Είναι πλέον γνωστό πως για να παίζεις πραγματικό Ιταλικό σκοτεινό metal, οτιδήποτε και να είναι αυτό, black, doom, δεν μας νοιάζει, πρέπει να περιχύνεις στην μουσική σου και το απαραίτητο “τυρί”, ως είθισται στην χώρα που γέννησε τα giallo και τα fumetti σεξοτρόμου.
Στα χνάρια των Paul Chain, Death SS, Opera IX και λοιπών θεατρικών μουσικών σχημάτων ακολουθούν και οι καλτ πλέον ιερείς του doom (but not as we know it) Abysmal Grief. Αν και δημιουργημένοι από το 1996 τους πήρε μια δεκαετία να βγάλουν το πρώτο τους άλμπουμ αλλά από τότε έχουν μια πιο σταθερή παρουσία με το “Blasphema Secta” να είναι το 5ο τους (και το καλύτερο, αν και λίγο παραπλανητικό, εξώφυλλο μέχρι στιγμής).
Στις μουσικές ιδιαιτερότητες τους τώρα, το horror doom τους δεν μοιάζει με κάτι άλλο συγκεκριμένο, η μόνη μπάντα που την λες ηχητικά συγγενή είναι οι θεούληδες Acid Witch, μόνο που εκεί που οι Αμερικάνοι φλερτάρουν με πιο sludge και extreme metal ήχους οι Ιταλοί αντίθετα πάνε στην άλλη κατεύθυνση και κάνουν γλυκό έρωτα στο γοτθικό cheese με πρωταγωνιστή στον ήχο τους τα πλήκτρα του Labes C. Necrothytus, ο οποίος είναι και τραγουδιστής. Πραγματικά εδώ έχουμε μια από τις ελάχιστες περιπτώσεις πέρα από τους Summoning που η κιθάρα παίρνει υποστηρικτικό ρόλο μιας και κυρίως στρώνει απλοϊκά heavy/doom riff πάνω στα οποία ξεδίνει ο frontman με πληθωρικά πλήκτρα, εκκλησιαστικά όργανα και τα σκληρά, βρώμικα (αλλά όχι brutal) φωνητικά του, σαν Φάντασμα της Όπερας pasta horror version.
Όπως καταλαβαίνετε το rhythm section απλά συνοδεύει (μια χαρά) την παράσταση, και πρέπει να προσθέσω πως πρώτη φορά βλέπω δίσκο να περνάει από intro με πλήκτρα σε κομμάτι με πλήκτρα πριν αρχίσουν τα metal κομμάτια από το τρίτο και μετά. Τους λες και ιδιαίτερους, αλλά προσωπικά τους βρίσκω διασκεδαστικότατους, είμαι σίγουρος πως πολλοί διαβάζοντας την περιγραφή είπατε “τι μαλακίες κάθεσαι και ακούς”, και παραδέχομαι πως δεν είναι κάτι που απευθύνεται σε όλους, αλλά οι cultists ενδεχομένως να εκτιμήσουν αυτό το μικρό guilty pleasure, προσωπικά θα τους κρατήσω stand-by για όταν θέλω να πάρω πίτσα και να ξαναβάλω να δω το Dellamorte Dellamore.
528 
