Ένα αξιόλογο debut από μια νέα αθηναϊκή μπάντα έπεσε στα χέρια μου πριν λίγες ημέρες. Πρόκειται για τους New Past οι οποίοι στο “State of Falling”, κινούνται στα ύδατα του progressive rock / metal, το οποίο έχει τις ιδιαιτερότητές του.
Προσεγγίζοντας το doom άκρο, το κουαρτέτο προσφέρει ένα σετ τραγουδιών των οποίων οι δομικές λίθοι είναι ένα κράμα επιρροών που φιλτράρονται με αρκετή επιτυχία από τα μέλη της μπάντας, που δεν διστάζουν να προσθέσουν παράλληλα και κάποιες δόσεις από την προσωπική τους καλλιτεχνική ταυτότητα.
Η μουσική των New Past είναι ισομοιρασμένη ανάμεσα στην αμερικανική σχολή του prog – με κύρια επιρροή τους Fate’s Warning (στα δυο parts έναρξης και εξόδου του “Persephone”, τα “Descending” και “Ascending”) αλλά και στους Psychotic Waltz (στο εξαιρετικό “Break the Fetters” και στο, με ολίγη από Queensryche, πολύ καλό “The Charlatan”) – και στην ευρωπαϊκή αντίστοιχη, με προεξάρχοντες τους Soul Cages (στο ομότιτλο track και στο αριστουργηματάκι “My Only Friend”), μια ασυνήθιστη πεπατημένη που δείχνει συνθετική τόλμη, μιας και αυτές οι τάσεις δεν είναι από αυτές που ακολουθούνται από ανάλογα σχήματα των intellectual ρευμάτων στον rock / metal χώρο.
H παραγωγή είναι εντελώς γυμνή, πράγμα που έχει ένα δισυπόστατο αποτέλεσμα. Από τη μια ακούγονται τα πάντα με όλες τις λεπτομέρειες τους χωρίς αποπροσανατολιτιστικά εφέ. Aναδεικνύεται τόσο η καλή η riff-ολογία του ιθύνοντα νου Κώστα Σταματίου (ο οποίος συχνά – πυκνά φέρνει κάποιους post rock αέρηδες με λεπτεπίλεπτα licks σε στιγμές που σιγεί το distortion, το οποίο δεν είναι και το “αγριότερο” που θα ακούσεις) όσο και οι πλούσιες μπασογραμμές του Ανδρέα Καπελέρη και το απρόβλεπτο, χαμηλών ταχυτήτων, ρυθμικό υπόβαθρο που δημιουργεί ο Μάνος Αγουρίδης με τα drums. Aλλά σίγουρα, μια συμπαγής (και φυσικά ανάλογου κόστους) παραγωγή θα έδινε μια πιο πλούσια αίσθηση στο άκουσμα – χωρίς να μπορώ να ξέρω αν ήταν εσκεμμένος ο σκοπός να ακούγεται το “State Of Falling” τόσο αφαιρετικό και λιτό (παίζει και το attitude της μπάντας ρόλο και σ’ αυτόν τον τομέα, η προσωπική μου γνώμη ακυρώνεται). Μέσα στο πλαίσιο της απέριττης ηχητικής παρουσίασης του album, συμπεριλαμβάνεται επίσης και ο τραγουδιστής Ανδρέας “Denwar” ο οποίος διαθέτει μια προσγειωμένη λυρική φωνή (οκ, κάποιες προπονησούλες στην προφορά δεν θα έβλαπταν ωστόσο, αυτό ισχύει για κάθε μη αγγλόφωνο σχήμα άλλωστε) και εναλλάσσει την έκφρασή του συχνά – πυκνά, κατά τα συναισθηματικά πρότυπα του Thorsten Staroske των Soul Cages.
Οι New Past είναι μια καλοδουλεμένη μπάντα και αν παραβλέψω τις τεχνικές αδυναμίες (μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για debut) η πρόταση που καταθέτουν, τουλάχιστον συνθετικά, είναι πολύ ενδιαφέρουσα και αξίζει της προσοχής των φίλων του σχετικού κυκλώματος. Ένα album έξυπνης μουσικής το οποίο δείχνει μια ελπιδοφόρα μπάντα αφλύαρου progressive που θεωρώ ότι έχει πολλά να πει στο μέλλον. Και με ένα παρόν, για να σου το θέσω εικονικώς, σαν μια μέση γλυκούλα κοπελίτσα με την οποία όμως άνετα θα έβγαινες για ένα ραντεβού μαζί της και… πού ξέρεις; Life’s a bitch, όλα γίνονται φίλε αναγνώστη.
https://www.facebook.com/NewPast.band/
https://newpast.bandcamp.com/releases
555 
