“Omnia causa fiunt” (Όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο), έλεγαν οι Λατίνοι (Ρωμαίοι) και δεν είναι μόνο ρήση που ταιριάζει σε “θετικιστές”, αλλά αποτελεί τη φιλοσοφική οδό να δούμε την εξελικτική προοπτική των πραγμάτων.
Κάτω από το παραπάνω πρίσμα οι Ιταλοί EHFAR (συντομογραφία του “Everything Happens For A Reason”), παρουσιάζουν τη ντεμπούτο δουλειά επιχειρώντας να συγκεράσουν το παλιό και το νέο, κάτω από μια επιμελώς κρυμμένη πειραματική άποψη. Αν λάβουμε υπόψη ότι το εν λόγω σχήμα είναι προσωπικό project του Titta Tani, drummer στους Claudio Simonetti’s Goblin (στην παρούσα φάση τον συναντάμε πίσω από το μικρόφωνο), τότε μπορούμε να κατανοήσουμε που οφείλεται η progressive προοπτική τους.
Το “Everything Happens For A Reason”, δεν είναι album μιας – δύο ακροάσεων. Εν αρχή, φαντάζει ως ένα κολάζ πολλών παράταιρων στοιχείων τυχαίως τοποθετημένα σ’ ένα μουσικό καμβά. Progressive metal – rock υπόβαθρο, με alternative – space εκλάμψεις να διανθίζονται από glam στοιχεία των ύστερων 80s κι όλα αυτά δίχως καμία retro διάθεση.
Το τοπίο ξεδιαλύνει όταν ακούσουμε το album των Ιταλών περισσότερες φορές, κατανοώντας ότι πειραματίζονται και επιδιώκουν την αποτύπωση τεχνικών νεωτερισμών σε δημοφιλή – ποικίλα μέτρα και ρυθμούς. Το πιθανότερο είναι το “Everything Happens For A Reason” να μην έχει τρελή εμπορική επιτυχία, αλλά κάλλιστα θα μπορούσε να αποτελέσει σπουδή για τους μουσικούς της επόμενης γενιάς.
Θα μπορούσα να ξεχωρίσω το σκληρό μα “καλογυαλισμένο” “Shout My Name”, που όταν οι τόνοι πέφτουν ο Titta αποδεικνύει με το “καλημέρα” ότι η στροφή που έκανε να καταπιαστεί με τα φωνητικά, έστω και προσωρινά στην καριέρα του, ήταν “σοφή”. Επίσης τα “Once Upon A Time” και “Victims”, τα οποία κινούνται σε πιο alternative pop και post-grunge μονοπάτια μας προκαλούν να πατήσουμε το replay, ενώ το “Master Of Hypocrisy” ρίχνει τους τόνους και διεκδικεί θέση ανάμεσα στις πιο καλοδουλεμένες μπαλάντες που ακούσαμε τελευταία.
Γενικά, ο Titta Tani με μια παρέα εξαιρετικών μουσικών, εμπνευσμένος από τη μακρά πορεία του σε σχήματα που είχαν ως σημείο αναφοράς τους θρυλικούς Goblin, πειραματίζεται, τολμά, δημιουργεί ένα πολύ ευχάριστο στ’ αυτιά μας album και θα μπορούσαμε να πούμε ότι προβοκάρει νεότερους μουσικούς να “κλέψουν” στοιχεία του, ώστε ν’ αποτελέσουν τη μαγιά για το rock της νέας εποχής.
530 
