“Alms, alms for the poor!”, όλ@ το έχουμε ακούσει από ρακένδυτους ζητιάνους σε ταινίες εποχής (και συνήθως η φάση κατέληγε σε κλωτσιές από τη φρουρά της πόλης), και δεν μπόρεσα παρά να σκεφτώ πόσο ταιριαστό όνομα είναι για αυτή την μπάντα.
Όπως οι ζητιάνοι στο παρελθόν αράζανε έξω από πανδοχεία και ζητούσανε ελεημοσύνη και αποφάγια, έτσι και οι Alms ζητάνε ένα καρβέλι ψωμί και λίγη νερωμένη σούπα από το heavy rock/doom κοινό, ότι τους έχει μείνει αφού έχουν ήδη ταΐσει ένα μικρό στρατό από μπάντες στο ίδιο είδος. Όχι, δεν είναι καθόλου κακοί, ακούγονται πολύ ευχάριστα, σαν παιδιά των Wishbone Ash και Deep Purple, και ο συνδυασμός αντρικών και γυναικείων φωνητικών τους δίνει και μια έξτρα πουτανιά, αλλά ρε παιδιά τι σκατά timing είναι αυτό; Άντε τώρα να ξεχωρίσεις μέσα σε ένα πλήθος που δεν λέει να σταματήσει να αυξάνεται και σε μια σκηνή της οποίας οι πρωταγωνιστές έχουν ψιλο-εδραιωθεί και οι περισσότεροι κυνηγάνε τα ψίχουλα από το τραπέζι τους.
Δώστε τους μια ευκαιρία καλού κακού, πιθανότατα να κερδίσουν την ελεημοσύνη σας, αλλά αν από την άλλη αποφασίσετε ότι έχετε μπουχτίσει τι να πω, δεν σας αδικώ κιόλας.
540 
