα μπορούσες να συναντήσεις στις μεγαλεπίβολες ’50s και ’60s χριστιανικές κινηματογραφικές παραγωγές που βλέπει η Ελλάδα τη Μεγάλη Εβδομάδα, ένα σύνολο κλασσικίζουσας black metal τέχνης που αποδίδεται με επαγγελματισμό και δικαιολογεί εν μέρει την τόσο μεγάλη καθυστέρηση για την επανεμφάνισή τους. Ένα φιλόδοξο εγχείρημα, με πανσπερμία καλαίσθητων όσο και ευφάνταστων λεπτομερειών (οι ενορχηστρώσεις αποδεικνύουν βαθιά γνώση του αντικειμένου από τους συντελεστές), μια ολοκληρωμένη εννιαλογία για “θέατρο και κινηματογράφο”.
Το black metal των The Elysian Fields θα το χαρακτήριζα σκληρό και βάναυσο, στα όρια του post black (αισθητικώς, η “λαμαρινιά” στις κιθάρες είναι ελαχιστοποιημένη). Απουσιάζουν (ή έστω είναι πολύ λίγες) οι “όμορφες” μουσικές φράσεις καθώς η μελωδικότητα μεταφέρεται με εντελώς σκοτεινό, ψευδοprog τεχνικά τρόπο (εννοώ ότι δεν θα ακούσεις κάποιον ορυμαγδό από riffs και solos που θα σε κάνει να μη θυμάσαι τίποτα μετά από λίγο, κάθε κομμάτι έχει το δικό του, “αυτοτελές” riffing που το στιγματίζει), έντεχνα δυσαρμονικό αλλά όχι με φλύαρες τάσεις προς χάριν διαφοροποιήσεως και μόνο. Η ροή του album είναι ανεμπόδιστη, απεικονίζοντας ουσιαστικά με “κινηματογραφικό” τρόπο τις συνθέσεις, με “αποπνικτικές”, thriller πολυφωνικές ατμόσφαιρες, με άριστη χρήση των synths που τις δημιουργούν.
Από την πλευρά του καθαρά metal χαρακτήρα, το “New World Misanthropia” ηχεί βαρύτατο και ογκώδες και σε κανένα σημείο δεν θα νιώσει ο ακροατής να καπελώνεται ο ήχος από τις κλασσικές επιρροές. Αντιθέτως, οι δύο φύσεις συνυπάρχουν σε απόλυτα ίση κατανομή, εξυπηρετώντας η καθεμία το δικό της ρόλο μέσα στο αριστουργηματικό programmed ηχητικό σύμπλεγμα.
Η απόδοση του Michael στις κιθάρες είναι πολύ καλή, με πολύ τεχνικό ύφος αλλά όχι στα όρια του να χάνεις τη μπάλα και ο Bill φωνητικώς ακούγεται πολύ σκληρός, σε βορβορώδη πλαίσια, απόλυτα εναρμονισμένος με το μουσικό ποιόν του δίσκου.
Τα highlight του album θα έλεγα ότι είναι κυρίως συνθετικά (όχι ότι υστερούν τα εκτελεστικά). Και εννοώ τις θαυμάσιες ενορχηστρώσεις και τις εξαιρετικές θεατρικότροπες κλασσικίζουσες γέφυρες που οδηγούν σε blast ξεσπάσματα και δημιουργούν αυτόνομες θεματικές ενότητες μέσα στα ίδια τα τραγούδια, με λεπτεπίλεπτα layers από piano και έγχορδα ορχήστρας.
Από την άλλη (και αυτό είναι “λόξα” του γράφοντος και δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση μομφή) θα το ήθελα λίιιγο πιο γρήγορο, μιας και σε κομμάτια όπως το “Phyres I Breathe”, το “Deceiving the Children of Men”, το “Slain Upon the Earth” και το “Grandiosity” (τουλάχιστον κατά τον απολαυστικό επίλογό του) η μπάντα φανερώνει ένγκαυλες speed αρετές – “δυναμιτάκια” μέσα στον “κοινό”, συνολικά και επί τοις ουσίας, ρυθμικό χωρόχρονο του album. Στον οποίον ο ακροατής μεταφέρεται εννοιολογικά σε επικά / συμφωνικά ηχοτόπια μέσω των mid / low ταχυτήτων και αμιγώς doom / death πλαισίου “Chaoskrator”, “The Clavis Magna Doctrine”, “Wolves Among Innocence” και του Emperor-ικού θα έλεγα “World Misanthropia”, κομμάτια στα οποία κυριαρχούν οι ανατολίτικες μελωδίες (οι οποίες φυσικά συνδέονται με το γενικότερο στιχουργικό concept του σχήματος το οποίο από πάντα εξερευνούσε το μυθολογικό / πνευματικό υπόβαθρο των λαών της Μέσης Ανατολής).
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι το “New World Misanthropia” είναι το αντικατοπτρικό είδωλο των Therion με όλα τα στοιχεία να είναι ανεστραμμένα στο αρνητικό τεταρτημόριο. Καθόλου χαριτωμένο υλικό στο βαθμό του “αντισυμβατικού”, σίγουρα δεν ενδείκνυται για ανέμελες ψυχαγωγικές ακροάσεις γιατί δημιουργεί ταχυπαλμίες “άγχους” πληρώντας απόλυτα τον όρο “black” στο metal τους. Εύχομαι κάποτε να υποστηριχθεί αυτή η προσπάθεια ώστε να παρουσιαστεί ζωντανά με φυσικά όργανα. Δύσκολο εγχείρημα αλλά πιστεύω ότι οι The Elysian Fields το δικαιούνται με το σπαθί τους. Πολύ καλό album και συγχαρητήρια για την “ανάσταση”.
https://www.facebook.com/theelysianfieldsgr/
702 
