Σας έχει τύχει ποτέ να ακούσετε ένα δίσκο, να πάθετε πλάκα και ταυτόχρονα να ξέρετε ότι τα 2/3 των ακροατών του είδους στο οποίο ανήκει θα πουν “τι μαλακία είναι αυτή”;
Να σας συστήσω τους Ophidian Forest, το ιδιόρρυθμο transatlantic γκρουπ που αποτελείται από τον Otrebor των Botanist, τον dcrf των θρυλικών Book of Sand (Αμερικάνοι αμφότεροι) και τον Ολλανδό Amalgamoth.
Προφανώς έχουμε να κάνουμε με μαυρομέταλλο, αλλά τον ήχο τους μόνο τυπικό δεν τον λες. Χαοτική παραγωγή, ψυχεδελικά πλήκτρα που σκάνε φλασάκια Hawkwind, κιθάρες και ρυθμοί που εναλλάσσονται μεταξύ του απλοϊκού USBM των Krieg και του μελωδικού και πιασάρικου, σχεδόν rock ήχου των Nachtmystium, πνευστά (στα πλήκτρα φαντάζομαι) Ennio Morricone, banjo και bluegrass σάλτσες καιιιι κάπου εδώ ακούω το “γουάτ δε φακ” και η συνομοταξία “tremolo, σατανάς, κοίτα πόσο evil και brutal είμαι” μας εγκαταλείπει.
Good riddance. Όσοι μείνατε είστε τυχεροί, μπορείτε να απολαύσετε ένα black metal δίσκο ατμοσφαιρικό, ευφάνταστο και που εκπληρώνει την αποστολή που θεωρητικά θα έπρεπε να ακολουθεί το είδος, να αγνοεί τους κανόνες και να ενδιαφέρεται πρωτίστως για το feeling που θα βγάζει το τελικό αποτέλεσμα. Δεν περίμενα και κάτι άλλο γνωρίζοντας το ποιόν 2 εκ των συντελεστών (με τον Ολλανδό δεν έχω ιδέα τι παίζει αλλά θα το ψάξω), μιας και έχουν συνήθεια να τινάζουν τα μαυρομεταλλικά κλισέ στον αέρα και παρόλα αυτά να παραμένουν ξεκάθαρα στα όρια του ιδιώματος, καταδεικνύοντας έτσι πόσο πολύ και πόσο άδικα περιορίζει τον εαυτό της η εν λόγω σκηνή.
Για μένα είναι από τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς, δεν τρέφω ψευδαισθήσεις όμως ότι θα το δω σε πολλές λίστες με top τώρα που κοντεύει και η περίοδος τους. Δεν πειράζει, αυτοί που ενδιαφέρονται για κάτι πιο πικάντικο στα ηχεία τους θα το εκτιμήσουν, κι ας τρώει η πλειοψηφία McDonalds metal.
550 
