Παρανοϊκοί κι αντιφατικά δημιουργικοί, οι OvO από τη διπλανή μας Ιταλία επισφραγίζουν με τη νέα τους δουλειά “Creatura” από την Dio Drone την ανικανότητά μας να τους εντάξουμε μουσικά κάπου συγκεκριμένα.
Κι αυτό διότι μόνο συγκεκριμένοι δεν είναι και αυτό αρέσει σε εμάς, τους λάτρεις των μη συμβατικών ακουσμάτων.
Το “Creatura” ξεκινά χαοτικά κι αφηρημένα, σαν έννοια, η οποία στην πορεία θέλει να γίνει κοσμικός ήχος και στο τέλος πρόσκληση σε ένα σκοτεινό όνειρο. Σε όλη τη διάρκεια του album ο ήχος είναι σκληρός σε σημείο βιαιότητας μέσα από ένα ιεραποστολικό κάλυμμα. Καμία μουσική ταυτότητα, αλλά πολλές δόσεις noise, doom, black, punk και παγανιστικής σχιζοφρένειας!
Το κάλεσμα ξεκινά με το “Satanam” και τα φωνητικά από ένα πλάσμα βγαλμένο από σπηλιά, που δεν είναι άλλο από τη μικροσκοπική κι εκστασιασμένη Stefania Pedretti, που είναι η φωνή των OvO. Ο ήχος βιομηχανικός που όταν διακόπτεται απότομα σε καθηλώνει, γιατί δεν ξέρεις και ούτε καν φαντάζεσαι αυτό που θα ακολουθήσει. Το “Eternal Freak” θα μπορούσε να είναι χιτάκι του δίσκου. Μια πανδαισία ρυθμικού θορύβου που σε ελκύει από την αρχή να τον πλησιάσεις και να μπεις και εσύ στη δίνη που προκάλεσε. Όλα τα όργανα βρίσκονται στον υπερθετικό της ταχύτητάς τους, ενώ η φωνή πλησιάζει πλέον στην έξοδο της σπηλιάς, προσπαθώντας να εισακουστεί από τον έξω κόσμο για να κραυγάσει δυνατότερα.
Το ομώνυμο κομμάτι “Creatura” ξεχωρίζει με το συνονθύλευμα των ήχων που το αποτελούν. Θέλει να αποκτήσει συγκεκριμένο ύφος αλλά δεν τα καταφέρνει, γιατί διακατέχεται από μια σκοτεινή ατμόσφαιρα, με αρκετές πινελιές gothic ρυθμού και μια ιδιαίτερη punk χροιά. Ο ήχος στη συνέχεια γίνεται πιο πειραματικός με το “Matriarcale”, που θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί το ομώνυμο κομμάτι του soundtrack από το “Blair Witch Project», στην πιο industrial/ experimental εκδοχή του. Τα παρανοϊκά φωνητικά σου προκαλούν μια ανατριχίλα από τη δημιουργική σχιζοφρένεια που εκπέμπουν, η οποία σε συνδυασμό με τη σόλο κιθάρα και το μπιτάτο ήχο προσδίδουν μια πρωτόγονη αίσθηση.
Όσο συνεχίζει το album με το “Zombie Stomp”, ο ρυθμός αυξάνει. Ξεκινά ήρεμα και στη συνέχεια κατακλύζεται από ένα κύμα έντασης με απότομο τρόπο, που διακόπτεται από πειραματικά κενά, τα οποία με τη σειρά τους ενισχύουν με την υποτονικότητά τους την αγωνία μας.
“Buco Nero”: Το κομμάτι ξεκινώντας έχει κάτι από πειραματικό Bauhaus ήχο, οπότε επεξεργάζεσαι έντονα σαν ενδεχόμενο το ότι αρχίζεις να ξεκαθαρίζεις μέσα σου το τι ακούς. Κι εκεί που το σκέφτεσαι και καταλήγεις, το κομμάτι αποκτά τέτοια ένταση που σε κάνει παράφρονα και σε καλεί να χορέψεις στον κύκλο που έχει σχηματιστεί και από άλλους παράφρονες σαν εσένα, που βρίσκουν τη μαγεία μέσα από αυτό το tempo. Ο ήχος της κιθάρας ξεχωρίζει λες και όλο το κομμάτι δημιουργήθηκε για να αναδείξει το ρυθμό που δίνει.
Στον αντίποδα έχουμε το “Buco Bianco”. Ηλεκτρικό, βιομηχανικό και παράλληλα μινιμαλιστικό, σε κάνει να αναρωτιέσαι αν συνεχίζεις να ακούς τον ίδιο δίσκο. Έχει μια τάση να γίνει EBM (ευτυχώς όμως δε γίνεται!) αλλά τα φωνητικά που επανέρχονται σε “γειώνουν” ευχάριστα στην πραγματικότητα. Αγγίζει όσο πρέπει τον ηλεκτρονικό ήχο, χωρίς να χάνεται η ατμόσφαιρα που έχει δημιουργηθεί. Σίγουρα πάντως είναι το μαύρο πρόβατο του δίσκου, χωρίς αυτό να είναι κακό.
Το mainstream σημείο του album είναι το “Immondo”, που δημιουργεί μια μικρή κοιλιά λόγω της απλοϊκότητας του σε σχέση με αυτό που προηγήθηκε. Προσπαθεί να γίνει σκληρό χωρίς όμως μεγάλη επιτυχία, αλλά πάλι καλά ακολουθεί το “Freakout” και το απόκοσμο στοιχείο επανέρχεται με τα drums του Bruno Dorella να δεσπόζουν και τα πριονωτά κοψίματα να μας κατευθύνουν σε γνώριμα underground black metal ακούσματα.
Ο δίσκος όμως έχει και κάτι από grindcore. Στο “Bell’s Hell” ο Bruno συνεχίζει να μεγαλουργεί και να μας μονοπωλεί ευχάριστα, ενώ το κλείσιμο έρχεται με το βάδισμα των φρικιών… Στο “March Of The Freaks”, τα πλάσματα που μας συντρόφευαν σε όλο το album (εμένα κάτι πήρε το μάτι μου, δε ξέρω για εσάς…) μας καθοδηγούν στο κλείσιμο του σκοτεινού παραμυθιού με το σάλπισμα της ηλεκτρικής κιθάρας να τα κατευθύνει σαν μαγικός αυλός. Εφιάλτης από τον οποίον θες να ξυπνήσεις. Μόρα με ρυθμό που σε κάνει να μη θες να ξανακοιμηθείς. Το “Creatura” όμως σίγουρα θα το ξανακούσουμε και πολλές φορές μάλιστα, μέχρι να το λιώσουμε!
495 
