Μια από τις πιο αξιοσέβαστες μπάντες στο χώρο του υπερτεχνικού death metal, οι Γερμανοί Obscura, είδαν την δημοτικότητά τους να ανεβαίνει πολύ με το “Cosmogenesis” του 2009, ένα album που παρουσίαζε μια ταλαντούχα, καταρτισμένη μπάντα, υπό την ηγεσία του κιθαρίστα / τραγουδιστή Steffen Kummerer (άνετα του δίνεις τον τίτλο του guitar hero).
Απολαμβάνοντας τον σεβασμό της κοινότητας, οι Obscura επανέρχονται με το 5ο album τους, ένα κορυφαίο μείγμα εκτελεστικής δεινότητας, συνθετικής ωρίμανσης και μελωδικών death metal συγκινησιακών ιδιοτήτων, τρείς παράμετροι που καθιστούν το όλο άκουσμα συναρπαστικό.
Πολυσχιδείς συνθέσεις, ένας ημιλαβύρινθος από riffs και solos που καταφέρνουν όμως να έχουν αρκετά υψηλή αξιομνημονευτική ιδιότητα. Αναμενόμενα ο Kummerer παρέα με τον έτερο lead κιθαρίστα Rafael Trujillo “κεντούν” με μαεστρία εκλεπτυσμένες δομές που βρίθουν από λεπτομέρειες. Εμπλουτισμένες riffoσειρές, μελωδικότατα solos και εκτελεστική τελειότητα ενώ παράλληλα το άκουσμα ακούγεται συμπαγέστατο, ολοκάθαρο ηχητικά και αναδεικνύει τις θεόρατες μπασογραμμές του Linus Klausenitzer (τι είν’ τούτος ρε παιδιά;) και το εξωγήινο performing του Sebastian Lanser πίσω από το drum kit. Παράλληλα ο Kummerer δείχνει μια αξιοσέβαστη ποικιλία στα σχετικά καθαρά – αλλά αμιγώς death metal χαρακτήρα – φωνητικά, αιχμαλωτίζοντας με σαφήνεια το πνεύμα κάθε κομματιού.
Πέρα από την πανσπερμία άρρητης ρυθμικότητας στα “Clandestine Stars”, “Ethereal Skies” και “Ekpyrosis” (πρέπει να έχεις επιστημονική μουσική κατάρτιση για να βγουν αυτά live) στα οποία διακρίνονται πολλές ομοιότητες με τους Αμερικανούς Arsis (ομογάλακτη μπάντα), οι Obscura παρουσιάζουν αρκετά διαφορετικά πρόσωπα.
Edge Of Sanity νοοτροπία στην ανάπτυξη του ομότιτλου track “Diluvium” με αστραπιαίες εναλλαγές στις συνθετικές ροπές του, στακάτη, κοφτή αισθητική στο πολύ δυνατό “Mortification of the Vulga”, brutal death to black metal με συγκινητική solo γέφυρα στο “The Conjuration” ενώ η καλλιτεχνική κορύφωση θα έλεγα ότι αποτελεί η τετράδα των εξαιρετικών “Emergent Evolution” (γρήγορο με μελωδικό ρεφρέν, σαν prog αναγωγή των Kreator), “Convergence” (ίσως η πιο “βατή” στιγμή του album), “The Seventh Aeon” (θαυμάσιο κομμάτι που συνδέει άρρηκτα το prog death με το επικό, κλασσικό heavy metal) και το αρχικά doom στη συνέχεια αποθέωση του νεοκλασικού κιθαριστικού περφεξιονισμού στο επιλογικό “An Epilogue to Infinity” που κλείνει αυτό το σπουδαίο album.
Δεν με εξέπληξαν. Οι Obscura στο “Diluvium”αποκρυστάλλωσαν με μοναδική επιλεκτική ευστοχία τις καλύτερες ιδέες τους και παραδίδουν έναν πάρα πολύ καλό δίσκο που τους λάτρεις της “δύσκολης”, απαιτητικής μουσικής, θα τους ενθουσιάσει. Από την άλλη, το δυνητικό ακροατήριο τους ίσως και να αυξηθεί καθώς η αμεσότητα είναι ενισχυμένη σε σχέση με πρότερες δουλειές του σχήματος, το υλικό έχει αυξημένες μελωδικές δόσεις μέσα του και μπορεί να συγκινήσει αρκετά ώτα από το ευρύτερο progressive ακροατήριο. Προσωπικά απήλαυσα ένα επί της ουσίας προοδευτικό σύνολο ακραίας μουσικής που προκαλεί τον εγκέφαλο να συνδεθεί μαζί του και να αφομοιώσει την death metal αξία που έχει στον πυρήνα του. Απολύτως προτεινόμενο.
https://www.facebook.com/RealmOfObscura
https://www.realmofobscura.com
}
566 
