Τι σας θυμίζει ο τίτλος; Black Sabbath ε; Ok, υπάρχει πολύ από την ψυχή των μεταλοπατέρων στη μουσική των Αυστραλών Dead City Ruins που επιστρέφουν με μια τρίτη ολοκληρωμένη προσπάθεια και με κάνουν να τρίβω τα μάτια μου.
Έξυπνα δομημένο hard rock, 70s προσανατολισμού, που δεν αντιγράφει απλά μια μπάντα του παρελθόντος, αλλά παίρνει στοιχεία από όλες εκείνες που καθόρισαν τον σκληρό ήχο και δημιουργεί ένα μισάωρο, το οποίο αφήνεις στο repeat για ώρες.
Και πως να μην είναι κάτι τόσο κολληματικό, όταν πέντε μουσικοί από την Μελβούρνη έχουν δώσει το 1000% των ψυχών τους στη μουσική, τόσο που το 2015 πούλησαν ό, τι είχαν για να περιοδεύσουν στην Ευρώπη για 10 μήνες. Όταν γύρισαν στην Αυστραλία ξόδεψαν ό,τι είχε μείνει όρθιο στην παραγωγή του “Never Say Die”.
Κατά τη γνώμη μου (ηθικά τουλάχιστον), παίρνουν κάθε δεκάρα πίσω με το υπέροχο αποτέλεσμα της δουλειάς αυτής. Κρυστάλλινος ήχος και όχι και καλά ντεμοντέ, εξαιρετικά κομμάτια και φοβερές ικανότητες των πέντε μουσικών. Το “Never Say Die” θα μπει σφήνα στην εικοσάδα στο τέλος του χρόνου, ανάμεσα σε μεγαθήρια και υπόλοιπες εκπλήξεις.
H φωνή του Jake Wiffen είναι μια φοβερή μίξη μεταξύ Ozzy, Halford και Andrew Stockdale (Wolfmother), έχει όμως και τη δική της ταυτότητα. Οι κιθάρες των Tommy Tbone και Sean Blanchard μπλουζάρουν και σολάρουν ανεξέλεγκτα, ενώ το rhythm section των Nick Trajanovski (τύμπανα) και Matthew Berg (μπάσο) είναι τόσο σφιχτό, όσο ο πισινός μιας πρωταθλήτριας τέννις.
Αν φοράς τις παλιές καμπάνες του πατέρα σου και μεγάλωσες με τους Led Zeppelin και τους Black Sabbath, θα πάρεις τη θέση του Ιησού στον σταυρό, αν κάνεις το λάθος να μην ασχοληθείς με αυτό το album. Αν είσαι ημιστονεράς ή “φασαίος” του heavy rock, άκου και λίγη πραγματικά εμπνευσμένη μουσική, εκτός από εκείνη που σου επιδεικνύουν οι τάχα μου ειδήμονες φίλοι σου! Άκουσε με, το καλό σου θέλω!
Highlights: “Bones”, “We Are One”, “Destroyer”, “Lake of Fire”
Υ.Γ, Αν έρθουν κατά δω, ας τους δούμε παρέα με Rollin’ Dice! Θα είναι καλό δίδυμο!
491 
