Είναι σίγουρα ο πιο δημιουργικός καλλιτέχνης (ποσοτικώς σίγουρα, ποιοτικώς επαφίεται στην κρίση σου φίλε αναγνώστη) που εμφανίστηκε την δεκαετία που διανύουμε, τουλάχιστον στον ημέτερο ελλαδικό χώρο.
Για άλλη μια φορά, την έκτη μέσα σε λιγότερο από δυο χρόνια παρουσίας στα δισκογραφικά δρώμενα, ο Νίκος Μαρίνος και ο μόνιμος συνεργάτης του Δημήτρης Ντελής, προτάσσουν και πάλι κάτι φρέσκο και ενδιαφέρον, μέσα από μια δουλειά η οποία έχει φυσικά δεσμούς με ό,τι προηγήθηκε αλλά που και πάλι στρέφεται σε άλλη συναισθηματική ρότα, σε ένα πολύ ιδιαίτερο – αν και οικείο – μουσικό υπόβαθρο, λιγότερο πειραματικό, περισσότερο άμεσο και εύληπτο, κατά κάτι πιο μελαγχολικό αλλά και πάλι υψηλοτάτου ενδιαφέροντος.
Μουσικά είναι πλέον αναμενόμενη η παρουσία του βασικού στοιχείου που διέπει κάθε δημιουργία του project. Το στοιχείο της συνθετικής εκπλήξεως μέσα σε κάθε κομμάτι με την ανάμιξη οποιουδήποτε στιλ έδρασε κατά τις ’80s και ’90s δεκαετίες και με διαφοροποιητικό παράγοντα στη νέα δουλειά, το “άτεχνον” των επιλόγων οι οποίοι αποπνέουν μια “ημιτέλεια” μεν, αλλά ενδυναμώνοντας την αίσθηση της “περιέργειας” γι’ αυτό που ακολουθεί. Πρωτοεμφανιζόμενη πρακτική αλλά τελικά κατανοητή, κρίνοντας το εικαστικό ποιόν των God In A Cone σε σχέση με τις προηγούμενες δουλειές τους.
Από την άλλη ο ρόλος του Δημήτρη Ντελή είναι πιο “δεύτερος” στο “Earth My Prison”, οι συνθετικές απαιτήσεις των κομματιών εξυπηρετούν τη λακωνικότητα της κιθάρας του (αν και υπάρχουν φυσικά διάσπαρτα τα metal ξεσπάσματα που η εξάχορδη παίρνει φωτιά, όπως για παράδειγμα το σχεδόν black metal intro riff του “Relief” το οποίο ακούγεται σαν να συνουσιάστηκαν οι Fear Factory με τους Dark Tranquillity μετά από την εντελώς απρόβλεπτη εισαγωγή με το “Necrology” και με τη “μοχθηρή” εκφορά των ελληνικών στίχων του).
Το “Hard Day on the Moon” είναι ένας απίστευτος hard rock ύμνος που παραπέμπει κατ’ ευθείαν στη χρυσή ’80s εποχή του είδους. Καταπληκτικό με έξοχο ανθεμικό αέρα και πανέμορφο solo είναι από τα καλύτερα (και πιο πιασάρικα – οκ δεν είναι και κανένα έγκλημα αυτό) τραγούδια που έχει γράψει το ντουέτο, ενώ το ομότιτλο track είναι από τα τραγούδια που μου έφεραν τη θάλασσα στα ηχεία μου λίγο νωρίτερα. Ακουστικό, σαν ένας κύκλος από φίλους που ακολουθούν με παλαμάκια το ρυθμό, σε μια παραλία.
Στο “River Down” διακρίνεται η επαναφορά κυρίως στα electronic pop ηχοτόπια των “Agrypnia” και “Sex Is Fear”. Depeche Mode / New Order αισθητική που μάλλον αποπνέει μελαγχολία και φουτουριστική αγωνία / αβεβαιότητα παρά την distorted γέφυρα που μάλλον ενισχύει τον Depeche-ισμό του και η παρέλαση των επιρροών συνεχίζεται μέχρι τέλους με το “XFool” το οποίο μου έφερε στο νου τους αγαπημένους Chumbawamba με μια Type – o Negative επιλογική αισθητική, το “Inside the Globe” και τη μίξη των Paradise Lost με τους Alice In Chains πριν υποστεί prog μετάσταση και το ανεπαίσθητο core πνεύμα που το τυλίγει.
Τίποτα λιγότερο, οι God In A Cone καταθέτουν άλλο ένα μικρό “προβληματάκι” για τα ανήσυχα πνεύματα που αρέσκονται να αναζητούν μουσική επάρκεια λύνοντας τους συναισθηματικούς γρίφους που παρατίθενται υπό μορφή ήχων. Όπως πάντα καλαίσθητη δουλειά και με περίσσεια έμπνευσης στον δημιουργικό / συνθετικό τομέα. Και δεν διαπίστωσα σημάδια κοπώσεως, κάτι που σημαίνει ότι πολύ σύντομα θα μας απασχολήσουν ξανά. Ευπρόσδεκτοι φυσικά, το φως εν πνεύματι είναι πάντα καλοδεχούμενο.
https://www.facebook.com/godinacone/
596 
