Καμιά φορά για να σου κάτσει δίσκος είναι θέμα timing, αναρωτιέμαι ας πούμε πως θα άκουγα το βροχερό μαυρομέταλλο των Γερμανών Ultha αν μου ερχότανε το promo πριν κανά δεκαήμερο με τον ήλιο ντάλα και τα θερμόμετρα να στενάζουν.
Ευτυχώς για αυτούς το promo περίμενε λίγο πριν καταλήξει στα χέρια μου και έτσι συνδυάστηκε με πρωτοβρόχια και πρώτα δείγματα ψύχρας (ναι γαμώ!) οπότε η ακρόαση του ήρθε και έδεσε.
Όμως αντιλαμβάνεστε μιλάμε για δίσκο τίγκα φθινοπωρινή μελαγχολία, ίσως όχι αρκετά σπαρακτικό για να χαρακτηριστεί DSBM αλλά με την ατμόσφαιρα πρώτη μούρη βιτρίνα, κομμάτια μεγάλης διάρκειας και σκανδιναβικά riff και blasts να εναλλάσσονται με post σημεία και μικρές περαστικές doom περιπέτειες βγαλμένες από το “Wildhoney”. Με την πρώτη όψη μπορεί να μην φαίνονται τρελά εντυπωσιακοί, αλλά πουθενά δεν φαίνεται ότι σαν μπάντα μετράνε ίσα ίσα 3 χρόνια ύπαρξης, ο ήχος τους είναι άψογα σχηματισμένος και όλο αυτοπεποίθηση, κάτι το οποίο κέρδισε και τους διοργανωτές του περσινού Roadburn οι οποίοι και τους προσκάλεσαν να παρευρεθούν.
Μελαγχολικό και ανέλπιστα βαθύ μαυρομέταλλο λοιπόν, πάνω στην ώρα που καλωσορίζουμε το φθινόπωρο, χωρίς πολλές φανφάρες μεν, αλλά είμαι σίγουρος πως οι λάτρεις του συννεφιασμένου ήχου θα το βρουν τουλάχιστον ενδιαφέρον, ειδικά αν του δώσουν την ευκαιρία μιας δεύτερης ακρόασης πέρα από την αρχική επαφή.
536 
