Επανειλημμένα έχω αναφερθεί σε αυτή την νέα stoner/sludge σκηνή με τις “κοίτα πόσα ναρκωτικά παίρνω” εμμονές της με λόγια όχι και τόσο κολακευτικά, κυρίως επειδή κάποια φάση ξεφύτρωναν σαν μανιτάρια γκρουπ με παρόμοια ονόματα και ακουγόντουσαν όλα ίδια.
Για να είμαστε δίκαιοι όμως, ένας λόγος για αυτή την υπερπαραγωγή είναι ότι κάποιες από τις πρώτες μπάντες του είδους γαμούσανε (και γαμάνε), και οι Dopethrone ανήκουν ξεκάθαρα σε αυτή την κατηγορία γιατί πολύ απλά ΤΕΡΑΣΤΙΑ. ΓΑΜΗΜΕΝΑ. RIFF.
Ναι, ξέρω, είναι και η συγκυρία με το νέο Sleep που είναι ψιλοατυχής γιατί τους επισκιάζει λίγο (είπαμε υπάρχουν γαμάτες μπάντες και υπάρχουν avatars μιας ολόκληρης σκηνής), αλλά μια άλλη οπτική είναι πως οι δύο κυκλοφορίες συμπληρώνουν η μία την άλλη στον πόλεμο των ουσιών, μιας και οι Sleep είναι το αντίστοιχο του να καπνίζεις ένα τούβλο “γελαστό γρασίδι” (ινδιάνικο όνομα) και να βλέπεις τα άστρα να γεννιούνται και δράκους να πετάνε ενώ οι Dopethrone είναι το αντίστοιχο του να συνδυάζεις μια 15αρα space cakes με λίγη γαρνιτούρα speed και να βλέπεις τον Σατανά να βγαίνει από την κωλοτρυπίδα σου και να σου δίνει σφαλιάρες τραγουδώντας Black Flag.
Αψηφήστε λοιπόν την απέχθεια για την όλη wannabe redneck “φάση” που θα τρέξει να αγοράσει τον δίσκο και φροντίστε να τον τσεκάρετε γιατί όπως είπαμε ΤΕΡΑΣΤΙΑ. ΓΑΜΗΜΕΝΑ. RIFF.
482 
