Η απόσταση των Γάλλων μουσικών (από το Poitiers της κεντροδυτικής περιοχής της χώρας τους) από το φτηνό και το άψυχο είναι σίγουρα μεγαλύτερη από το “K” που χωρίζει το όνομά τους από την ορθή γραφή της λέξης “Κλώνος”…
Με τον αρχηγό-κιθαρίστα Guillaume Bernard να βελτιώνει τη μουσική του συμμορία βήμα-βήμα από το μακρινό 1995, με την πολύτιμη στήριξη του πληκτρά-σαξοφωνίστα Matthieu Metzger από το 1999, ουσιαστικά μπαίνει στην τελική του ευθεία το 2004 με τον ερχομό του τραγουδιστή Yann Ligner. Οι επόμενες προσθήκες που ολοκληρώνουν τους Klone του σήμερα είναι αυτές των Jean-Etienne Maillard στο μπάσο από το 2006, Florent Marcadet στα τύμπανα από το 2007, και Aldrick Guadagnino στις κιθάρες από το 2012.
Δυο demo, δυο ΕΡ, ένα split και πέντε LP αργότερα, οι Klone αρχίζουν επιτέλους να απολαμβάνουν ένα μέρος των κόπων τους, κυρίως χάρη στο εκπληκτικό άλμπουμ “Here Comes The Sun” του 2015. Έχοντας μια σημαντική εξέλιξη στο μοντέρνο, ανοιχτόμυαλο, groove metal που υπηρέτησαν, περνούν σε μια πιο ντελικάτη εκδοχή ενός μελωδικού, post prog metal, που όμως καταφέρνει να ξεχωρίσει.
Έχοντας ανοίξει για ονόματα όπως οι Gojira, King’s X, Orphaned Land, Voyager, Devin Townsend, παρουσιάζουν κάποια στιγμή μια σειρά ακουστικών σετ, ανοίγοντας για την Anneke Van Giersbergen. Αυτή η εμπειρία αποτελεί και την αφετηρία για το εγχείρημα που κατέληξε στην επίσημη κυκλοφορία αυτού του “Unplugged Live”.
Στο “Théâtre de la Coupe d’Or” του Rochefort, με την πολύτιμη συνδρομή της εγχώριας πολυμουσικού Armelle Dousset στα κρουστά, το πιάνο και το ακορντεόν, οι Klone επιστρέφουν στα δύο τελευταία τους άλμπουμ και ηχογραφούν ζωντανά 9 τραγούδια. Μαζί με αυτά υπάρχουν και δύο στούντιο ηχογραφήσεις, μια διασκευή του “People are people” των Depeche Mode ειρηνικά και υποδειγματικά υποταγμένη στο συνολικό ύφος, και μια ακυκλοφόρητη, εξαιρετική σύνθεσή τους με τον τίτλο “The silent field of slaves”.
Συνολικά, 7 τραγούδια του “Here Comes The Sun” και μόλις 2 του “The Dreamer’s Hideaway” αποδομούνται και απογυμνώνονται με γενναιότητα. Αν υπάρχει μια μικρή ένσταση στο απόλυτα πετυχημένο εγχείρημα είναι η άνιση μοιρασιά μεταξύ των δύο άλμπουμ: θα ήταν περισσότερο ενδιαφέρον να δινόταν κι άλλος χρόνος στο “The Dreamer’s Hideaway” που αντιπροσωπεύει και μια άλλη εκφραστική θέση και άποψη των Γάλλων, κι αυτό φαίνεται στο παράδειγμα του “Into the void”, όπου το αποτέλεσμα της νέας απόδοσης είναι συναρπαστικό.
Πέρα από αυτό, το προφανές της ακρόασης είναι πως οι Klone τα κατάφεραν πολύ καλά να στήσουν μια διαδοχή, ακόμα και με τις δύο στούντιο εκτελέσεις εμβόλιμες, που λειτουργεί μοναδικά, με ομοιογένεια και κατάνυξη. Πάνω από όλες αυτές τις αφαιρετικές αποδόσεις των τραγουδιών, ο Yann Ligner με την υποβολή και την ψυχή των ερμηνειών του δείχνει πόσο σημαντικός και ώριμος τραγουδιστής είναι. Φτάνοντας στην ακουστική εκδοχή του “Summertime”, της διασκευής του George Gershwin από το “Here Comes The Sun” που σφραγίζει αυτή την κυκλοφορία, ο κρυστάλλινος ηχητικός εξαγνισμός που προηγήθηκε προκαλεί τόσο εύκολα την επανάληψη.
Οι Klone βρήκαν έναν έξυπνο και όμορφο τρόπο για να κερδίσουν τον χρόνο που χρειάζονται μέχρι τη νέα τους περιπέτεια, καθώς όλα δείχνουν πως τα καλύτερα τώρα έρχονται. Το ακουστικό τους live είναι μια ιδανική παγίδα αποπλάνησης να σε τραβήξει στο πριν και το μετά τους.
494 
