Ένα νέο αμερικανικό σχήμα progressive metal που εμφανίσθηκε πρόσφατα στο προσκήνιο είναι και οι Hours At Hand, οι οποίοι κυκλοφόρησαν το debut 4-track ομώνυμο EP τους.
Στους Hours At Hand συμμετέχει ο τραγουδιστής Λεωνίδας Χατζημιχάλης (Immensity) στα φωνητικά ενώ στις τάξεις τους βρίσκεται και ο τεράστιος Mark Zonder (πρώην Fate’s Warning / Warlord).
Για να δούμε λοιπόν. Η βάση της μουσικής των Hours At Hand ορίζεται σε ένα αμιγώς προοδευτικό πλαίσιο και τα τρία (συν το intro “Closing In”) tracks που το αποτελούν να είναι μάλλον τρείς διαφορετικές οντότητες που κινούνται μέσα σ’ αυτό πλαίσιο.
Ακούγοντας το “The Bounding Main” ήρθα αντιμέτωπος με μια ανέλπιστη αναγωγή του αργόσυρτου (σε επίπεδα funeral) doom / death metal σε κάτι που θα μπορούσε να καθοριστεί πλήρως σε Psychotic Waltzικά εικαστικά επίπεδα. Με τους Matheus Manente (πολυτάλαντος, εξαιρετικός κιθαρίστας που εδώ έχει αναλάβει και τα διάφορα εφέ, τα keys όπως επίσης είναι υπεύθυνος του artwork και της παραγωγής του EP), Jon Du Bose (μπάσο και ρυθμικός κιθαρίστας) και Ben Marrujo να ενστερνίζονται την κιθαριστική λογική ενός από τα πιο επαναστατικά κιθαριστικά δίδυμα στην ιστορία συνολικά του heavy metal – αναφέρομαι στους Dan Rock και Brian McAlpine των θεόθεων Psychotic Waltz – το κομμάτι αυτό μου άρεσε πάρα πολύ. Προσωπικά ίσως είναι η μοναδική φορά που έχω συναντήσει αυτό το καινοτόμο στυλ (αμυδρά ίσως στους 7for4 του μεγάλου Wolfgang Zenk αλλά και πάλι σε εντελώς παράλληλο σύμπαν), κάτι που δίνει αυτόματα ένα extra credit αυθεντικότητας.
Η συνέχεια θεωρώ ότι είναι σε πολλές μοίρες διαφορετική, μιας και το “Empty Shadows” κινείται σε ένα “δυϊστικό” ηχοτόπιο. Από τη μια ξεπροβάλλει ως συνιστώσα η τεχνοτροπία των Fate’s Warning (και μάλιστα του “No Exit”) η οποία συμπλέκεται με ένα σύγχρονο “προσωπείο” των King Krimson, αν δρούσαν αυτοί στον 21ο αιώνα. Θεοσκότεινο επίσης, με ασαφή επίλογο εφιαλτικής, αβέβαιης φύσεως. Το δε “ Into The Fray” είναι πλήρως εμποτισμένο στην Fate’s Warningική κουλτούρα του μεγάλου επιστήμονα που ακούει στο όνομα Mark Zonder, ο οποίος rollάρει αφειδώς. Πολυδαίδαλο, αργοκίνητο και με στακάτο ρυθμό, κινείται μάλλον στα ύστερα χρόνια της παρέας του Jim Matheos, επίσης εξαιρετική σύνθεση.
Ο φίλτατος Λεωνίδας Χατζημιχάλης “δίνει πόνο”, που λέμε και στα social media. Δυνατός, καθαρότατος, παρουσιάζει για άλλη μια φορά τις σπουδαίες φωνητικές ικανότητες, ενσωματώνει στιλιστικές τακτικές που εμφάνισε και στο καταπληκτικό “The Isolation Splendour” των Immensity και είναι άψογος εκφραστής της μαυρίλας που εκλύεται από κάθε δευτερόλεπτο αυτής της δουλειάς.
Η παραγωγή σηκώνει αρκετές βελτιώσεις, αν και η λιτή ηχητική περιβολή ενδυναμώνει το doom συναίσθημα που είναι βασικό δομικό στοιχείο της μουσικής και ίσως να αποτελεί και το γενικό attitude του project.
Σαν πρώτο δείγμα, το EP χαρακτηρίζεται πολύ ελπιδοφόρο. Συνθετικά είναι σχετικά αυθεντικό αν και πατάει γερά τουλάχιστον κατά το ήμισυ στα χωράφια των αμερικανών πιονιέρων του US progressive metal. Και η απόπειρα του “The Bounding Main” μου έδειξε ότι ως μπάντα έχουν τις δυνατότητες να παρουσιάσουν κάποια στιγμή κάτι μοναδικό. Ευελπιστώ και εύχομαι ολόψυχα. Προς το παρόν δικαιούνται τις αυτιές των progsters. Ειδικά, μάλλον των πιο σκοταδόψυχων εξ’ αυτών.
468 
