Οι εκ Σικάγου προερχόμενοι The Atlas Moth κυκλοφορούν την τέταρτη ολοκληρωμένη δουλειά τους με τίτλο “Coma Noir” και το αποτέλεσμα για μια ακόμη φορά είναι το ίδιο: ούτε κρύο, ούτε ζέστη. Πρόκειται για μια κυκλοφορία που αποκλείεται να ταράξει τα νερά και δεν της αξίζει τίποτα παραπάνω από ένα από κούνημα του κεφαλιού σε τυχαία σημεία από εδώ και από εκεί κατά τη διάρκεια της ακρόασης.
Θα παραβλέψω τις ταμπέλες post, sludge κτλ. που διάβασα πως χαρακτηρίζουν τη μπάντα, μιας και περισσότερο θα σας μπερδέψουν παρά θα σας κατατοπίσουν γι αυτό που πρόκειται να ακούσετε. Για να εξηγούμαστε, επαναλαμβανόμενα riff και χαμηλά κουρδισμένες κιθάρες δεν σημαίνουν απαραίτητα sludge, και μερικές δόσεις μελωδικών αρπισμάτων δεν σημαίνουν post. Μια industrial μονότονη αύρα πλανάται στην ατμόσφαιρα και ξεσκισμένα φωνητικά εναλλάσσονται με καθαρά ρεφρέν, δημιουργώντας την αίσθηση του ατμοσφαιρικού. Αυτά για να καταλάβουμε περίπου περί τίνος πρόκειται το “Coma Noir”.
Στο συνθετικό κομμάτι τώρα, οι πεντάλεπτες κατά μέσο όρο συνθέσεις φανερώνουν στοιχεία από μεγάλο φάσμα του σκληρού ήχου και οι The Atlas Moth καταφέρνουν να παρουσιάσουν όμορφα δομημένα κομμάτια σε χαμηλά tempo, που όμως αδυνατούν να εξυψώσουν την αίσθηση της πώρωσης και της απόλυτης συγκέντρωσης του ακροατή. Η μονοτονία των συνθέσεων δεν με ενοχλεί καθόλου αλλά με ενοχλεί το γεγονός ότι δεν υπάρχουν τα riff εκείνα που θα καταφέρουν να πάνε τις όμορφες αυτές συνθέσεις ένα βήμα παραπέρα. Μοιραία, το αποτέλεσμα είναι να ακούς μια δουλειά που κουράζεται μόνη της μέσα στην μετριότητα και στο τέλος σε περικλείει αυθόρμητα το αίσθημα της αδιαφορίας.
Οι The Atlas Moth δημιούργησαν ένα δίσκο λες και καταπιάστηκαν με μια συνταγή με τίτλο “πως θα δημιουργήσετε έναν δίσκο που δεν είναι κακός” και δεν κατάφεραν να βάλουν ένα κερασάκι που θα έκανε το τελικό αποτέλεσμα λίγο πιο ελκυστικό και πιο ενδιαφέρον. Αν αρκείστε σε κάτι που απλά δεν είναι κακό, δοκιμάστε το “Coma Noir” αλλιώς προσπεράστε άφοβα.
500 
