Με δύο νέους κιθαρίστες επιστρέφουν οι Ισραηλινοί progsters στο τρίτο τους άλμπουμ : οι Amit Plaschkes και Yoel Genin πλαισιώνουν πια τους παλιούς του γκρουπ, τον αρχηγό Yoav Efron (keyboards), τον εξαιρετικό τραγουδιστή Michael Rose, το μπασίστα Iggy Cohen, και τον ντράμερ Yogev Gabay.
Όντας ενεργοί από το 2009, έκαναν το δισκογραφικό τους ντεμπούτο το 2012, με το “Utopia”, ένα άλμπουμ που χρωστούσε πολλά στα παραδοσιακό progressive metal των 90’s και κυρίως στους Dream Theater. Η εξέλιξη βέβαια ήρθε γρήγορα και το δεύτερο δισκογραφικό βήμα, που έφερε τον τίτλο “Chain Reaction”, κυκλοφόρησε το 2014 με μια πολυσχιδή, φρέσκια και ενδιαφέρουσα προσέγγιση, που άρχισε να μορφοποιεί έντονα τον χαρακτήρα τους.
Αυτή η διαδρομή όχι μόνο συνεχίζεται στο ολόφρεσκο “A Way Out”, αλλά μοιάζει να έχει αποκτήσει μια εξαιρετική εμπειρία και συνθετική ευρηματικότητα. Οι Ισραηλινοί, όντας εξαιρετικοί μουσικοί, και έχοντας στην κορυφή τους τον Efron, έναν ανήσυχο μουσικό που ποτέ δεν έκρυψε πως τον κουράζουν αφόρητα οι εμμονές σε φόρμες, έχουν καταφέρει να δαμάσουν ένα μοναδικό πλήθος στοιχείων.
Φανερά γοητευμένοι από κάποιες προκλήσεις και ήχους του djent και tech metal, αλλά και με το φυτεμένο μικρόβιο του παραδοσιακού prog rock/metal, μόνιμα επιρρεπείς σε jazzy προσθήκες αλλά και ηλεκτρονικά στοιχεία που ο Efron διπλώνει επιτήδεια στα τραγούδια τους, οι Ισραηλινοί είναι εδώ και ακούγονται ικανοί να γεφυρώσουν δύο κόσμους του προοδευτικού metal, τον παλιό και το νέο.
Πέρα από την ικανότητα να υφαίνουν σπουδαίες μελωδίες που σύντομα τρυπώνουν στο μυαλό σου, το κλειδί της επιτυχίας στην παραπάνω απόπειρα είναι ξεκάθαρα ο τύπος πίσω από το μικρόφωνο, ο σπουδαίος Michael Rose. Με την ερμηνευτική τακτική που ακολουθεί, και του επιτρέπει φυσικά η ευρύτητα και το χρώμα της φωνής του, ενισχύει τις μοντέρνες φόρμες και δομές των τραγουδιών, με μελωδίες που προσεγγίζουν περισσότερο τον δυνατό και άμεσο συναισθηματισμό του γνώριμου prog rock/ metal, και πραγματικά κάνει την αισθητή διαφορά από παρόμοια σχήματα τέτοιων χώρων.
Παράλληλα, με τον άφθονο συναισθηματισμό των τραγουδιών, οι Harmony προσφέρουν και το πιο δυναμικό άλμπουμ τους έως τώρα. Η έναρξη με τα ενισχυμένα “Downfall” και “Room 11”, αποτελεί ένα καλοδεχούμενο ράπισμα δύναμης, τεχνικής και έντασης. Άμεσα βέβαια, αρχίζουν μετά να ξεδιπλώνονται οι πολύχρωμες σελίδες του “A Way Out” που ακούγεται συνολικά σα να μην περιέχει ούτε ένα περιττό δευτερόλεπτο. Η φανερή, ντελικάτη ομορφιά του “Awaken” θα λυγίσει κάθε αντίσταση και ο νέος ακροατής θα μετρήσει γενναιόδωρα την εύνοια της επαφής με τη φωνή του Rose.
Περίπου στο μέσο του άλμπουμ, υπάρχει το πολύτιμο δίπτυχο του αγωνιώδους και συναισθηματικού “Puppet On A String” (ίσως του κορυφαίου του άλμπουμ), μαζί με το ορχηστρικό “For Ester”, και η αλληλεπίδρασή τους φανερώνει γιατί αυτό το γκρουπ υπόσχεται να μας συγκλονίσει αρκετές φορές στο άμεσο μέλλον.
Ο νοσταλγικός επίλογος του “Someday”, που μοιάζει να αρπάζει το εξόδιο του “We Are Free” σαν στήριγμα, σφραγίζει τον μουσικό τους κόσμο δίνοντας δικαιωματικά τον τελευταίο λόγο στο συναίσθημα.
Είναι βέβαιο πως οι Ισραηλινοί δεν θα περάσουν απαρατήρητοι από τους ανιχνευτές των διαβασμένων ακροατών. Γενναία μετέωροι ανάμεσα σε δύο μουσικούς κόσμους, θα γεννήσουν μικρές μουσικές ίντριγκες, ανάλογα με το στρατόπεδο του καθένα. Στο τέλος της μέρας, κι όταν η αντιπαράθεση δύει και η κούραση ενώνει τους παραδοσιακούς και τους μοντέρνους progsters, μένει μόνο ένα μεγάλο άλμπουμ.
477 
