KADAVAR: “Rough Times”

Δύσκολοι καιροί, γέρο μου…

Οι γερμανοί heavy rockers, πιστοί στο ανά διετίας ραντεβού τους, επιστρέφουν με το τέταρτο full length τους, δίχως αποκλίσεις από τον ήχο που ακολουθούν ευλαβικά από το 2012. Τουτέστιν, fuzzαριστό και ψυχεδελικό stoner, με λατρεία στους Black Sabbath και σε οτιδήποτε βρωμάει 70ίλα!

Η retro ηχητική αισθητική της μπάντας έχει κερδίσει πολλούς οπαδούς όλα αυτά τα χρόνια, γεγονός που δίνει ώθηση στους Kadavar να συνεχίσουν ακάθεκτοι στον “παλιακό” δρόμο που χαράσσουν οι παρελθοντολάγνες συνθέσεις τους.

Έχοντας ήδη κυκλοφορήσει λογής video- προπομπούς, κάνουν σαφή την οδό που θέλουν να πάρουν στο “Rough Times”, η οποία οδηγεί σε ελαφρώς σκοτεινότερα σοκάκια, σε σχέση με τις προγενέστερες δουλειές τους, αντικατοπτρίζοντας ίσως με πληρέστερο τρόπο τους χαλεπούς καιρούς που διανύουμε.

Ξεχώρισα με ευκολία τα “Into The Wormhole”, “Skeleton Blues”, “Die Baby Die”, “Tribulation Nation”, “Words of Evil” και “The Lost Child”, αν και σε συνολικό επίπεδο, το album κερδίζει πόντους ούτως ή άλλως από την στιλιστική του υπόσταση, η οποία από κάθε άποψη υποστηρίζει τη νοσταλγική εμμονή του συγκροτήματος με την προ 45ετίας σκηνή. Είτε μιλάμε για συνθέσεις, είτε για παραγωγή, τα πάντα είναι vintage, με τον ακροατή να συμμετέχει ακούσια στην όλη αναβίωση.

Και με δεδομένο πως το ιδίωμα έχει αρχίσει μια πτωτική πορεία, ο εν λόγω δίσκος επιβεβαιώνει πως και το revival, θέλει τον γερμανό του…

Μια ακόμη ολοκληρωμένη και καλοδουλεμένη κυκλοφορία λοιπόν από τους Kadavar, η οποία λειτουργεί ως εν δυνάμει μουσική χρονοκάψουλα, με προορισμό τις αρχές της δεκαετίας του ’70. Προτείνεται σε χίπηδες και μη.

597

Avatar photo
About Στέφανος Στεφανόπουλος 1396 Articles
Γεννήθηκε την ίδια ακριβώς ημέρα με τα CD και μάλλον για αυτό ασχολείται τόσο πολύ με τη μουσική. Όταν δεν γράφει για αυτή, αγοράζει CD, και όταν δεν αγοράζει, θα τον βρείτε είτε να παριστάνει τον dj σε διάφορα μαγαζιά της Αθήνας, είτε να προσπαθεί να κατεβάσει κάποια ιδέα για διαφήμιση. Στο Rockway.gr εντάχθηκε το 2010 και κάπως, κάπου, κάποτε, βρέθηκε να κρατάει και τα κλειδιά του. Δεν συμπαθεί τους ψευτοκουλτουριάρηδες, τους ξερόλες και τη μουστάρδα. Δηλώνει εγωιστής, κυνικός και fan του Philip Dick.