H πρώτη προσωπική απόπειρα του τραγουδιστή των Γερμανών power metallers Freedom Call, Chris Bay φέρει τον τίτλο “Chasing the Sun”.
To άλμπουμ στο οποίο ο τραγουδιστής συνθέτει, κάνει την παραγωγή και παίζει και όλα τα όργανα εκτός τυμπάνων, ξεκίνησε σαν συλλογή συνθέσεων που δε βρήκαν θέση στα άλμπουμ της μπάντας. Και λογικά, αφού η απόσταση ανάμεσα στο υλικό αυτού του δίσκου και του τευτονικού power-thrash των Freedom Call είναι σημαντική και τα σύνολα τέμνονται κυρίως στα λεγόμενα “μεγάλα” ρεφρέν και στις πιο εμπορικές στιγμές.
Η περιγραφή της μουσικής κατεύθυνσης δε χρειάζεται πολλά. Τα κομμάτια, πάνω κάτω όλα, κινούνται σε ένα radio-friendly ύφος: ξεσηκωτικό, πομπώδες ποπ-μέταλ με έμφαση στα πιασάρικα ρεφρέν, και υπερβολική δόση αισιοδοξίας . Τόσο υπερβολικής που με προκαλεί να χρησιμοποιήσω τη μαγική λέξη της νιότης μας για να τα χαρακτηρίσω – χαζοχαρούμενα. Δε μέτρησα πόσες φορές χρησιμοποιείται η λέξη “Fly” στα ρεφρέν του δίσκου, αλλά ο αριθμός πρέπει να είναι τριψήφιος. Οι συνθέσεις πατάνε σχεδόν αποκλειστικά πάνω σε φωνητικές γραμμές και σε φανταχτερά πλήκτρα με τα υπόλοιπα να είναι σε δεύτερο πλάνο και μάλλον όχι αξιομνημόνευτα.
Θα ήταν λίγο σκληρό και άδικο να μειώσουμε στο ελάχιστο την προσπάθεια του Bay αλλά ώρες-ώρες η αγγλική λέξη cheesy είναι η πλέον κατάλληλη για να περιγράψει τις συνθέσεις, ιδίως αν λάβουμε υπόψη και τους στίχους. Όταν ακούς Spread your wings and fly,…,love will never die και η μουσική μοιάζει σαν το κομμάτι που δε γράψανε ποτέ οι Europe, με ελάχιστες κιθάρες και εξαφανισμένα τα ριφ και τα σόλο, είναι αρκετά δύσκολο να αξιολογήσεις θετικά το εγχείρημα.
Χωρίς να είναι κακός ο δίσκος του Chris Bay, είναι μάλλον αδιάφορος και απελπιστικά κλισέ. Από την άλλη, ο δίσκος είναι εσκεμμένα αφελής και δε προσποιείται ότι είναι κάτι που δεν είναι. Ίσως τραβήξει τους οπαδούς του από τους Freedom Call, που θα έρθουν για τη γνώριμη, μεστή φωνή, ίσως να τραβήξει και κανέναν ποζερά που δε τη βρίσκει με τις κιθάρες, αλλά πέραν τούτου, δύσκολο να βρει ακροατήριο.
472 
