THE DAMNATION PROJECT: “Reflections”

Μετρούν πια 7 χρόνια ζωής οι εγχώριοι progsters The Damnation Project.

Ακολουθώντας μια διαδρομή που έφερε αναγκαστικές αλλαγές μελών, με τη μεταφορά του κεντρικού τους προσώπου, Γιάννη Δεγδέκη (φωνή, κιθάρες) από την Αθήνα στην Καβάλα, κι έχοντας δύο προηγούμενες κυκλοφορίες , το ομότιτλο (2012) και το “Smyrna”(2014), επέστρεψαν πρόσφατα.

Το τρίτο τους πόνημα, με τον τίτλο “Reflections” κι ένα προσεγμένο εξώφυλλο που μαρτυρά εν μέρει το μουσικό περιεχόμενο του άλμπουμ, κυκλοφόρησε το φθινόπωρο του 2016, αποτελώντας την πληρέστερη και πιο απαιτητική ως τώρα δουλειά τους.

Τον Γιάννη Δεγδέκη πλαισιώνουν σήμερα οι Βασίλης Γκάντζιος στα τύμπανα, Θανάσης Ζομμανίδης στο μπάσο και Μάνος Σκαραμανκάς στα πλήκτρα. Το “Reflections”, όπως άλλωστε προϊδεάζει το εξώφυλλο, είναι ένα άλμπουμ σύγχρονου progressive rock με αρκετές παρυφές από prog metal. Περισσότερο από όλα, είναι ένας δίσκος με εσωτερικότητα και ευαισθησία, με έντονη μελωδικότητα κι έναν αξιοπρεπή ρομαντισμό.

Δομημένο πάνω σε μια αντανάκλαση και χωρισμένο ηχητικά σε δυο μέρη, ένα πιο λυρικό και χαμηλόφωνο κι ένα πιο αγωνιώδες και έντονο που ουσιαστικά συναντώνται και στέκονται το ένα απέναντι στο άλλο στα δυο instrumental μέρη του ομότιτλου τραγουδιού, μεταφέρει στον ακροατή μικρές προσωπικές ιστορίες σκέψεων και αισθήσεων.
Μουσικά, το συνολικό ηχητικό αποτέλεσμα μεταφέρει κυρίως τη γενική neoprog αισθητική, (μαζί με εντυπώσεις σε γνωστά ηχοτοπία του χώρου από ονόματα όπως οι Porcupine Tree ή οι Riverside),και τη μελαγχολία των Anathema, χωρίς όμως ενοχλητικά κοπιαρίσματα. Τα ερεθίσματα φιλτράρονται από την έντονη, προσωπική φλέβα αλλά και κάποιες υποβόσκουσες Ελληνικές, διαχρονικές επιδράσεις.

Συνθετικά, το “Reflections” έχει ένα σπουδαίο επίπεδο που σε κερδίζει με την πρώτη ακρόαση, μεταφέροντας μια απαιτητική αμεσότητα σε όλη του τη διάρκεια. Τα φωνητικά είναι εκφραστικά και λυρικά, χωρίς ακρότητες και σφραγίζουν την ταυτότητα και την ατμόσφαιρα των τραγουδιών. Άλλωστε, εκτελεστικά η παρουσία όλων είναι υποδειγματική και αναδεικνύει και τον πλούτο των επιδράσεων και διαθέσεων που θα βρει κανείς αν χαρίσει χρόνο στο δίσκο.

Η όλη concept αίσθηση του “Reflections” συμβαδίζει και με το ομοιογενές επίπεδο στα τραγούδια. Μπορεί όμως κάποιος να παραμείνει περισσότερο και πιο συχνά στην ελκυστική “single-wannabe” αποπλάνηση του “Tears Of love”, στο απολογητικό “Stay Away” , στο εξωτικό και επιβλητικό “Breathless”, και στο πλήρες “Fearless”, με την ενδιαφέρουσα διαδρομή του και την ιδανική συνεργασία ριφ και φωνητικών, χωρίς να υποτιμηθεί σε καμιά περίπτωση κάποιο από τα υπόλοιπα. Και σίγουρα η φύση του άλμπουμ είναι τέτοια που η συνολική του διαδρομή είναι πιο λειτουργική από αποσπασματικά δείγματα.

Αν θα έβρισκα μια ένσταση, αυτή είναι στην παραγωγή που χωρίς να είναι ενοχλητική, δεν συμβαδίζει με το επίπεδο του άλμπουμ, υστερώντας κάπως σε χαρακτήρα και σε δύναμη, ενώ αρκετές στιγμές στα πλήκτρα μεταφέρουν μια αίσθηση demo-ηχογράφησης. Ακόμα και με το δεδομένο αυτό όμως, βρισκόμαστε μπροστά σε μια ακόμα εγχώρια κυκλοφορία -και μάλιστα σε ένα μουσικό ιδίωμα με πολύ μεγάλες απαιτήσεις- που περιέχει άφθονο ταλέντο και χαρακτήρα.

Οι “δικοί” μας άνθρωποι συνεχίζουν να μας ξαφνιάζουν ευχάριστα.

479

Avatar photo
About Γιώργος Γεωργίου 540 Articles
Συνηθίζουν να λένε, «δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι»… Αν μπορούσε λοιπόν να ιδρύσει το δικό του “Cabaret Voltaire”, στους τοίχους του θα είχε κορνίζες με φωτογραφίες του Τάκη Τλούπα και πίνακες των David Bomberg και Edward Hopper. Πάνω στο πατάρι θα είχε τις δύσκολες περιπτώσεις, αυτούς που αν τελικά μάλωναν μεταξύ τους, θα έπρεπε να γίνει σε απομόνωση. Σε ειδικό “triryche design” τραπεζάκι ο Tate με τον De Garmo, και ακριβώς απέναντι σε ευρύχωρο καναπέ ο Fish με τον Steve Hogarth. Μοναχικό τραπέζι με κηροπήγιο και θέα από μικρό παράθυρο στην ομίχλη της πίσω αυλής ο Simon Jones. Φθαρμένο ημίψηλο σκαμπό και μίνι μπαρ δίπλα του για τον Nick Cave. Σκαλιστή πολυθρόνα για τον Ronnie James Dio, και κάθισμα VIP από το Villa Park για τον μουστάκια άρχοντα των ριφ. Φουτουριστικό κουπέ για τρεις σεβάσμιους κυρίους από τον Καναδά, μην τον ρωτήσεις ποιους. Κάτω σε περίοπτη θέση στο μπαρ, τον μορφονιό Joakim Larsson, για να τραβά τις ωραίες γυναίκες, και δίπλα του τον Jim Matheos να τον συμμαζεύει με την ψυχραιμία του όταν χρειάζεται. Σε ένα μικρό τραπέζι στην πιο σκοτεινή γωνιά, η περίεργη παρέα του David Sylvian, του Neil Hannon και του Paddy McAloon. Όταν κάθονται στο μπαρ και οι νεότεροι Einar Solberg, Daniel Tompkins και Daniel Estrin, η χημεία είναι πια ιδανική. Καθόλου άσχημα κι απόψε…