Η πρώτη μου επαφή με το απόκοσμο «μουσικό τέρας» που ακούει στο όνομα DEADBIRD, ήταν το 2008 με το δεύτερο μόλις album τους “Twilight Ritual” και με είχε συνεπάρει.
Έκτοτε οι sludge/doom metalers από το Arkansas, φρόντισαν να εξαφανιστούν από προσώπου γης και πάνω που ξεπεράστηκαν οι φήμες ότι έχουν περάσει σ’ άλλη διάσταση κι άλλα τέτοια συνωμοσιολογικά, ξαναχτυπούν φέτος το φθινόπωρο με το “III: The Forest Within The Tree”.
Τι άλλαξε στο ύφος τους; Απολύτως τίποτα (!!), κι αυτό είναι το συναρπαστικό! Μας προσφέρουν ατόφια την εμπειρία του πρώιμου sludge, που στερεοποιείται σ’ ένα εκμαγείο black και death καλουπιών και φορμών, με αρκετά μελωδικά (βαριά κι ασήκωτα όμως) περάσματα να προσπαθούν να το εξευγενίσουν την όλη κατάσταση, αλλά επί ματαίω.
Το αποτέλεσμα είναι «αποκρουστικά θελκτικό». Βαριές αργόσυρτες συνθέσεις, με ευδιάκριτη μπασογραμμή, βρώμικες κιθάρες, λιτές ακουστικές στιγμές, εκκωφαντικά τύμπανα και τερατώδη φωνητικά που γδέρνουν μέχρι και το τελευταίο εγκεφαλικό μας κύτταρο. 8 μοναδικές συνθέσεις που έρχονται ως το πλήρωμα του χρόνου για τους σκληροπυρηνικούς του συγκεκριμένου ύφους. Παρά την αγριότητα που ξεχειλίζει τις συνθέσεις τους, γίνεται εύκολα αντιληπτή μια μελαγχολία στο όλο εγχείρημα, η οποία καταλήγει σε μια καμουφλαρισμένη απελευθερωτική – λυτρωτική αίσθηση.
Αναμονή μιας δεκαετίας που άξιζε τον κόπο και είμαι βέβαιος πως πέρα από τα “The Singularity”, “Luciferous Heart” και “Brought Low” που θεωρώ βασικά highlights του album, η συγκεκριμένη δουλειά ακούγεται ενιαία κι απολαυστικά από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Ιδιαίτερη μνεία θα πρέπει να γίνει και στο εξαιρετικό artwork του εξώφυλλου, που για ακόμα μια φορά πλαισιώνει άρτια το όλον έργο.
Σαφώς και είναι τέχνη το να παρουσιάζεις κάτι τόσο «τερατουργηματικό» και να χαίρει άμεσης αποδοχής ή/και ολοκληρωτικής απόρριψης. Οι DEADBIRD κοίμιζαν 10 χρόνια το τέρας της αγανάκτησης, της βδελυρότητας και της αποτρόπαιης οργής τους για να το αποδώσουν τόσο αριστοτεχνικά στο “III: The Forest Within The Tree”.
747 
