Το ότι το πρώτο ολοκληρωμένο άλμπουμ των Ελβετών Bolzer είναι ίσως η πιο πολυαναμενόμενη φετινή κυκλοφορία στο χώρο του ακραίου metal δεν είναι υπερβολή.
Ήδη με τα 2 πρώτα EP του το ντουέτο έπιασε την παγκόσμια death/black σκηνή στον ύπνο και ανέβασε τον πήχη για το τι περιμένουμε από ένα σύγχρονο συγκρότημα του είδους. Για αυτό ακριβώς το λόγο το “Hero” προβλέπεται να διχάσει πολύ κόσμο. Γιατί όπως και οι συμπατριώτες τους που έβαλαν την Ελβετία στον metal χάρτη (ονόματα δεν χρειάζονται), οι Bolzer τελικά έχουν αλλεργία στο να παίζουν το ίδιο πράγμα για πολύ καιρό.
Το “Hero” είναι μεν death/black, αλλά δεν έχει και τόσα κοινά με τα, ομολογουμένως εκπληκτικά, “Aura” και “Soma”, εκεί που οι δυο πρώτες δουλειές τους ήταν ένας ηχητικός πολιορκητικός κριός απόκοσμης αλλά άμεσης καφρίλας, η νέα τους δουλειά λοξοκοιτάζει τα μονοπάτια που περπάτησαν πριν από αυτούς οι Bathory και Primordial, παντρεύοντας τα πάντα με το τείχος από παραμόρφωση που είναι σήμα κατατεθέν του γκρουπ. Τα κομμάτια είναι μεγάλα σε διάρκεια, αρκετά πιο επικά σε διάθεση και μελωδικά (στα πλαίσια της περίεργης μελωδικότητας των Bolzer πάντα, μην περιμένετε τιρινίνι), τα γιγάντια riff και τα ισοπεδωτικά ντραμς στα οποία μας έχουν συνηθίσει είναι ακόμα εδώ αλλά ελαφρώς πιο συμμαζεμένα και ως εδώ όλα καλά αλλά ερχόμαστε στην πέτρα του σκανδάλου.
Τα φωνητικά του άλμπουμ είναι περίεργα, το ξεκαθαρίζουμε, και οι οπαδοί του γκρουπ έχουν ήδη μοιραστεί σε στρατόπεδα. Κυμαίνονται από βραχνάδα που φέρνει στο μυαλό τον Baron των Amebix/Tau Cross σε καθαρά που θυμίζουν λίγο ένα μεθυσμένο (και φάλτσο) Danzig, και είναι καθαρά love/hate περίπτωση. Κάποιοι θα ξενερώσουν, το οποίο θεωρώ κατανοητό σε αυτή την περίπτωση, άλλους πάλι δεν θα τους πειράξουν. Εγώ βρίσκω τον εαυτό μου στην δεύτερη συνομοταξία, κάτι που μάλλον οφείλεται στο ότι εκπαιδεύτηκα σαν έφηβος ακούγοντας Storm και Isengard οπότε από ένα σημείο και μετά σαν ένας Dr Strangelove του black metal έμαθα να μην ανησυχώ και να αγαπάω το γκάρισμα.
Το δεύτερο πρόβλημα του δίσκου είναι ότι αρχίζει με κοιλιά. Τα “The Archer” και “Hero” με τα οποία ξεκινάει το άλμπουμ χωρίς να είναι κακά κομμάτια είναι και τα πιο αδύναμα κι ο δίσκος ανεβαίνει κι αρχίζει να λάμπει όταν φτάνει πλέον στα εμφανώς ποιοτικότερα “Phosphor”, “I Am III” και “Spiritual Athleticism”. Αυτό ακριβώς, και όχι τα φωνητικά, είναι που με κάνουν να διστάζω να προσθέσω το “Hero” στα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς.
Το άλμπουμ είναι καλό, ΠΟΛΥ καλό και κατ’ εμένα αξίζει περισσότερο από 4 στις 5 κυκλοφορίες του είδους φέτος, αλλά είναι δύσκολο, θέλει χρόνο να συνηθίσεις την αλλαγή και δεν είναι το φοβερό αριστούργημα που περιμέναμε. Ίσως να ήταν καλύτερα αφού οι Bolzer επιθυμούσαν ανανέωση να κρατούσαν τα καλύτερα κομμάτια και να έβγαζαν ένα τρίτο EP για να δοκιμάσουν τα νερά, αλλά όπως και να χει, παρά τις αδυναμίες του το “Hero” αξίζει να προστεθεί στις death/black δισκοθήκες σας, αρκεί πάντα να έχετε όρεξη να μάθετε να αγαπάτε το γκάρισμα.
524 
